Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν θα μπορούσε να βρει ιδανικότερο πρωταγωνιστή για τη νέα και σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφική ταινία του, «Πόνος και Δόξα» (Dolor y Gloria). Ο διάσημος σκηνοθέτης και ο εξίσου διάσημος ηθοποιός Αντόνιο Μπαντέρας, έχουν συνεργαστεί τόσο άψογα στο παρελθόν, που θα έλεγε κανείς, πως η συνεννόησή τους κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, επιτυγχάνεται πλέον, σχεδόν χωρίς λόγια. Στην απολαυστική κοινή συνέντευξη που έδωσαν στην ιταλική εφημερίδα La Repubblica, μιλούν για τη νέα αυτή κινηματογραφική τους συνάντηση και για το πόσο καλά και σε πόσο βάθος γνωρίζει ο ένας τον άλλο.
«Με τον Σαλβαδόρ Μάλο, τον ήρωα της ταινίας μου, έχω πολλά κοινά, αλλά και αρκετές διαφορές. Για παράδειγμα, εγώ δεν είχα ποτέ πρόβλημα χρήσης, κατάχρησης και εθισμού στην ηρωίνη. Η ιδέα μου ήρθε εντελώς ξαφνικά, σε μία περίοδο που ήμουν ακινητοποιημένος στο κρεβάτι με φριχτούς πόνους στην πλάτη. Σκέφτηκα έναν χαρακτήρα που κάνει χρήση ηρωίνης προκειμένου να αντέξει τέτοιου είδους πόνους. Η ταινία άρχισε να δημιουργείται από αυτή τη μικρή ιδέα, την οποία έγραψα μέσα σε πολύ λίγη ώρα και βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα» περιγράφει ο 69χρονος σκηνοθέτης.
«Το ενδιαφέρον με την ταινία είναι ότι όσοι δεν ξέρουν τον Πέδρο τόσο καλά όσο εγώ, θα αναρωτιούνται σε όλη τη διάρκεια, ποια στοιχεία είναι βγαλμένα από τη ζωή του και ποια από τη φαντασία του. Και τα δύο μπλέκονται τόσο αριστοτεχνικά, που είναι πολύ δύσκολο να τα διαχωρίσεις» συμπληρώνει ο 58χρονος σταρ.
«Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, είναι ότι σε αυτό το φιλμ έκανα τη μεγαλύτερη κατάθεση ψυχής από οποιοδήποτε άλλο έχω σκηνοθετήσει. Εδώ φαίνεται γυμνή η ψυχή μου και δεν μπορούσα να την εμπιστευθώ σε καλύτερα χέρια από αυτά του Αντόνιο» αποκαλύπτει ο Αλμοδόβαρ.
Κάποια στιγμή στην ταινία, γίνεται ένα πολύ έντονο ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στον ήρωα και στη μητέρα του. «Η συγκεκριμένη σκηνή δεν υπήρχε αρχικά στην ταινία. Προέκυψε μέσα από αυτοσχεδιασμό και την έγραψα μία ημέρα πριν από το γύρισμα. Η σκηνή αυτή, είναι αμιγώς φανταστική. Στην πραγματικότητα, δεν έκανα ποτέ μία τόσο ανοιχτή συζήτηση με τη μητέρα μου, δεν είχα τέτοιου είδους σχέση μαζί της. Ο Σαλβαδόρ της λέει πόσο υπέφερε κατά τη διάρκεια των παιδικών και εφηβικών χρόνων του. Αν υπάρχει κάτι που ζηλεύω στο σινεμά σε σχέση με την πραγματική ζωή, είναι ότι μπροστά στις κάμερες οι ηθοποιοί μπορούν να πουν τις μεγάλες αλήθειες που δεν λέγονται ποτέ πίσω από κλειστές πόρτες» τονίζει ο ισπανός σκηνοθέτης.
Ο Μπαντέρας, θυμάται ότι με το που γύρισαν τη συγκεκριμένη σκηνή, έμειναν αμίλητοι για πολλή ώρα.
Σε ερώτηση αν ο Αλμοδόβαρ είχε μιλήσει ποτέ ανοιχτά στη μητέρα του για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, η απάντησή του είναι αρνητική: «Δεν της είχα πει ποτέ ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Αν και είμαι σίγουρος ότι το ήξερε, και επειδή ήταν μητέρα μου και επειδή δεν πολυκρυβόμουν. Η μητέρα μου δεν πήγαινε ποτέ στο σινεμά για να δει τις ταινίες μου. Δεν ήταν η κλασική μητέρα καλλιτέχνη. Της αρκούσε ότι ήμουν επιτυχημένος και ότι ζούσα μία σωή πολύ πιο άνετη από εκείνη που η ίδια μπορούσε να μου προσφέρει. Επίσης, είχε τη διαίσθηση ότι οι ταινίες μου δεν θα της άρεσαν. Κατά τη γνώμη μου, είχε απόλυτο δίκιο».
Οσο για το αν ο Μπαντέρας ήταν η πρώτη του επιλογή: «Πάντα θέλω να έχω μία εναλλακτική στο μυαλό μου, όμως ο Αντόνιο δεν θα μπορούσε παρά να είναι η πρώτη και καλύτερη επιλογή μου. Εχουμε δουλέψει τόσες φορές μαζί, τον ξέρω και με ξέρει, στη δεκαετία του ’80 που αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας, ήμασταν κάθε βράδυ έξω μαζί».
Και ο Μπαντέρας συμπληρώνει: «Οταν πρωτοδιάβασα το σενάριο, μου ήρθαν στο μυαλό πολλές μνήμες από τότε, άτομα που είχαμε γνωρίσει μαζί, κτλ. Ομως η γραφή του Πέδρο είναι τόσο κομψή, που κατάφερε ακόμη και τις πιο ακραίες ιστορίες, να τις περάσει με έναν καταπληκτικό τρόπο». Και συνεχίζοντας: «Μπορεί να έχω δουλέψει πολλές φορές με τον Πέδρο, ήξερα όμως από την αρχή, ότι αυτή η ταινία είναι το πιο προσωπικό του στοίχημα. Αποφάσισα από πολύ νωρίς να μπω σε αυτή την περιπέτεια καθαρός και ταπεινός. Εκείνος μου εμπιστεύθηκε την ψυχή του και εγώ είχα χρέος να του το ανταποδώσω».