Το παιχνίδι έπρεπε να αναβληθεί. Εστω για ένα εικοσιτετράωρο. Τι θα άλλαζε; Τίποτα. Ο,τι θα αλλάξει και με το τριήμερο εθνικό πένθος που κήρυξε ο Πρωθυπουργός. Μια ένδειξη θλίψης θα ήταν, για τις χαμένες ζωές. Μια συμβολική συμπαράσταση σε όσους βιώνουν ένα δράμα που δεν χωράει ο νους.
Ακόμη μετράμε νεκρούς. Αναζητούμε αγνοούμενους. Η είδηση της εθνικής μας τραγωδίας «παίζει» πρώτη σε όλα τα media παγκοσμίως. Κι όμως, η UEFA διέταξε, οι ευρωπαϊκοί αγώνες των ελληνικών ομάδων να διεξαχθούν κανονικά. Ακόμη και αυτός στην Ελλάδα. Δεν έχει χρόνο για συμπόνοιες. Μόνον το καλεντάρι της τη νοιάζει. Δεν πα’ να καίγεται ο κόσμος (στην κυριολεξία); Εκείνο που προέχει, είναι να μην αναστατώσει τους καλούς της πελάτες: τα κανάλια και τους χορηγούς. Γι’ αυτό έβαλε το ποδόσφαιρο πάνω από τη ζωή και τον θάνατο.
Δεν ήταν η πρώτη φορά. Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, τη μέρα της πολύνεκρης τρομοκρατικής επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους, η αθεόφοβη δεν θεώρησε σκόπιμο να αναβάλει τα ματς του Champions League (σε έναν από αυτούς ο Παναθηναϊκός νίκησε 2-0 τη Σάλκε στο «Γκεζελκίρχεν»). Την επομένη, έπειτα από… άγριο κράξιμο του διεθνούς Τύπου, μετέθεσε το δεύτερο μισό της αγωνιστικής. Αλλά και το 2007, όταν η Ηλεία ζούσε τον πύρινο εφιάλτη της -με δεκάδες νεκρούς και τότε-, δεν… συγκινήθηκε. Απέρριψε το αίτημα της ΑΕΚ για αναβολή του αγώνα της με τη Σεβίλλη. Το παιχνίδι θα γινόταν κανονικά, εάν την παραμονή (28 Αυγούστου) δεν πέθαινε ο ποδοσφαιριστής της ισπανικής ομάδας, Αντόνιο Πουέρτα.
Από χθες οι χαρτογιακάδες της μίκρυναν (στα μάτια μας) ακόμη περισσότερο. Ιδίως ο Θεόδωρος Θεοδωρίδης, Νο 2 στην ιεραρχία της, όφειλε να αφουγκραστεί τον λυγμό της χώρας του. Θα είχε κάνει μεγάλη χάρη και στην εργοδότριά του, την ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Θα τη γλίτωνε από ένα ηθικό φάουλ, που κανένας σκεπτόμενος φίλαθλος δεν μπορεί να προσπεράσει έτσι απλά.
Δύο γιγαντοπανό, που οι ΠΑΟΚτσήδες κρέμασαν στις εξέδρες της Τούμπας, ήταν η λαϊκή μαρτυρία υπέρ του αυτονόητου. Κι ας αδημονούσαν περισσότερο απ’ όλους γι’ αυτό το ματς. Το οποίο, τελικώς, άφησε ανοιχτούς λογαριασμούς από μια κακή εκτίμηση του τερματοφύλακα Πασχαλάκη (ήταν το πρώτο του ευρωπαϊκό παιχνίδι) και την ολιγωρία του Κρέσπο στην ίδια φάση. Το λες και ατυχία. Η Βασιλεία σκόραρε στο 82′ το «χρυσό» εκτός έδρας γκολ που παραδοσιακά πετυχαίνει στην Ευρώπη, στην πρώτη της -και τελευταία- τελική προσπάθεια που σημάδεψε την εστία.
Με το 2-0 ο ΠΑΟΚ θα πήγαινε στη ρεβάνς της Ελβετίας (1η Αυγούστου) με μεγαλύτερη άνεση. Εκεί, όμως, θα βρει περισσότερους κενούς χώρους, που βολεύουν το παιχνίδι του. Εάν πετύχει ένα γκολ απέναντι στην ασταθέστατη ελβετική άμυνα, είναι μάλλον απίθανο να μην προκριθεί. Αλλωστε, η Τούμπα είναι που τον δυσκολεύει πιο πολύ στα ευρωπαϊκά του ματς. Εκτός έδρας παίρνει (σχεδόν) πάντα ένα καλό αποτέλεσμα.
