Τραγούδι για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη έγραψε ο Μίλτος Πασχαλίδης, σε στίχους Μάνου Ελευθερίου.
Το τραγούδι ονομάζεται «Στη χώρα των αθώων» και το ερμηνεύουν από κοινού ο Πασχαλίδης με τον Γιώργο Νταλάρα.
Οπως αναφέρει το Loaded.gr, το ομώνυμο άλμπουμ θα κυκλοφορήσει σε ένα μήνα από τώρα από την Ogdoo Music σε δύο εκδόσεις: σε απλό CD και σε έκδοση πολυτελείας με CD και βιβλίο μαζί. Τον Σεπτέμβριο θα βγει και σε βινύλιο.
Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης ήταν φοιτητής στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων όταν εξαφανίστηκε τον Φεβρουάριο του 2015 και βρέθηκε νεκρός έναν μήνα αργότερα σε γειτονικό βάλτο.
Τον Ιούνιο του 2019, το δικαστήριο έκρινε ένοχους οκτώ κατηγορούμενους, συμφοιτητές του στη σχολή από την Κρήτη, για πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών από κοινού και κατ’ εξακολούθηση.
Στο κατηγορητήριο περιγράφονται τουλάχιστον 25 περιστατικά βίας εις βάρος του Βαγγέλη Γιακουμάκη, στον οποίο έριχναν καυτό νερό στον λαιμό ή τον κλείδωναν σε ντουλάπες, ενώ είχαν φτάσει ακόμη και να τον κρεμάσουν από το παράθυρο! Υπενθυμίζεται ότι ακόμη δεν έχουν διατυπωθεί κατηγορίες για τον θάνατό του.
Διαβάστε εδώ τους στίχους:
«Στη χώρα των αθώων» (Μάνος Ελευθερίου – Μίλτος Πασχαλίδης)
Πώς είναι ο έρωτας γραμμένος στο πετσί μας.
Με γράμματα άραγε ή μαύρους αριθμούς;
Αίμα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή μας
Και οι εχθροί είναι εραστές με εκβιασμούς.
Των δράκων γάλα πίνουν μόνο και φαρμάκι.
Κρίμα. Δεν γνώρισες τον Κώστα Καρυωτάκη.
Στους ουρανούς θ’ αναγνωρίσουνε ποιος ήσουν.
Ξέρουν αυτοί. Το φωτοστέφανο χρυσό.
Φώτιζες νύχτες των ανθρώπων που θα ζήσουν
κι έχουν και θάνατο και φως μισό μισό.
Οχι τσεκούρι και μπαλτάς. Μήτε και σφαίρα.
Μ’ ένα σουγιά που κόβει φλέβες στον αέρα.
Με του Μακμπέθ πήγες τις μάγισσες, κοντά τους
να βρεις πώς σμίγει το χρυσάφι με χαλκό
κυνηγημένος απ’ το σώμα σου στους βάλτους
βρήκες ποιος δαίμονας ξορκίζει το κακό.
Δεν παραστάθηκαν Απόστολοι εκ περάτων
Κι ας πήραν όψη τα μυστήρια των πραγμάτων.
Τι συζητούσες στον Αγρό του Κεραμέως
στους κήπους του αίματος σαν μια σταλαγματιά.
Για στρατηλάτης δεν σου πήγαινε γενναίος
μήτε τσιράκι στων τραμπούκων τη στρατιά.
Ω επαρχία, επαρχία, όλα τα σφάζεις.
Τα μαχαιρώνεις και λυσσάς κι όλο σπαράζεις.
Ο Γκρέκο εδώ, ο Λόρκα εκεί. Ποιος θα κερδίσει;
Τους ξέρεις άραγε να ρίξεις μια ματιά;
Και τώρα ποιος από τους δυο θα ζωγραφίσει
την ομορφιά σου, σαν την άγρια νυχτιά.
Σ’ άγγιξαν άραγε τα φίδια κι οι αράχνες.
Τι μυστικά σού είπε το φως μέσα στις πάχνες.
Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων.
Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ,
δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων
γι’ αυτούς που ζούνε συντροφιά μ’ έναν χαφιέ.
Λυσσούν να σ’ εύρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι.
Κι η ομερτά στις καφετέριες καντήλι.
Πώς να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία
αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής.
Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία.
Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής.
Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία.
Μας περιμένουν τα τσιγκέλια στα σφαγεία.