Το ερώτημα του τίτλου τέθηκε μετ’ επιτάσεως στη Γαλλία, άλλοτε χώρα της ελευθεριότητας. Οπου ο πρώτος οίκος ανοχής με κούκλες γίνεται πραγματικότητα παρά τους ισχυρισμούς ότι παραβιάζει τη νομοθεσία που απαγορεύει την πορνεία. Οπως γράφουν οι Times, κομμουνιστές και άλλα μέλη της άκρας αριστεράς του Δημοτικού Συμβουλίου στο Παρίσι κατέθεσαν πρόταση καταγγέλλοντας την επιχείρηση, στο ευκατάστατο 14ο διαμέρισμα, ως προσβολή για τις γυναίκες. Ζήτησαν να γίνει παράνομη η XDolls, η οποία χρεώνει 89 ευρώ για μια ώρα με μια κούκλα σεξ.

Ο Μπρουνό Ζιλιάρ, ο αντιδήμαρχος, που είναι σοσιαλιστής, απέρριψε την πρόταση με το επιχείρημα ότι «δεν είναι στις αρμοδιότητες του Δήμου». Είχε και τη στήριξη του υπουργείου Εσωτερικών, το οποίο είπε ότι ο οίκος είχε επιθεωρηθεί από την αστυνομία την περασμένη εβδομάδα. «Εγιναν έλεγχοι για να διαπιστωθεί εάν προκαλείται διατάραξη της δημόσιας τάξης και δεν απεδείχθη κάτι τέτοιο. Όλα είναι εντάξει. Δεν υπάρχουν παράπονα από γείτονες ακόμη». «Ο αστυνομικός ήταν πολύ καλός. Κοίταξε τα πάντα», δήλωσε από την πλευρά του ο Γιοακίμ Λουσκί, ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης, η οποία είναι επίσημα καταχωρημένη ως «κέντρο παιχνιδιών».

Η XDolls, η οποία διαφημίζει ότι προσφέρει τέσσερα διαφορετικά μοντέλα, δίνει μόνο τη διεύθυνσή της σε πελάτες αφού πληρώσουν εκ των προτέρων. Είναι ένας από τους διάφορους οίκους ανοχής με κούκλες που έχουν ανοίξει τους τελευταίους μήνες σε ευρωπαϊκές πόλεις, όπως το Λονδίνο, η Βαρκελώνη και το Άμστερνταμ.

«Βλάπτει την εικόνα των γυναικών. Έχουμε περάσει από την αντιμετώπιση των γυναικών ως αντικείμενο, απλώς σε ένα αντικείμενο», επιμένουν οι επικριτές. Ενώ από την πλευρά της, η Λορέν Κεστιό, εκπρόσωπος του κινήματος Nid, μιας ομάδας εκστρατείας κατά της πορνείας, είπε ότι «οι οίκοι ανοχής με κούκλες θα ενθαρρύνουν την κουλτούρα του βιασμού». Τι απαντά ο κύριος Λουσκί; «Δεν κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να νοικιάζουμε παιχνίδια. Μιλάμε για ένα μεταλλικό σκελετό καλυμμένο με σιλικόνη».

Όλα τ’ άλλα είναι λεπτομέρειες ε;

Φωτό: Περί ορέξεως… Πηγή: The Times

«Τελείωσε την ομιλία του με τα μάτια να λάμπουν από την έξαψη, τσιτάροντας αποσπάσματα του Ζαν Ζιονό και της Κολέτ. Αναμφισβήτητα ευχαριστημένος από το εγκώμιο που έπλεξε στη γαλλική γλώσσα μιλώντας στη Γαλλική Ακαδημία, εκεί όπου οι ακαδημαϊκοί συναντιούνται εδώ και σχεδόν τετρακόσια χρόνια. Ειδικά όταν κανείς άλλος πριν από αυτόν Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είχε μιλήσει εκεί, παρά το γεγονός ότι η Ακαδημία απολαμβάνει την αιγίδα της Προεδρίας».

Αρχίζει έτσι το ρεπορτάζ της Figaro για το όνειρο του Εμανουέλ Μακρόν: να κάνει τα γαλλικά την τρίτη ομιλούμενη γλώσσα του κόσμου. «Οι αθάνατοι, συνεχίζει, ήταν όλοι εκεί για να ακούσουν την “ιδρυτική ομιλία” του Εμανουέλ Μακρόν για την γαλλοφωνία. Μία φιλοδοξία για την ανάπτυξη της γαλλικής γλώσσας που ο Μακρόν έχει συνεχίζοντας την παράδοση του Καρλομάγνου, του Λουδοβίκου ΙΒ’ και ιδιαίτερα του Φρανσουά του Α’».

Ο Μακρόν επεφύλαξε έναν πραγματικό ύμνο και σε εκείνους που διδάσκουν τη γαλλική γλώσσα. Αλλά τουλάχιστον ήταν ειλικρινής: «Σε αυτό το θέμα», χαμογέλασε ο Εμανουέλ Μακρόν, η σύζυγος του οποίου ήταν καθηγήτρια γαλλικών, «έχω ένα είδος οικογενειακής σύγκρουσης συμφερόντων που θα μπορούσε να οδηγήσει σε στρέβλωση της κρίσης μου, δεν μπορώ να το αρνηθώ. Αλλά θέλω να πω ότι η ιστορία της χώρας μας δημιουργήθηκε από αυτούς τους ήρωες που είναι δάσκαλοι της γαλλικής γλώσσας».

