Photo: Sam Brewster
Η συζήτηση μη νομίζετε οτι αφορά μόνο την Ελλάδα. Σε ολο τον κόσμο το εκκρεμές της φορολογίας των μεσαίων και υψηλών εισοδημάτων κινείται και πάλι υπέρ της περικοπής των «επιδοτήσεων» πρoς τους πλούσιους. Όπως οι κυβερνήσεις της ΝΔ ευνόησαν τα μεσαία και υψηλά εισοδήματα και ιδιαίτερα τα μη διανεμόμενα στους μετόχους κέρδη των εταιρειών με την απότομη μείωση των συντελεστών ετσι και οι Ρεπουμπλικάνοι του Μπούς εκαναν άπειρα δώρα στους πλούσιους.
Ποιοί όμως είναι πλούσιοι; Η απάντηση της κυβέρνησης του Δημοκρατικού Ομπάμα είναι όποιος κερδίζει 200.000 δολλάρια το χρόνο (κάπου 130.000 ευρώ ) ή 250.000 δολάρια (170.000 ευρώ) αν πρόκειται για νοικοκυριό. Οι Ρεπουμπλικάνοι λένε ότι οι αριθμοί αυτοί είναι εξαιρετικά χαμηλοί. Στην Ελλάδα οι ντόπιοι απολογητές της φορολογίας των μεσαίων και υψηλών εισοδημάτων υποστηρίζουν ότι η φορολόγησή τους θα στερούσε πόρους από την ανάπτυξη.
Ο τελευταίος New Yorker κάνει διάκριση ανάμεσα στους πλούσιους και τους πολύ πλούσιους υπολογίζοντας οτι την τελευταία 25ετία το 1% των πιο πλούσιων διπλασίασε το μερίδιό του στο αμερικάνικο ΑΕΠ προσεγγύζοντας το 2007 το 23%. Αλλά ακόμα και μέσα σε αυτούς το 1/10 τριπλασίασε το εισόδημά του. Αυτοί βγάζουν όσο τα 120 εκατομμύρια που βρίσκονται στον «πάτο του βαρελιού». Με πάνω απο 375.000 δολλάρια εισόδημα (σς 250.000 ευρώ ) ο Αμερικάνος φορολογούμενος φορολογείται με 35%. Ο Τζέημς Σαβιέτσκι επισημαίνει οτι ο Λεμπρόν Τζέημς και ο οδοντογιατρός του με αυτό το σύστημα φορολογούνται με τον ίδιο συντελεστή.
Το ίδιο πρόβλημα έχει και το ελληνικό φορολογικό σύστημα μετά και το τελευταίο φορολογικό νομοσχέδιο. Αλλά εκεί σταματάνε και οι ομοιότητες με την αμερικάνικη συζήτηση που με τον τρόπο της υπογραμμίζει τι είναι δεξιά και τι αριστερά στο πολιτικό φάσμα. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ετοιμάζεται τώρα να επιτρέψει και πάλι στις επιχειρήσεις που δεν επανεπενδύουν τα κέρδη τους να ζούν με χαμηλούς συντελεστές, στο όνομα της ανάπτυξης. Το επιχείρημα αυτό εχει ενα λογικό κενό, αφού δεν μπαίνουν στην επιχείρηση τα χρήματα πώς θα συμβάλλουν τα κέρδη αυτά στην ανάπτυξη;
Οι απολογητές της ανάγκης να μην φορολογηθούν οι πλούσιοι επισημαίνουν ότι όπως και να τοποθετήθηκε η φορλογία εισοδημάτων και κερδών στις ΗΠΑ τις 7 τελευταίες δεκαετίες τα έσοδα από τη φορολογία δεν ξεπέρασαν το 17% του ΑΕΠ. Οι πλούσιοι, συνεχίζει αυτή η επιχειρηματολογία, θα βρίσκουν πάντα τρόπο να ξεφεύγουν από την εφορία. Αυτός δεν είναι λόγος για να μην φορολογούνται. Διότι επεκτείνοντας αυτό το μη πολιτικό επιχείρημα θα μπορούσε να πεί κανείς οτι σε μία χώρα σαν την Ελλάδα οτι και οι φτωχότεροι και οι μεσαίοι θα μπορούσαν να συνεχίσουν να διαφεύγουν και άρα δεν έχει νόημα να φορολογούνται. Στο τέλος σε μία χώρα σαν την Ελλάδα αυτό το σκεπτικό καταλήγει στο να μην φορολογείται κανείς. Αυτό θέλουν;
Θα μεταφέρουν την έδρα των επιχειρήσεών τους; Ας την μεταφέρουν. Θα πάρουν και τα εργοστάσια; Ας τα πάρουν, τόσο χρόνια σε αυτό το απαράδεκτο καθεστώς ρεμούλας και συναλλαγής τα είχαν εδώ γιατί κανείς δεν τους ενοχλούσε. Επί των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας συντάχθηκε και εφαρμόστηκε το πιο γενναιόδωρο πρόγραμμα φοροαπαλλαγών του κεφαλαίου στα χρόνια της τρίτης ελληνικής Δημοκρατίας. Κι όμως η χώρα οδηγήθηκε στην χρεωκοπία. Οι πλούσιοι πρέπει να πληρώνουν. Ακόμα και αν το ύψος των εσόδων παραμένει σταθερό το θέμα είναι πώς θα μοιράζεται!