Σε αυτή τη βραδιά των Οσκαρ υπήρχε δόξα για όλους – ή τέλος πάντων για τους περισσότερους.
Ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, για παράδειγμα, έχει πλέον να υπερηφανεύεται ότι είναι ο μοναδικός κινηματογραφιστής εδώ και 60 χρόνια που φεύγει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με το Οσκαρ σκηνοθεσίας – πέρυσι ήταν το «Birdman», εφέτος είναι το «The Revenant». Είναι μόλις ο τρίτος που καταφέρνει κάτι τέτοιο στην 88χρονη ιστορία των Οσκαρ. Η ταινία, που στην Ελλάδα προβάλλεται με τον τίτλο «Η Επιστροφή», έγινε όχημα για ένα ακόμη ρεκόρ: Ο διευθυντής φωτογραφίας Εμουνουέλ Λουμπέζκι έφυγε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά με το αντίστοιχο Οσκαρ – είχαν προηγηθεί το «Gravity» και το «Birdman».
Ο Τζορτζ Μίλερ από την άλλη, μπορεί να κομπάζει ότι το «παιδί» του, το «Mad Max: Fury Road», έφυγε από το Dolby Theater του Λος Αντζελες με τα περισσότερα χρυσά αγαλματάκια, έξι, έστω και αν τα περισσότερα αφορούσαν τεχνικές κατηγορίες.
Δείτε 25 φωτογραφίες από το πάρτι του Vanity Fair μετά την απονομή
Αλλά τι να πει και ο Τομ ΜακΚάρθι και όλοι οι άλλοι δημιουργοί του «Spotlight» βεβαίως – βεβαίως! Οσκαρ καλύτερης ταινίας καθώς και πρωτότυπου σεναρίου για την αληθινή ιστορία των δημοσιογράφων της Boston Globe που αποκάλυψαν το τεράστιο σκάνδαλο παιδικής κακοποίησης στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Ηταν μια σπουδαία βραδιά και για τη νέα γενιά πρωταγωνιστριών που βγάζει η βιομηχανία του θεάματος.
Η Μπρι Λάρσον, στα 27 της τιμήθηκε με Οσκαρ α’ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στο «Room». Η Αλίσια Βικάντερ, η γοητευτική 28χρονη που συνεχίζει τη μακρά παράδοση των ηθοποιών από τη Σουηδία. Τιμήθηκε με το Οσκαρ β’ γυναικείου ρόλου για τον ρόλο της στο «Danish Girl».
Ηταν μια βραδιά που η Ακαδημία του Χόλιγουντ επιτέλους υποκλίθηκε και στο μουσικό μεγαλείο Ενιο Μορικόνε. Ο σπουδαίος ιταλός συνθέτης, που επί δεκαετίες ήταν το soundtrack πίσω από τις ταινίες του Σέρτσιο Λεόνε και είχε υπάρξει πέντε φορές υποψήφιος – όχι για ταινίες του Λεόνε – έφυγε τελικά με το Οσκαρ για τη μουσική του στο «The HatefulEight» του Ταραντίνο. Ηταν το πρώτο Οσκαρ για τον 88χρονο Μορικόνε, ο οποίος είχε προλάβει να τιμηθεί από την Ακαδημία για το… σύνολο του έργου του εννιά χρόνια πριν!
Αλλά ήταν κυρίως η βραδιά του Λεονάρντο. Υστερα από πέντε αποτυχίες, ύστερα από πέντε άλλες βραδιές που είχε μείνει καθιστός παρακολουθώντας έναν συνάδελφό του να βραβεύεται αντί για αυτόν, ο Λεονάρντο ντι Κάπριο έλαβε επιτέλους το Οσκαρ που όλοι περίμεναν. Το άξιζε για όλα όσα τράβηξε για να παίξει στο «The Revenant», του άξιζε και για όλες τις προηγούμενες φορές που ήταν ένα χτίσιμο ρόλο τον ρόλο μιας στέρεης ερμηνευτικής προσωπικότητας. Του άξιζε και το standing ovation, που όλοι στο θέατρο σηκώθηκαν να τον χειροκροτήσουν. Του άξιζε τέλος και για αυτά που είπε από σκηνής.
Ο Ντι Κάπριο χρησιμοποίησε την ομιλία του για να ευαισθητοποιήσει τη διεθνή κοινή γνώμη για την κλιματική αλλαγή: «Η ταινία είναι για τη σχέση ενός ανθρώπου με τη Φύση» είπε, ο 41χρονος σταρ. Και προσέθεσε: «Η κλιματική αλλαγή υπάρχει – συμβαίνει αυτήν την ώρα. Είναι η μεγαλύτερη απειλή για όλα τα είδη και πρέπει να δουλέψουμε τώρα. Ας μην πάρουμε τον πλανήτη για δεδομένο. Εγώ δεν παίρνω αυτή τη βραδιά ως δεδομένη».
