Το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν καθόλου αρνητικός απέναντι στη Δραχμή, σαν μια εναλλακτική λύση στη χειμαζόμενη οικονομία μας. Το θέμα ήταν, όμως, γενικά, ταμπού – το 2010 υπήρχε από τη Νέα Δημοκρατία αλλά και από το ΠΑΣΟΚ φίμωτρο σε όλους όσους ήθελαν να αρθρώσουν μια γνώμη επ' αυτού. Ο λόγοι ήταν και είναι προφανής. Ο λαός θέλει Ευρώ! Η συντριπτική πλειοψηφία υπέρ του Ευρώ είναι πολύ πιο πάνω από τα 40% που μάζεψε το κυβερνητικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ. Κάθε φορά που έγιναν σχετικές μετρήσεις, δίνουν ένα 70% σε αυτούς που θέλουν την παραμονή μας στην Ευρωζώνη.
Η δική μου θέση ήταν, πριν να υπογράψουμε το πρώτο μνημόνιο, υπέρ της Δραχμής. Εξηγούμαι. Επιστροφή στη Δραχμή -τότε- με το σκεπτικό να γίνουν μετά απανωτές υποτιμήσεις για να διαγράψουμε χωρίς να βγούμε εκτός διεθνούς δικαίου το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μέσω των ομολόγων που είχε εκδώσει η Ελλάδα. Υπήρχε ρήτρα αλλαγής νομίσματος τότε. Δεν λέω, αυτό θα ήταν ένα επικίνδυνο εγχείρημα. Αλλά, ούτως η άλλως, ήμασταν ελάχιστοι, με αυτήν τη θέση. Τα ΜΜΕ ούτε καν ασχολήθηκαν.
Η επικοινωνιακή πολιτική του ΠΑΣΟΚ με τον Παπανδρέου στις δόξες του, 44% είχε πάρει, ήταν εντελώς διαφορετική. Έβλεπε μια παροδική έλλειψη ρευστότητας, για αυτό και η προσφυγή μας στο ΔΝΤ. Τα άλλα είναι, πια, ιστορία. Τα χρέη μας είναι τώρα όλα σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, που προστατεύει μέγιστα αυτούς που έχουν λαμβάνειν, τους δανειστές μας. Από κουρέματα.
Και όμως, διάφοροι αναλυτές, επιστήμονες και πολιτικοί, επανέφεραν πολλαπλώς τη Δραχμή στο προσκήνιο από το 2010, με αποκορύφωση το πιθανολογούμενο Grexit το 2012, που έφερε τελικά τη ΝΔ και τον Σαμαρά στη εξουσία. Ο Γερμανός οικονομολόγος Sinn, διευθυντής του ερευνητικού οργανισμού IFO, συνέχισε τη δραχμολογία μέχρι και το τέλος του 2014, ο καθηγητής Λαπαβίτσας, βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ και επικριτικός σχετικά με τα σχέδια της Θεσσαλονίκης, είναι ένας από τους έλληνες υπέρμαχους της Δραχμής. Τη δική μου τοποθέτηση στο μέσο του 2014 θα τη βρείτε στο Protagon, 30.6.2014. (Μήπως θέλετε τη Δραχμή;). Είναι αρνητική.
Αλλά, για να δούμε όμως τώρα, υπό το πρίσμα των νέων δεδομένων και πολιτικών εξελίξεων, τι θα προσέφερε η επιστροφή στη Δραχμή. Μήπως είναι, τελικά, αναγκαία; Και τι θα χάναμε;
Γιατί τίθεται ΤΩΡΑ το ερώτημα, θα μου πείτε; Διότι οι εξαγγελίες περί επαναφοράς των απολυθέντων δημοσίων υπαλλήλων, που ανακοίνωσε ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, συνταγματολόγος κύριος Κατρούγκαλος, η επαναλειτουργία της ΕΡΤ, με το αναλογούν λειτουργικό κόστος, το πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων, γενικώς οι μεγάλες παρεμβάσεις για μείωση της ανεργίας με κρατικά χρήματα σε κρατικές υπηρεσίες, που ανακοίνωσε ο Λαφαζάνης, αυξάνουν τα έξοδα του κράτους. Και τα ελλείμματα. Οι επικείμενες παρεμβάσεις δεν θα είναι παροδικές, αν και ακολουθούν τη θεωρία του Κέυνς, που έθετε χρονικό περιορισμό σε τέτοια μέτρα. Τα μέτρα αυτά προϋποθέτουν εθνική ανεξαρτησία και, σαφώς, ανεξάρτητη ελληνική Κεντρική Τράπεζα, που θα τα χρηματοδοτεί αυξάνοντας την κυκλοφορία χρήματος και τον πληθωρισμό.
