Μπορεί ο 83χρονος σκηνοθέτης να έφυγε σαν κατατρεγμένος από τις ΗΠΑ εξαιτίας των (μη επιβεβαιωμένων) κατηγοριών περί σεξουαλικής παρενόχλησης που είχε κάνει εις βάρος του η θετή του κόρη Ντίλαν Φάροου, βρήκε όμως απάνεμο λιμάνι και καλλιτεχνικό άσυλο στην Ευρώπη. Οχι μόνο ετοιμάζει τη νέα του ταινία με γυρίσματα επί ισπανικού εδάφους, αλλά πρόκειται να σκηνοθετήσει για πρώτη φορά στην ξακουστή Σκάλα του Μιλάνου μία όπερα του Πουτσίνι – όπως αναφέρει δημοσίευμα της Repubblica.
Ο νέος ρόλος του λοιπόν, ως σκηνοθέτης όπερας, αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πρόκειται για το έργο «Gianni Schicchi» του Τζάκομο Πουτσίνι. «Βασική πηγή έμπνευσής μου, είναι ο ιταλικός νεορεαλισμός, μέσα από ταινίες του Ντε Σίκα και του Φελίνι. Η Ευρώπη ήταν πάντα καλή μαζί μου, ακόμη και όταν οι ταινίες μου δεν πήγαιναν καλά στην Αμερική, εδώ σημείωναν πάντα επιτυχία» είπε χαρακτηριστικά ο Αλεν κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου.
Και συνεχίζοντας με το γνωστό του χιούμορ: «Πάντα αγαπούσα την όπερα, αλλά ποτέ δεν κατάφερνα να δω μία ολόκληρη. Προτιμούσα να βλέπω τη μία μετά την άλλη όλες τις τρίτες πράξεις του κάθε έργου, σα να φτιάχνω μία δική μου εκδοχή από όσα έλειπαν από την προσωπική μου ζωή».
Οπως αναφέρει το ιταλικό δημοσίευμα, ζητήθηκε από τους παρευρισκόμενους δημοσιογράφους να κάνουν στον διάσημο σκηνοθέτη ερωτήσεις αποκλειστικά για το νέο αυτό πρότζεκτ και να μην αναφερθούν στο ακανθώδες θέμα των κατηγοριών περί σεξουαλικής παρενόχλησης. Οταν ρωτήθηκε γιατί πιστεύει ότι οι ταινίες έχουν πλέον καλύτερη υποδοχή στην Ευρώπη παρά στην Αμερική, η απάντησή του ήταν λακωνική: «Δεν ξέρω».
Η συγκεκριμένη όπερα θα φιλοξενείται στη Σκάλα του Μιλάνου ως τις 19 Ιουλίου 2019, με όλους τους ρόλους ερμηνευμένους από ταλαντούχους σπουδαστές λυρικής μουσικής, με την απόδοση των οποίων ο Αλεν δηλώνει απολύτως ικανοποιημένος.
«Το να κάνω ένα διάλειμμα από το να φτιάχνω ταινίες και ταινίες και ταινίες και να έρθω εδώ για να σκηνοθετήσω στην εμβληματική Σκάλα, είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής μου» είπε με ενθουσιασμό.
Και κάπως έτσι, ο έκπτωτος Νεοϋορκέζος, αποδεικνύει ότι υπάρχει ζωή και καλλιτεχνική δημιουργία και μετά τις ΗΠΑ.