Για δεύτερη φορά το τελευταίο διάστημα ο Νίκος Παπανδρέου, υποψήφιος ευρωβουλευτής με το Κίνημα Αλλαγής και αδελφός του βουλευτή Αχαΐας και πρώην Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, παίρνει θέση στη συζήτηση για τα έργα στην Ακρόπολη, την οποία, ως γνωστόν, έχει αναδείξει ως μείζον πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είχε προηγηθεί μια ανάρτησή του, η οποία είχε ακολουθήσει την πολυσυζητημένη επίσκεψη-επιθεώρηση του Αλέξη Τσίπρα στον Ιερό Βράχο, όταν ο κ. Παπανδρέου είχε γράψει στα social media: «Οποιος μιλάει απαξιωτικά για τις αλλαγές στην Ακρόπολη προφανώς δεν την έχει επισκεφθεί. Ούτε πριν, ούτε τώρα».
Τώρα ο κ. Παπανδρέου έγραψε στα «Νέα» άρθρο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Τα “δήθεν” σκάνδαλα της Ακρόπολης». Σε αυτό μάλιστα επικρίνει πλέον ανοιχτά τον ΣΥΡΙΖΑ για τις απόψεις που έχουν κατά καιρούς διατυπώσει στελέχη του σχετικά με τα έργα στον Ιερό Βράχο.
«Δύσκολο να καταλάβει κανείς ακριβώς τι κερδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις καταγγελίες εντός και εκτός Ελλάδος για την Ακρόπολη» παρατηρεί ο κ. Παπανδρέου, ο οποίος δείχνει να διαχωρίζει τη θέση του από τον αδελφό του, ο οποίος δέχεται το επίμονο φλερτ του Αλέξη Τσίπρα.
Στο επίκεντρο της κριτικής του σοσιαλδημοκράτη πολιτικού τίθεται η άποψη της Σίας Αναγνωστοπούλου, η οποία έχει αναλάβει για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ το θέμα της Ακρόπολης και έφτασε προ ημερών στο σημείο να μιλήσει για «λευκές ελίτ» και αποικιοκρατία (!) προκειμένου να επιτεθεί στην υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη: «Στον 21ο αιώνα –τον αιώνα αμφισβήτησης του αποικιακού παρελθόντος, αμφισβήτησης του “λευκού” και “μορφωμένου πολιτισμού”- το ζήτημα δεν είναι πώς βλέπει μια συστημική ελίτ τα μνημεία της. Αλλά πώς βλέπουν τα εμβληματικά μνημεία όπως η Ακρόπολη αυτές τις ελίτ», ανέφερε μεταξύ άλλων σε άρθρο της στην κομματική «Αυγή».
Σημείωσε επί τούτου ο κ. Παπανδρέου στο άρθρο του στα «Νέα Σαββατοκύριακο»:
«Παρόλη την επιστημοσύνη της όλης εργασίας, ακούστηκαν περίεργες κριτικές, κυρίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή η επιστημονική εγκυρότητα του όλου εγχειρήματος δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί, ορισμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ δανείστηκαν πρόχειρα και ξενόφερτα επιχειρήματα για να σκανδαλολογήσουν, που πηγάζουν από το κίνημα της πολιτικής ορθότητας.
»Μεταξύ άλλων, το κίνημα αυτό επιτάσσει το κλείσιμο τμημάτων κλασικών σπουδών στα πανεπιστήμια επειδή οι κλασικές σπουδές είναι προνόμιο μιας “Λευκής ελίτ”, μια ελίτ που χρησιμοποίησε π.χ. τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη για να δικαιολογήσει την “ιμπεριαλιστική κατάκτηση” του κόσμου.
»Ετσι το ακούσαμε και αυτό: πολιτικός του ΣΥΡΙΖΑ μας είπε ότι οι ειδικοί της Ακρόπολης ανήκουν στη “Λευκή ελίτ”. Ενώ εκείνοι που εκτόξευσαν τις κατηγορίες τι είναι; Από την Αφρική; Με αυτό το επιχείρημα προτείνεται ότι δεν πρέπει να ακούμε τις προτάσεις της «Λευκής ελίτ» για την Ακρόπολη – μην ακούμε δηλαδή τους «μορφωμένους άριστους» όπως βαφτίστηκαν οι ειδικοί. Ποια είναι η αντιπρόταση τελικά; Και από ποιον καλό “μη μορφωμένο μη άριστο” θα μας έρθει;».
Και συνέχισε ο κ. Παπανδρέου:
«Δεύτερο δήθεν “σκάνδαλο” είναι ότι η ανανεωμένη διαδρομή “μαζικοποιεί” την Ακρόπολη. Το άνοιγμα στην είσοδο πάνω στον βράχο είναι πράγματι λίγο μεγαλύτερο από ό,τι ήταν πριν. Δυστυχώς για μερικούς η μεγαλύτερη σε έκταση “είσοδος” είναι πιστή στην αρχαία της μορφή, κάτι που μπορεί να μάθει και ο κοινός θνητός μέσα από μια οποιαδήποτε έρευνα στο Διαδίκτυο. Με αυτό τον τρόπο όμως η νέα προοπτική μας δείχνει τα μνημεία της Ακρόπολης όπως τα εμπνεύστηκαν, όπως τα σχεδίασαν. Αλλά εκείνο που κάνει εντύπωση είναι ενώ οι αλλαγές διευκολύνουν την πρόσβαση ειδικά για τους ΑΜΕΑ, ότι ένα κόμμα που θέλει να λέει ότι είναι προοδευτικό και ευαίσθητο παραπονιέται ότι έτσι «μαζικοποιείται» η Ακρόπολη. Φανταστείτε να ήταν μικρότερη η είσοδος! Θα μιλούσαν για ελιτισμό. Α… ναι… το έκαναν κι αυτό…»
Το δε επιμύθιο του άρθρου, έχει και αυτό τη σημασία του:
«Το ευχάριστο είναι ότι όπου να ‘ναι ο χώρος και τα μουσεία της θα μπορούν να αναπνεύσουν πιο ελεύθερα με την αλλαγή στη νομική τους μορφή (θα γίνουν ΝΠΔΔ σαν το Μουσείο Ακρόπολης). Ξαφνικά θα είναι πιο ανεξάρτητα και πιο λειτουργικά και θα λύνουν τα προβλήματά τους τα ίδια τα μουσεία, διευκολύνοντας το υπουργείο Πολιτισμού και απαλλάσσοντάς το από χρονοβόρες λειτουργικές λεπτομέρειες. Δεν θα είναι υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του κεντρικού κράτους, κάτι που μάλλον κρατάει άυπνους τους οπαδούς της επανάστασης».