Το θέμα τίθεται τώρα και για έναν άλλο λόγο. Το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα απλά δεν υπάρχει ή είναι πολύ μικρότερο από αυτό που είχε ανακοινώσει η απελθούσα κυβέρνηση. Κρατάμε λοιπόν στα συν της Δραχμής την αυτοδυναμία της εθνικής νομισματικής πολιτικής και πίστης με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Με τη Δραχμή ως δικό μας εθνικό νόμισμα είμαστε υποχρεωμένοι να στήσουμε τις δικές μας παραγωγικές γραμμές παντού, από την αγροτική παραγωγή και τα φάρμακα μέχρι τη βιομηχανία μηχανημάτων και γενικώς όλων των ειδών, επενδυτικών και καταναλωτικών, που τώρα εισάγουμε από όλα τα σημεία σχεδόν της Γης. Δεν θα μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, διότι θα χρειαζόμαστε ακριβό πλέον συνάλλαγμα για εισαγωγές, συνάλλαγμα που θα είναι περιζήτητο. Βεβαίως, πρώτες ύλες, εισαγόμενες, και εργαλεία, οπλικά συστήματα, μηχανές, φάρμακα, κινητά τηλέφωνα και άλλα πολλά, που δεν θα μπορούμε να παράγουμε, αλλά θα απαιτούνται για την κοινωνία, για το κράτος και για μια παραγωγή εντός Ελλάδας, θα είναι δύσκολο να εισαχθούν.
Η αγορά ακινήτων και η οικοδομή είναι ένα ξεχωριστό θέμα. Η αξία τους θα μειωθεί δραματικά, αποτιμώμενη σε ευρώ, αυτό όμως θα φέρει επενδυτές, που θα διακρίνουν επενδυτικές ευκαιρίες, αν υπάρχει ένα σταθερό πολιτικό, νομικό και φορολογικό πλαίσιο. Η οικοδομή θα πάρει πάλι εμπρός, ο τουρισμός θα γίνει μέσω της Δραχμής πιο ανταγωνιστικός από ό,τι είναι σήμερα.
Η μετάβαση αυτή, από το Ευρώ στη Δραχμή, αν γίνει, πρέπει να γίνει με τη στήριξη των ευρωπαίων εταίρων μας, με μεταβατική οικονομική ενίσχυση σε πολλαπλά σημεία. Ακόμα και η έκδοση χαρτονομίσματος, είναι παραγωγική διαδικασία που ίσως να μην κατέχουμε πλέον.
Δεν είναι εύκολη η ανάπτυξη της αποδιαρθρωμένης εγχώριας παραγωγής, να μην τρέφουμε αυταπάτες. Το ρεαλιστικά απαιτούμενο χρονικό διάστημα θα είναι δέκα χρόνια. Δύσκολα χρόνια. Αλλά με νέα προοπτική και μειωμένη ανεργία. Που τώρα είναι σε απαράδεκτα επίπεδα και δεν θα πέσει ακόμα και αν μας χαρίσουν πολλά δισεκατομμύρια από αυτά που… δεν θα εισπράξουν ούτως η άλλως.
Το θέμα αυτό, της Δραχμής, δεν έχει ακόμα ανοίξει στη νέα πολιτική φάση που ζούμε στην Ελλάδα. Σε συζήτηση, όμως, που έγινε την Κυριακή το βράδυ, στο πρώτο γερμανικό πρόγραμμα της δημόσιας τηλεόρασης (ARD), το υπενθύμισε επιτακτικά ο αρχηγός του ευρωσκεπτικού κόμματος AfD, Bernd Lucke. Ο δε κύριος Bosbach, CDU, στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος της Άνγκελα Μέρκελ, είναι πεπεισμένος, ότι η Ελλάδα ΔΕΝ μπορεί να τα καταφέρει με το Ευρώ, σε καμία περίπτωση. Όχι πως δεν θέλει, αλλά ότι δεν μπορεί. Ανέφερε χαρακτηριστικά: "Η μεγαλύτερη ελληνική επιχείρηση που έχει καλά κέρδη, δεν είναι βιομηχανική, είναι του τζόγου". Τον ΟΠΑΠ εννοούσε. "Η ελληνική βιομηχανία δεν έχει σοβαρή παρουσία". Επισημάνθηκαν και οι μεγιστάνες εφοπλιστές μας, που χαίρουν φοροαπαλλαγής. Ουδεμία διάθεση περαιτέρω στήριξης της Ελλάδος δεν έχουν οι Γερμανοί πολιτικοί.
Η παραμονή μας στην Ευρωζώνη, χωρίς να έχουν -πολλοί- ούτε Ευρώ στις τσέπες, ούτε δουλεία, είναι τελικά δώρο-άδωρο.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν τίθεται εν αμφιβόλω με αυτήν την κίνηση. Αλλά, νομικώς, δεν υπάρχει ακόμη τέτοια πρόβλεψη, εξόδου ενός κράτους από το Ευρώ με ταυτόχρονη συμμετοχή του στην ευρωπαϊκή ομάδα.
Ναι, θα χάσουν οι δανειστές ένα πολύ μεγάλο μέρος από τα 320 δισ. που χρωστάμε, εννοείται, πώς να τα ξεπληρώσουμε αν έχουμε επιστρέψει σε δικό μας νόμισμα;
Θα τους δίνουμε τα ρέστα μας.
Σε δραχμές.