Τηλεφωνείς στη φίλη σου; Πληρώνεις φόρο εισοδήματος. Βγαίνεις με φίλους και χρεώνεις την εταιρική πιστωτική κάρτα; Πληρώνεις φόρο εισοδήματος. Πας τα παιδιά στον παιδικό σταθμό και χρεώνεις δρομολόγιο σε πελάτη; Πληρώνεις φόρο εισοδήματος. Αυτά που ισχύουν στη Γερμανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, εδώ δεν ίσχυαν. Μέχρι που ήρθε η τρόικα και μας είπε ότι αν θέλουμε να είμαστε μαζί με τους άλλους, οι φορολογικοί μας νόμοι πρέπει να είναι σαν των άλλων.
Η ελληνική Βουλή είχε ψηφίσει (με τις ψήφους των βουλευτών της πλειοψηφίας) τον σχετικό νόμο. Η διάταξη εντάχθηκε στον Κώδικα βιβλίων και στοιχείων, αντικαθιστώντας μια ίδια διάταξη του 1994 που ουδέποτε είχε εφαρμοσθεί. Η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων αποφάσισε να τον υλοποιήσει με τη σχετική εγκύκλιο.
Κι άρχισαν τα όργανα, ενόψει της «κρίσιμης» συζήτησης για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης (πάντα υπάρχει κάτι «κρίσιμο» όταν είναι να μην εφαρμοσθεί μια φορολογική διάταξη προς όφελος των «πελατών»). Και οι βολές κατά της Κατερίνας Σαββαΐδου, γ.γ. δημοσίων εσόδων, οι συνεργάτες της οποίας είχαν την ατυχή εμπνευση να υλοποιήσουν νόμους τους οποίους ψήφισε το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας. Έτσι, δημιουργήθηκε η ανάγκη για «διευκρινίσεις»: Μόνο τα ανώτερα στελέχη θα πληρώνουν (τόση φορολογική ισότητα έναντι του νόμου!), για τα κινητά τηλέφωνα θα αρκεί μια απλή βεβαίωση του εργοδότη ότι δεν τηλεφωνείς στη φίλη σου… και πάει λέγοντας. Ε, και μετά από αυτά θέλουν αυτοί που μας κυβερνούν να γίνουμε φυσιολογική χώρα;