Το 1993 ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος εξέδωσε το μυθιστόρημα με τον τίτλο «Ο Εργένης». Τέσσερα χρόνια μετά, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, άξιος αναγνώστης της λογοτεχνίας, αποφασίζει να το γυρίσει σε ταινία. Οπως και συνέβη. O συγγραφέας, έγραψε για το Protagon το ακόλουθο σημείωμα για τον σκηνοθέτη, λίγες ώρες μετά την είδηση για τον αιφνίδιο θανατό του:
«Ο Νίκος δεν πέθανε, αποκλείεται, δεν του πήγαινε ο θάνατος, ήταν πάντα ένα σκανταλιάρικο μικρό παιδί, μεγάλης καλλιέργειας, αλλά παιδί, και εξ αυτού η καλλιέργειά του αυτοϋπονομευόταν, ήταν ένας λόγιος που απεχθανόταν τους λογίους, υπήρξε δεινός αναγνώστης λογοτεχνίας, σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους του κινηματογράφου στη χώρα μας, επί είκοσι ολόκληρα χρόνια ήταν ένας αγαθός στενός φίλος, θεότρελος χιουμορίστας και πάντα με ένα δυο ανέκδοτα πρόχειρα σε κάθε συνάντηση, τρομερό πνεύμα αντιλογίας, υστερικά πνευματώδης, εξαιρετικά εύστροφος, χαριτωμένος και ταυτόχρονα απότομος, πολιτικά και φιλοσοφικά έλεγε ότι τον εκφράζει ένας “αριστοκρατικός αναρχισμός”, και το καλύτερο αφιέρωμα στη μνήμη του θα ήταν να ξαναδούμε μια από τις ταινίες του που κυκλοφορούν ελεύθερες στο διαδίκτυο, ή να διαβάσουμε το κύκνειο άσμα του, το μόλις περσινό “Τίποτα”, ένα στοχαστικό μυθιστόρημα, ένα είδος συγκαλυμμένης αυτοβιογραφίας, που ήρθε να προστεθεί στα ευθέως αυτοβιογραφικά βιβλία του, από δω και πέρα, όσο κι αν μου φαίνεται αδύνατον να το πιστέψω, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος τώρα πια μόνο εκεί μέσα, στο έργο του, ζει».