Μοναδικός ίσως θλιμμένος, ένας μεγάλος που αδίκησε τον εαυτό του και τελικά είδε το Χόλιγουντ να τον αδικεί. Ο Σιλβέστερ Σταλόνε ήταν υποψήφιος για Οσκαρ β’ ανδρικού ρόλου για το «Creed» – είχε τιμηθεί μάλιστα και με Χρυσή Σφαίρα – αλλά είδε τον Μαρκ Ράιλανς να κερδίζει για την «Γέφυρα των Κατασκόπων». Τουλάχιστον ο γερό Σταλόνε έχει να υπερηφανεύεται για την εντυπωσιακή σύζυγό του, Τζένιφερ, με την οποία τράβηξε τα φλας επάνω του κατά την άφιξή του στην τελετή.
Ο παρουσιαστής της βραδιάς θα μείνει επίσης στην ιστορία του Χόλιγουντ. Ο αφροαμερικανός κωμικός Κρις Ροκ κλήθηκε να παρουσιάσει μια τελετή που είχε ήδη «δηλητηριαστεί» λόγω της απουσίας αφροαμερικανών ηθοποιών στις υποψηφιότητες για τα Οσκαρ ερμηνείας. Και επί τέσσερις ώρες της τελετής η λέξη «διαφορετικότητα» ακούστηκε πάρα πολλές φορές από όλους.
Ο ίδιος ο Ροκ φρόντισε με το καυστικό χιούμορ που τον διακρίνει να πλήξει και τον ρατσισμό στις ΗΠΑ αλλά και την υστερία της πολιτικής ορθότητας στην αμερικανική κοινή γνώμη.
«Ξέρετε κάτι, αν θέλετε μαύρους υποψήφιους κάθε χρόνο, πρέπει απλά να δημιουργήσετε μαύρες κατηγορίες. Αυτό χρειάζεστε. Το κάνετε ήδη με τους άντρες και τις γυναίκες. Σκεφτείτε το: Δεν υπάρχει πραγματικός λόγος για να έχετε μια γυναικεία και μια ανδρική κατηγορία στην υποκριτική» είπε και συνέχισε. «Και το ’50 και το ’60 δεν υπήρχαν μαύροι υποψήφιοι αλλά κανείς δεν φώναζε τότε» είπε. «Βέβαια, ξέρετε, όταν η γιαγιά σου κρέμεται από ένα δέντρο, είναι πραγματικά δύσκολο να σε απασχολεί το βραβείο καλύτερου ξενόγλωσσου ντοκιμαντέρ μικρού μήκους».
Αναλυτικά οι νικητές των 88ων Οσκαρ:
Καλύτερη Ταινία: «Spotlight» του Τομ ΜακΚάρθι
Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου για το «The Revenant»
Α’ Ανδρικός Ρόλος: Λεονάρντο Ντι Κάπριο για το «The Revenant»
Α’ Γυναικείος Ρόλος: Μπρι Λάρσον για το «Room»
Β’ Ανδρικός Ρόλος: Μαρκ Ράιλανς για το «H Γέφυρα των Κατασκόπων»
Β’ Γυναικείος Ρόλος: Αλίσια Βικάντερ για το «The Danish Girl»
Πρωτότυπο Σενάριο: Τομ ΜακΚάρθι & Τος Σίνγκερ για το «Spotlight»
Διασκευασμένο Σενάριο: Ανταμ ΜακΚέι & Τσαρλς Ράντολφ για το «The Big Short» («Το Μεγάλο Σορτάρισμα»)
Φωτογραφία: Εμάνουελ Λουμπέζκι για το «The Revenant»
Μοντάζ: Mάργκαρετ Σίξελ για το «Mad Max: Fury Road»
Ξενόγλωσση Ταινία: «Ο Γιος του Σαούλ» (Ουγγαρία)
Ταινία Κινουμένων Σχεδίων: «Inside Out»
Μουσική: Ενιο Μορικόνε για το «The Hateful Eight»
Τραγούδι: «Writing’s On The Wall» (Spectre)
Ντοκιμαντέρ: «Amy: Το Κορίτσι Πίσω από το Ονομα» του Ασίφ Καπάντια
Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους: «A Girl in the River: The Price of Forgiveness»
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Κόλιν Γκίμπσον για το «Mad Max: Fury Road»
Ενδυματολογία: Τζένι Μπίβαν για το «Mad Max: Fury Road»
Οπτικά Εφέ: «Ex Machina»
Μακιγιάζ & Κομμώσεις: «Mad Max: Fury Road»
Ηχητικό Μοντάζ: «Mad Max: Fury Road»
Ηχητικό Μιξάζ: «Mad Max: Fury Road»
Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων: «Bear Story» (Historia De Un Oso)
Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας: «Stutterer»