Υπάρχουν τρεις ειδήσεις. Η πρώτη, αφορά στις δηλώσεις Ομπάμα, οι οποίες συνοψίζονται στη φράση: «δεν μπορείς να στύβεις μια χώρα που βρίσκεται σε ύφεση». Η δεύτερη, προέρχεται απο τον Γιουνκέρ, ο οποίος σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Handelsblatt, επιθυμεί την κατάργηση της τρόικας και την εύρεση ενός εναλλακτικού σχήματος που θα την αντικαταστήσει. Η τρίτη, προέρχεται απο τις δηλώσεις Σαπέν, βάσει των οποίων μπορεί να υπάρξει ένα νέο συμβόλαιο για την Ελλάδα.
Δεν ξέρω πώς μπορούν να «μεταφραστούν». Νομίζω, όπως επιθυμεί ο καθένας. Ο Ομπάμα κάνει θετικές για τη χώρα μας δηλώσεις, χωρίς ωστόσο ν' ανήκει στους δανειστές – από την Ευρώπη και το ΔΝΤ δανειζόμαστε. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι δηλώσεις μικρής σημασίας. Άλλωστε, οι ΗΠΑ παραμένουν ο μεγαλύτερος μέτοχος του ΔΝΤ, όσο και αν πολιτικά αποφεύγουν τις άμεσες παρεμβάσεις. Θυμάμαι, πάντως, πως ίσως με λιγότερο κατηγορηματικό υφος είχε επαναλάβει ανάλογες θέσεις στο παρελθόν αναφερόμενος στην Ελλάδα. Και επίσης συγκράτησα πως στην δήλωσή του αναφέρθηκε στις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Και αναρωτιέμαι: ποιες ειναι αυτές. Είναι τέτοιες που μπορεί ν' αποδεχτεί η σημερινή κυβέρνηση;
Και οι αναφορές Γιουνκέρ μπορούν να διαβαστούν με τον τρόπο που θέλει ο καθένας. Η φράση «κατάργηση της τρόικας», ηχεί ωραία σε μια χώρα στην οποία το συγκεκριμένο σχήμα συμβόλιζε το απόλυτο κακό. Ακόμα και επικοινωνιακά, το να μην βλέπουμε τις εικόνες που αποτύπωναν το σκληρό πρόσωπο του Τόμσεν, είναι θετικό. Αρκεί να μην περιοριστεί στον συμβολισμό το θέμα. Γιατί, αν το εναλλακτικό σχήμα της τρόικας, είναι ένα άλλο όργανο που θ' ακολουθεί τις ίδιες λογικές, δεν βλέπω τι αλλάζει.
Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών ήταν πιο συγκρατημένος. Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα αναφορά είναι πως «το ελληνικό χρέος είναι ένα θέμα που πρέπει να το εξετάσουμε». Βέβαια, αυτό, τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους δηλαδή, με κάποιου είδους επιμήκυνση της αποπληρωμής, την εχουμε ξανακούσει από Ευρωπαίους ηγέτες και εκπροσώπους των δανειστών. Ωστόσο, αυτό δεν έγινε ως τώρα γιατί περίμεναν υλοποίηση των δεσμεύσεων.
Εν κατακλείδι, νομίζω πως είναι πολύ νωρίς για να έχουμε ασφαλή συμπεράσματα. Εκείνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι, είναι πως γίνονται διαπραγματεύσεις. Κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει την κατάληξή τους, ούτε καν αυτοί που μετέχουν. Εκείνο που μαθαίνουμε με βεβαιότητα, όμως, είναι πως υπήρχε αυτή η δυνατότητα την οποία δεν είχαν εκμεταλλευτεί οι προηγούμενοι. Τουλάχιστον στον βαθμό που συμβαίνει τώρα, έχοντας υπόψη πως γίνονται κάτω από το βάρος ενός πολύ πρόσφατου εκλογικού αποτελέσματος που δεν άρεσε σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Και επίσης αυτό που βλέπουμε, είναι πως στην Ευρώπη δεν δείχνουν τόσο αδιάφοροι για το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ. Υπολογίζουν και το δικό της κόστος.
Χωρίς αφορισμούς του τύπου «μας οδηγούν στον γκρεμό» ή πανηγυρισμούς της λογικής «στριμώξαμε τους κουτόφραγκους», δεν έχουμε παρά να περιμένουμε. Όλα είναι ανοιχτά, όλα μπορούν να συμβούν…