Στο 3ετές (τελικά) πρόγραμμα σταθεροποίησης και ανάπτυξης φορολογείται ο,τι κινείται (τα περισσότερα δικαιολογημένα) χωρίς ωστόσο να γίνονται αντίστοιχες κινήσεις και προς την κατεύθυνση των δαπανών. Έτσι οι υπάλληλοι της Βουλής αρνούνται να δεχθούν περικοπή του 15ου και 16ου μισθού που παίρνουν με το άνοιγμα και το κλείσιμο της Βουλής και φυσικά η πολιτική τους ακούει, οι βουλευτές διαμαρτύρονται για την περικοπή των αποδοχών τους (ορισμένες από τις οποίες ιδιαίτερα τα επιδόματα στις επιτροπές είναι συχνά εικονικά), η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατάργησε το σχέδιο εξυγίανσης του ΟΣΕ χωρίς να το αντικαταστήσει με άλλο ενώ συνεχίζουν να λειτουργούν δεκάδες φορείς του δημοσίου χωρίς να προσφέρουν το παραμικρό (τουλάχιστον ο κ.Κ.Χατζηδάκης είχε προτείνει τη συγχώνευσή τους).
Μία επιχείρηση που θα είχε μισθολογικό κόστος 25% θα οδηγείτο αργά αλλά σταθερά στην χρεωκοπία, το ελληνικό δημόσιο μπορεί να πληρώνει για μισθούς και συντάξεις 21 από τα 70 δισεκατομμύρια του προϋπολογισμού.
Πριν ένα χρόνο περίπου ο υπεύθυνος για την διαχείριση του δημόσιου χρέους επί των κυβερνήσεων Σημίτη είχε Χρ.Σαρδελής, που εντελώς συμπτωματικά (;) δέν έχει χρησιμοποιηθεί σε κάποια θέση,έλεγε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της ΕΕ στην οποία οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις θεωρούνται «ανελαστικές». Είναι πιθανό η κυβέρνηση να υιοθετήσει αυτή τη θέση –οτι και το μισθολογικό κόστος στο δημόσιο μειώνεται – εφ όσον δεν γίνει δεκτό ως επαρκές το 3ετές της πρόγραμμα, όπως επέβαλλε τους έμμεσους φόρους όταν έβλεπε ότι δέν έχει άλλο τρόπο να συγκεντρώσει έσοδα. Θα έχουν χαθεί μερικοί μήνες και θα έχουν αυξηθεί ακόμα μερικές δεκάδες μονάδων τα περίφημα spreads αλλά θα έχουν σωθεί τα προσχήματα της προσαρμογής της πραγματικότητας στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ (ενώ θάπρεπε να έχει γίνει το αντίστροφο).