«Όταν χρωστάς 10 δολλάρια είσαι φτωχός, όταν χρωστάς 10 εκατομμύρια είσαι πλούσιος.» Οι εκπρόσωποι των Ελλήνων επιχειρηματιών με πρώτο και καλύτερο τον εκπρόσωπο του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου της Αθήνας, σχίζουν τα ιμάτιά τους επειδή οι Τράπεζες δεν δίνουν χρήματα στις επιχειρήσεις τους. Ποιες τράπεζες; Μόλις προχθές δημοσιοποιήθηκε το γεγονός ότι οι Τράπεζες εχουν πάρει απο την ΕΚΤ το 1/3 του συνολικού ύψους των καταθέσεών τους. Οι Τράπεζες έχουν δύο δουλειές: να φυλάνε τις καταθέσεις μας και να δανείζουν από αυτές. Εδώ και μήνες ούτε το ένα, ούτε το άλλο κάνουν. Απλά δεν υπάρχουν (δεν είναι άλλωστε μυστικό ότι όσοι –ακόμα- φέρνουν χρήματα απ' έξω, κατευθύνονται συχνά και με κρατική συμβουλή στις ξένες τράπεζες ή στις θυγατρικές τους).
Αλλά και οι επιχειρηματίες, που ζητούν τη βοήθεια του κράτους δεν πάνε πίσω: ο Γενικός Γραμματέας των επιχειρήσεων τουρισμού ανακοίνωσε ότι τα τουριστικά έσοδα μειώθηκα κατά 25%. Πολλά από τα προβλήματα ωστόσο δεν οφείλονται στην κρίση, ούτε και στην εικόνα της χώρας αλλά στην κακή διαχείριση μερικών από τις μεγαλύτερες τουριστικές επιχειρήσεις. Ιδιαίτερα αυτών που ευνοήθηκαν απο το κράτος και τις τράπεζες τα τελευταία 15 χρόνια. Ο κορυφαίος όμιλος ξενοδόχων της χώρας χρωστάει ποσά, που σύμφωνα με τραπεζικές πηγές προσεγγίζουν τα 500 εκατομμύρια ευρώ, με αποτυχημένες επιλογές όπως εκείνη των Ξενοδοχείων Πόλης και σπαράσσεται από έναν οικογενειακό εμφύλιο πόλεμο που τον έχει παραλύσει. Ενας άλλος μεγάλος όμιλος από την Κρήτη δεν καταβάλλει το ενοίκιο στο κράτος για δύο συγκροτήματα- φιλέτα, σειρά ξενοδόχων της Ρόδου εχουν κτίσει τα ιδιωτικά τους σπίτια στο διάστημα που έκτιζαν τα ξενοδοχεία τους με χρήματα επιδοτήσεων και επιμένουν εδώ και πολλά χρόνια να δηλώνουν ζημιές ενώ συνεχίζουν να λειτουργούν – η παρέλαση των «κακομαθημένων» κεφαλαιούχων παίρνει κωμικές διαστάσεις.
Πολλοί από αυτούς δανείζονταν από τις Τράπεζες οταν εκείνες μπορούσαν και τώρα που δεν μπορούν ειναι ενδιαφέρον να δεί κανείς τι θα κάνουν με τις εμπράγματες ασφάλειες αυτών των δανείων που έγιναν σε αξίες ακινήτων που δεν ισχύουν πια. Και οι τραπεζίτες και οι προνομιούχοι πελάτες τους θα ’θελαν να «κρυφτούν» όσο κρατάει ο τυφώνας για να κρατήσουν το σύστημα που τους έκανε αφεντικά της κοινωνίας μας συχνά απο το μηδέν αφού κοπάσει η θύελλα. Για αυτό επαναλαμβάνεται διαρκώς το τροπάριο του αφελληνισμού του τραπεζικού συστήματος. Ισως θα ήταν καλύτερο οι ελληνικές τράπεζες και αρκετές απο τις επιχειρήσεις πελάτες τους να πουληθούν όσο ακόμα δεν έχουν απαξιωθεί πλήρως τα δίκτυά τους στην ΝΑ Ευρώπη. Γιατί σε λίγο, με την προοδευτική αύξηση της εξάρτησης των Τραπεζών απο την ΕΚΤ και την απαξίωση των επιχειρήσεων στις αγορές που δραστηριοποιούνται –δεν θα αξίζουν τίποτα. Και τότε ούτε να πουληθούν δεν θα μπορούν!