Όλα, τελικά, πλέκονται γύρω από τον τραπεζικό τομέα – και αυτό είναι καλό να μην το ξεχνουμε στην Ελλάδα όπου η δικη μας "μοναδική περίπτωση" κατάρρευσης προήλθε από τη δημοσιονομική χαλαρότητα δεκαετιών – που τράβηξε κάτω, στον βυθό, το τραπεζικό σύστημα μετά το haircut στα ομόλογα του Δημοσίου στα πλαίσια του διπλού PSI • ενώ στην Κύπρο λειτούργησε ο μηχανισμός αντίστροφα, καθώς οι τράπεζες είναι που δημιούργησαν την ενθουσιώδη φούσκα η οποία έφερε τη "διάσωση", που θα πατώσει την κυπριακή οικονομία. (Βέβαια, όλο αυτό που μόλις είπαμε έχει σημαντικό στοιχείο υπεραπλούστευσης: Η ελλαδική δημοσιονομική φουσκα δεν θα 'χε προχωρήσει τόσο, αν οι τράπεζές "μας" δεν δάνειζαν τόσο ευπειθώς το Δημόσιό "μας", σε αναζήτηση ωραίων περιθωρίων.
Η κυπριακή πάλι τραπεζική τραγωδία στήθηκε, κατά πολύ, γύρω από τα ελλαδίτικα κρατικά ομόλογα – σε πρώτη φάση απο κυπριακή πλεονεξία (βέβαια, η Laiki είχε γίνει ελλαδίτικη), όταν το discount του ελλαδικού χαρτιού έδειχνε μείζονα ελκυστικότητα, σε δεύτερη φάση από τη βάρβαρη επίπτωση των PSI "μας”, παράλληλα όμως από ελλαδικό πιστωτικό κίνδυνο, από ενυπόθηκα δάνεια, από ανοιχτές διευκολύνσεις, από δάνεια για αυξήσεις κεφαλαίου… Και πάει λέγοντας).
Πάντως όλα, τελικά, πλέκονται γύρω από τον τραπεζικό τομέα. Και το ξέμπλεγμα του κουβαριού, από εκεί ξεκινάει. Πάμε ευθύς αμέσως στην Κύπρο, όπου οι άνθρωποι λειτουργούν πιο γρήγορα -και αποφασιστικά- έστω και μετά το τσουνάμι του bail-in/της ευρωπαϊκης "διάσωσης". Ήδη επιχειρηματικοί κύκλοι στη Μεγαλόνησο κινούνται προκειμένου να «σωθεί κάτι» από τα χαλάσματα της Τράπεζας Κύπρου. Ανάλογα με ποια μορφή θα προσλάβει, τελικά, η de facto διάλυση της Τράπεζας (τι θα βρεθεί, δηλαδή, κεφαλαιοποιούμενο: το 37,5% των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ θα δοθούν σε μετοχές, ως φαίνεται) αναζητείται τρόπος ελέγχου «της επόμενης μέρας». Η επιτυχής προσφυγή του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου (αλλά και του τέως Γενικού Εισαγγελέα Μαρκίδη: προσέξτε το αυτό) να ζητήσουν injunction για το «πάγωμα» των μετοχών της Τράπεζας Κύπρου δεν είχε αληθινά στόχο να ανατρέψει τη συμφωνία με την Τρόικα, ούτε πάλι πολιτικά να μοιράσει ευθύνες και μόνο: στην ουσία στοχεύει «κάτι να σωθεί» για τους μετόχους. Να δούμε τι σχήμα ελέγχου της βασικής συστημικής Τράπεζας του νησιού θα προκύψει, τελικά.
