Τα γεγονότα είναι πλέον γνωστά: ο 18χρονος γερμανο-ιρανός στο Μόναχο σκότωσε εννέα ανθρώπους και τραυμάτισε πολλούς περισσότερους. Οι αυτόπτες μάρτυρες τον άκουσαν να φωνάζει πολλές φορές «είμαι Γερμανός». Μέσα σε λίγα λεπτά ένα ήρεμο απόγευμα στο κέντρο της γερμανικής πόλης βάφτηκε κόκκινο.
Πριν από λίγες ημέρες στη Βαυαρία ήταν και πάλι ένας νεαρός που τράβηξε μαχαίρι μέσα σε ένα βαγόνι τρένου σκορπώντας τον τρόμο στους επιβάτες. Είναι προφανές ότι η Γερμανία αρχίζει να δέχεται ασύμμετρες απειλές από ακραία στοιχεία, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη Γαλλία.
Κι όμως, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά που δεν πρέπει να λησμονούμε: αν υπάρχει μια χώρα της Ευρώπης που όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στα φοβικά σύνδρομα και προσπάθησε να δώσει ένα λογικό έρεισμα στις προσφυγικές ροές, άρα και να βρει μια λογική λύση, αυτή ήταν η Γερμανία.
Πολύ σωστά αναφέρει η βρετανική εφημερίδα Independent ότι η Ανγκελα Μέρκελ επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά τους επικριτές της που την κατηγορούν για φιλελεύθερο πνεύμα το οποίο δεν συνάδει με τις αρχές του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος.
Οντως, η Μέρκελ αποδεικνύει τα τελευταία χρόνια τη φιλελεύθερη οπτική της σε μια σειρά θεμάτων στα οποία ο μέσος Γερμανός θα την περίμενε να λάβει πιο σκληρές και συντηρητικές αποφάσεις.
Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι εξαιτίας της η ομοσπονδιακή κυβέρνηση –με τη συνδρομή των Σοσιαλδημοκρατών- έχει κρατηθεί γερά και δεν έχει δει τα θεμέλιά της να τρίζουν. Είναι η Μέρκελ που δεν ακούει τις ακραίες φωνές του Pediga και του κόμματος AfD που της ζητούν να κλείσει τα σύνορα της χώρας και να διώξει όλους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Απέναντι στο κύμα σωβινισμού που αρχίζει να φουσκώνει στην Ευρώπη, η Μέρκελ φαντάζει ως μια από τις πλέον προοδευτικές πολιτικούς.
Επομένως, ποιος ο λόγος ο 18χρονος νεαρός να φτάσει στο σημείο να θέλει να δηλώσει την ταυτότητά του με τέτοιο εγκληματικό τρόπο; Η εξήγηση μπορεί να είναι προφανής, αλλά μπορεί και όχι. Στην πραγματικότητα, τα άτομα που κουβαλούν δύο εθνικές ταυτότητες δύσκολα εγκολπώνονται το αίσθημα του ανήκειν.
Πάντα «κυκλοφορούν» ανάμεσα σε δύο πατρίδες με αποτέλεσμα να μην βρίσκουν μόνιμο «σπίτι» πουθενά. Από την άλλη, οι σωβινιστές διακηρύττουν την εθνική καθαρότητα, με αποτέλεσμα αυτά τα άτομα να γίνονται οι μελλοντικοί απροσάρμοστοι.
Παρά το γεγονός ότι όλοι είμαστε «διαφορετικοί» μεταξύ μας, ορισμένοι είναι περισσότεροι διαφορετικοί. Η Ευρώπη δεν είναι πάντα ευεπίφορη σε αλλαγές και σίγουρα δεν μπαίνει πάντα στη διαδικασία να σκεφτεί το ψυχολογικό βάρος που κουβαλούν οι άνθρωποι που έρχονται από άλλους πολιτισμούς και καλούνται να προσαρμοστούν σε εντελώς ξένες συνθήκες και τρόπο ζωής.
Κάπως έτσι, αυτό που απαντάται στις ΗΠΑ με τους πυροβολισμούς για… ασήμαντη αφορμή ενδέχεται να γίνει κοινή πρακτική και στην Ευρώπη. Ειδικά αν η παρούσα κατάσταση παραμείνει ενεργή για πολλά χρόνια. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ψυχοπαθολογικές φυσιογνωμίες -όπως ο Νορβηγός Αντερς Μπρέιβικ- ενδέχεται τα επόμενα χρόνια να αυξηθούν και να προσπαθήσουν να προκαλέσουν πλήγματα στην καθημερινότητα των μικρών κοινωνιών τους.
Είναι φανερό πως η τάση στην Ευρώπη, έπειτα και από τόσα τρομοκρατικά χτυπήματα, είναι ο απομονωτισμός. Τα μεγάλα γεγονότα και οι συγκεντρώσεις όπου μαζεύεται πολύς κόσμος ολοένα και περισσότερο ενοχοποιούνται για το γεγονός ότι μπορούν να αποτελέσουν ένα δυνητικό πεδίο «άσκησης» τρομοκρατών.
Στη Γερμανία, οι πολίτες δείχνουν να συσπειρώνονται γύρω από την Μέρκελ παρά την κριτική που δέχεται. Αν η ίδια καταφέρει και κρατήσει και αυτή τη φορά τα μπόσικα και δεν επιτρέψει στη χώρα της να πλεύσει προς ακραία νερά, τότε, ίσως, η μετριοπάθεια να αποτελέσει ένα ισχυρό όπλο κατά του εξτρεμισμού και του φανατισμού.