Αρεσε χθες (Τρίτη) ο ΠΑΟΚ. Ενα μήνα πριν από την έναρξη του ελληνικού πρωταθλήματος έδειξε πολύ πιο έτοιμος από ό,τι πολλοί τον περίμεναν. Ετρεξε αρκετά, έβγαλε αυτοματισμούς, έχασε ευκαιρίες τριπλάσιες από εκείνες των αντιπάλων του – που δεν είναι τυχαία ομάδα. Την τελευταία δεκαετία η Βασιλεία έχει προκριθεί 12 από τις 14 φορές που αγωνίστηκε σε καλοκαιρινούς προκριματικούς, ενώ την περασμένη σεζόν έχασε τον τίτλο στην Ελβετία έπειτα από οκτώ διαδοχικές κατακτήσεις.
Ο ΠΑΟΚ κέρδισε ένα σημαντικό προβάδισμα πρόκρισης, όμως αυτή είναι η μικρή εικόνα. Η μεγάλη είναι, πως ο «Δικέφαλος του Βορρά» μεγαλώνει. Αυτό το 2-1 επί της Βασιλείας ήταν -διόλου τυχαία- η παρθενική του νίκη στο Champions League. Στα δέκα προηγούμενα παιχνίδια του στη διοργάνωση μετρούσε πέντε ήττες και πέντε ισοπαλίες: με τον Αγιαξ (1-1, 1-2), τη Σάλκε (1-1, 2-3), τη Μέταλιστ (0-2, 1-1), πάλι τον Αγιαξ (1-1, 3-3) και τη Μακάμπι Τελ-Αβίβ (0-3, 0-1). Α, ναι. Είχε νικήσει μια φορά: το 1976 την Ομόνοια στην Κύπρο (0-2). Αλλά, τότε, είχαμε ακόμη Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Θυμηθείτε τον ΠΑΟΚ λίγο πριν τον αναλάβει ο Σαββίδης (10 Αυγούστου 2012 απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών του), αλλά και στα πρώτα του χρόνια επί Ιβάν, και κάντε τη σύγκριση με τον ΠΑΟΚ των δυο τελευταίων σεζόν. Την περίοδο 2011-2012 είχε τερματίσει τρίτος, 23 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό και 16 από τον Παναθηναϊκό. Το 2013 είδαμε την πρώτη του αναλαμπή: βγήκε δεύτερος και έπαιξε στους προκριματικούς του Champions League. Το 2014 ήρθε τρίτος. Το 2015, τελευταίος στα play-offs (πήρε το χειρότερο ευρωπαϊκό εισιτήριο). Το 2016, τέταρτος: 40 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, δέκα από τον Παναθηναϊκό και εννέα από την ΑΕΚ, που είχε επιστρέψει στη Σούπερ Λιγκ. Εκείνη τη σεζόν συγκέντρωσε μόλις έναν πόντο περισσότερο από τον Πανιώνιο.
Εκτοτε, παρακολουθούμε έναν «άλλον» ΠΑΟΚ. Το 2017 τερμάτισε δεύτερος (δυο νίκες μακριά από τον Ολυμπιακό) και κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας – τον πρώτο του τίτλο σε 14 χρόνια. Το 2018 έχασε το Πρωτάθλημα με μια θεαματική αυτοκτονία και πήρε το έκτο του Κύπελλο (δεύτερο διαδοχικό). Τώρα πέτυχε την πρώτη του νίκη στο Champions League. Και, από πέρυσι, παίζει ωραία μπάλα.
Ο ΠΑΟΚ μεγαλώνει – το αντιλαμβάνονται και ο οπαδοί του. Μέσα σε 20 μέρες αγόρασαν όσα εισιτήρια διαρκείας είχαν διατεθεί πέρυσι σε τρεισίμισι μήνες. Το ρεκόρ των 12.820 καρτών της πρώτης, στην ουσία, σεζόν Σαββίδη (2013-2014), ήδη καταρρίφθηκε. Το αντίστοιχο όλων των εποχών (20.000 κάρτες επί Ζαγοράκη) θα ξεπεραστεί κι αυτό, με τη βοήθεια της πρόκρισης και μιας ελκυστικής μετεγγραφής. Το νούμερο είναι «τρελό», εάν σκεφτεί κανείς ότι η Γιουβέντους του Ρονάλντο θα έχει 29.300 μόνιμους θεατές.
Ο ενθουσιασμός των ΠΑΟΚτσήδων είναι δικαιολογημένος. Γιατί, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, βλέπουν τον μεγάλο τους σύλλογο να δημιουργεί και μεγάλη ομάδα.