'Αλλωστε, ομάδα επιχειρηματικών δικηγόρων και ελεγκτών (Στέλιος Τριανταφυλλίδης, Δαμιανός Δαμιανού, Λεύκιος Ιωαννίδης, Νίκος Νικολαϊδης), ο πρώην ΥΠΟΙΚ Χαρίλαος Σταυράκης (επί Χριστόφια με τον οποίο είχε διαφωνήσει, άλλοτε στέλεχος της Τράπεζας Κύπρου) και ο πρώην πρόεδρος του Χρηματιστηρίου Κύπρου Ντίνος Παπαδόπουλος (άλλοτε στέλεχος της Price Waterhouse Coopers), συν ο Αλέξης Ιακωβίδης της Genesis Pharma, ομάδα η οποία είχε ήδη πέρσι υποβάλει αίτηση για την ίδρυση Τράπεζας (με πρόσθετα κεφάλαια από Μόσχα αλλά και Βομβάη…), πιέζουν τώρα για να προχωρήσει η έγκριση της αίτησής τους.
Ας επιστρέψουμε όμως στην Ελλάδα. Εδώ βρισκόμαστε σε αντίστροφη πορεία – τραπεζικά εννοούμε:
Βλέποντας ότι η υπόθεση "ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών " πάει πίσω και ότι οι αρχές του HFSF (με τον Ολλανδό πρόεδρό του, Paul Coster, παραιτημένο, βέβαια, και τον "θείο Τάκη" Θωμόπουλο να αρνείται να επανέλθει…), μαζί και η Τρόικα, αρχίζουν να σκέφτονται ως "βέλτιστη λύση την κρατικοποίηση των πάντων" εκεί που αρχικά πίεζαν για διατήρηση του ιδιωτικού χαρακτήρα τους, ήδη Πίστεως/Alpha Bank έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα. Με άρνηση να καταφύγει στις CoCos (Contigent Convertibles, δηλαδή υπό όρους μετατρέψιμες ομολογίες) οι οποίες και πανάκριβες είναι -δίνουν άνω του 7% επιτόκιο στο ξεκίνημα- αλλά και πελώρια capital dilution φέρνουν, άμα ο βασικός δείκτης κεφαλαιακής επάρκειας πέσει κάτω από 7% και, αντίθετα, με στοίχημα να προσελκύσει βασικό επενδυτή/μετοχο (οργιάζουν οι φήμες για Κατάρ, αλλά και για ευρωπαϊκή τράπεζα) κι ακόμη περισσότερο να επικαλεσθεί την πίστη των παλιών μετόχων. Θεωρώντας τη συνεισφορά του HFSF "εις είδος συμμετοχή" στην αύξηση κεφαλαίου/ανακεφαλαιοποίηση. Να δούμε τι θα πουν, τελικά, οι του HFSF, αλλά και η Τράπεζα Ελλάδας…
Όσο για την άλλη λίγο-πολύ ιδιωτική Τράπεζα, την Πειραιώς, αυτή με την ενσωμάτωση των ελλαδικών κλάδων των κυπριακών τραπεζών έχει de facto βελτιώσει τις άμεσες ανάγκες ανακεφαλαιοποίησής της, αν και δεν τα αποφεύγει αυτή τα CoCos για σημαντικό τμήμα των κεφαλαιακών της αναγκών.
Τι γίνεται όμως με τη συγχωνευμένη (υποτίθεται) Εθνική/Eurobank; Εδώ είναι που τα πράγματα χαλάνε – εδώ έρχεται στην επιφάνεια όχι μόνον η περιέλευση της Εθνικής στην κυριαρχία του HFSF (αυτό συμβαίνει με όποιον δεν βρίσκει 10% των αναγκών στην αγορά), αλλά και η ίδια η μοίρα της υπό απορρόφηση Eurobank.
Αυτά κυκλοφορούν, αυτά διαψεύδονται -βέβαια- και γι' αυτό "ανεβαίνουν" οι φόβοι για bail-in στην ελληνική πραγματικότητα ή (αν προτιμάτε) για "μερική κυπροποίηση". Ολα -είπαμε!- γύρω από τον τραπεζικό τομέα πλέκονται.