Το φθινόπωρο του 1989 ήταν ήδη επί πέντε μήνες στη θέση του υπουργού Εσωτερικών της Δυτικής Γερμανίας. Στην κυβέρνηση του Χέλμουτ Κολ. Και την 9η Νοεμβρίου, την ημέρα που οι Αρχές της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (DDR) άνοιξαν τις πύλες του Τείχους του Βερολίνου, συμμετείχε σε έκτακτη σύσκεψη για την εξασφάλιση καταλυμάτων για τους Ανατολικογερμανούς που είχαν ήδη ξεκινήσει να περνούν στη Δύση από τις αρχές του έτους.
Ξαφνικά, όμως, «ο εκπρόσωπος του Κολ, Εντουαρντ Ακερμαν, διέκοψε τη σύσκεψη και μας ανακοίνωσε ότι “υπάρχουν πληροφορίες πως σήμερα η DDR θα ανοίξει το Τείχος”. Εμείς δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Ο επικεφαλής της Καγκελαρίας Ρούντολφ Σάιτερς πήγε στη Μπούντεσταγκ και προέβη σε μια σχετική δήλωση. Μερικοί βουλευτές αντέδρασαν αρχίζοντας να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο», θυμάται, σήμερα, τριάντα χρόνια μετά ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Μιλώντας στην Τόνια Μαστρομπουόνι, ανταποκρίτρια της La Repubblica στο Βερολίνο, ο νυν πρόεδρος της γερμανικής Βουλής και πρώην πανίσχυρος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, σημείωσε πως όταν άρχισε η Πτώση του Τείχους αισθάνθηκε «μια απίστευτη χαρά», όπως εκατομμύρια άλλοι συμπατριώτες του.
Συγχρόνως, όμως, ήταν ιδιαίτερα αγχωμένος γιατί η γενιά του «μεγάλωσε με τη βεβαιότητα πως οποιαδήποτε αλλαγή όσον αφορά το Τείχος ήταν αδύνατη, καθώς θα είχε ως αποτέλεσμα το ξέσπασμα ενός πολέμου. Αντιθέτως έγινε το θαύμα», το οποίο για τον Σόιμπλε αποτελεί «την πιο ευτυχισμένη στιγμή» στη σύγχρονη γερμανική Ιστορία.
Σύμφωνα με τον 77χρονο παλαίμαχο χριστιανοδημοκράτη πολιτικό, «με την Πτώση του Τείχους επήλθε το τέλος της Ανατολικής Γερμανίας. Και ήταν ξεκάθαρο πως η πλειονότητα των ανθρώπων δεν ήθελε πια να ζει υπό τον κομμουνισμό. Και δεν ήθελε πια δύο κράτη. Αυτό ήταν επιθυμία μιας μειονότητας».
Τέσσερις μήνες μετά, οι Ανατολικογερμανοί, ψηφίζοντας για πρώτη φορά ελεύθερα στις εκλογές της 18ης Μαρτίου του 1990, ανέδειξαν πρώτο κόμμα, τους εκπροσώπους των Χριστιανοδημοκρατών στη χώρα τους, οι οποίοι τάσσονταν υπέρ της άμεσης ένωσης με τη Δύση. «Το αποτέλεσμα ήταν εύγλωττο», σχολίασε ο Σόιμπλε σχετικά, υπογραμμίζοντας, όμως, πως στην περίπτωση που οι πολίτες της DDR «ήθελαν να παραμείνουμε διαιρεμένοι, θα το αποδεχόμασταν. Επέλεξαν αυτοβούλως την επανένωση».
Ερωτώμενος από την ιταλίδα δημοσιογράφο για όλους όσοι ονειρεύονταν έναν «τρίτο δρόμο» μεταξύ του καπιταλισμού και του κομμουνισμού, ο Σόιμπλε αναγνωρίζει πως πολλοί εξακολουθούν να θεωρούν ότι το δυτικογερμανικό μάρκο εισήχθη πολύ γρήγορα (τον Ιούλιο του 1990) στην Ανατολική Γερμανία.
Θεωρεί, ωστόσο, πως αυτό ήταν αναπόφευκτο γιατί «ο λαός βροντοφώναζε ότι “ εάν δεν έρθει το μάρκο σε εμάς, θα πάμε εμείς στο μάρκο”. Εάν περιμέναμε ακόμα έναν χρόνο, η συντριπτική πλειονότητα των Ανατολικογερμανών θα είχε περάσει στη Δύση». Αλλωστε, έναν μήνα μετά την Πτώση του Τείχους, ο ίδιος ο Σόιμπλε αποκάλυψε ενώπιον των μελών της Μπούντεσταγκ ότι από την αρχή του 1989, είχαν ήδη καταφέρει να περάσουν στη Δύση περισσότεροι από 340.000 Ανατολικογερμανοί.
Οσον αφορά τον ρόλο που διαδραμάτισε στην επανένωση των δύο Γερμανιών ο Χέλμουτ Κολ, ο πρώτος καγκελάριος της ενωμένης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ο Σόιμπλε του αναγνωρίζει πως είχε καταφέρει να κατευνάσει τους φόβους των Ευρωπαίων για την επανένωση της Γερμανίας – υπερασπιζόμενος την εγκατάσταση αμερικανικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς στη Δυτική Γερμανία το 1983 και κινούμενος με ιδιαίτερη προσοχή μετά την Πτώση του Τείχους.
«Το 1992, όταν έγινε καγκελάριος (της Δυτικής Γερμανίας) ο Κολ στήριξε το ΝΑΤΟ, λαμβάνοντας μια ιστορική απόφαση. Και η Γερμανία, η οποία έως τότε ήταν η “ασθενής της Ευρώπης”, επανέκτησε την αυτοπεποίθησή της κατά τη διάρκεια της καγκελαρίας του. Από το 1982 έως το 1986 ο Κολ ήταν ένας εξαιρετικά επιτυχημένος καγκελάριος. Αλλά δίχως την Πτώση του Τείχους δεν θα είχε κερδίσει τις ομοσπονδιακές εκλογές του 1990», υποστήριξε ο Σόιμπλε.