Και τώρα; Θα γεμίσει ξανά η Αθήνα και οι άλλες πόλεις με παραρτήματα της Γαλλικής Ακαδημίας και παιδάκια που θα μαθαίνουν γαλλικά όπως τότε που ήταν της μόδας; Allons enfants de la patrie…

Φωτό: Είμαστε όλοι Γάλλοι. Πηγή: Shutterstock

«Hμασταν ελεύθεροι και ήμασταν ευτυχείς. Το μεγάλο παιχνίδι της ορειβασίας, όμως, έχει τελειώσει. Η εποχή της εξέλιξης, πέρα από την περιπέτεια, που ωθεί και την επιστήμη προς τα εμπρός, δεν θα επιστρέψει. Για όσους ζουν σε μεγάλα υψόμετρα, είναι λυπηρό: αλλά για τον πλανήτη, για την περιβαλλοντική κατάρρευση και την διαφορετικότητα, είναι μια τραγωδία».

Στις 8 Μαΐου 1978 ο Ρέινολντ Μέσνερ ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έφτασε χωρίς φιάλες οξυγόνου στην κορυφή του Εβερεστ, στα 8848 μέτρα, το υψηλότερο βουνό της Γης. Μαζί με τον Αυστριακό Πήτερ Χάμπελερ, εδώ και 40 χρόνια, δεν έχει αλλάξει μόνο την ιστορία της ορειβασίας. Έχει ανοίξει νέους ορίζοντες για την ιατρική και τη βιομηχανία υλικών, για την οικονομία και τη φιλοσοφία: για την ιδέα που έχουμε για εμάς. Η ανθρωπότητα έχει καταλάβει ότι το αδύνατο μπορεί να καταστεί δυνατό: ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει σε κάθε σημείο των εδαφών που προέκυψαν από τους ωκεανούς αναπνέοντας χωρίς εξωτερική βοήθεια. «Είναι ένα σώμα προγραμματισμένο να ζει σε αυτόν τον πλανήτη», λέει ο Μέσνερ, «Μπορεί να κυβερνήσει το δικό του πεπρωμένο. Μία λεπτομέρεια πάντα με έκανε να σκεφτώ: φτάσαμε στη Σελήνη το 1969, εννέα χρόνια πριν προσπαθήσουμε να φτάσουμε με τον απλούστερο τρόπο, αναπνέοντας ελεύθερα, σε αυτό που θεωρούμε στέγη του σπιτιού μας».

Σαράντα χρόνια μετά, ο «βασιλιάς των Οκτώ χιλιάδων μέτρων», ο πρώτος άνθρωπος που ανέβηκε και στις 14 κορυφές των Ιμαλαΐων, είναι και πάλι με τα χιονοπέδιλα κάτω από το Τσίμα Μαντρίτσο, ανάμεσα στους παγετώνες των Αλπεων του νότιου Τιρόλου. Στο κατώφλι των 74 χρόνων του γυρίζει τα τελευταία πλάνα της ταινίας «Το τελευταίο βήμα». Στο ρόλο του Μέσνερ είναι ο 27χρονος γιος του Σάιμον, βιολόγος και ορειβάτης, ένας σωσίας του πατέρα του όταν ήταν νέος. «Ακόμη και στη ζωή, η κρίσιμη στιγμή είναι ένα όταν βρίσκεσαι ένα βήμα πριν τον στόχο» λέει στη Repubblica. Η φιλοσοφία που λέγαμε.

Φωτό: Ψηλά, όλο και πιο ψηλά. Πηγή: alps-magazine.com

Μπορεί στα γήπεδα να σκίζεις ως ποδοσφαιριστής. Αλλά αυτό σημαίνει ότι όταν κρεμάσεις τα παπούτσια σου θα σκίζεις και από τα μικρόφωνα σχολιάζοντας τους άλλους που παίζουν; Είναι το ερώτημα που θέτει το Undici, ένα περιοδικό για το ποδόσφαιρο το οποίο εκδίδεται σε μια χώρα, την Ιταλία, που λατρεύει τη στρογγυλή θεά και που όλοι, σχετικοί και άσχετοι, κάνουν τους ειδικούς. Ο διευθυντής του περιοδικού Φεντερίκο Φέρι καταθέτει ορισμένες σκέψεις –σκέψεις που θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμες και σε μια χώρα, την Ελλάδα, όπου όλοι είναι επίσης προπονητές. «Το πιο δύσκολο πράγμα για έναν πρώην ποδοσφαιριστή που γίνεται σχολιαστής στην τηλεόραση είναι να σταματήσει να σκέφτεται σαν ποδοσφαιριστής. Η μάλλον να επικοινωνεί σαν ποδοσφαιριστής».

Ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι. Γιατί οι ποδοσφαιριστές είναι μάγοι στα πόδια όχι στη ρητορική. Και το λεξιλόγιό τους είναι ως επί το πλείστον τόσο περιορισμένο ώστε καταφεύγουν συνεχώς σε κλισέ. «Το να περάσει κανείς από μια κατάσταση κατά την οποία δεν είναι υποχρεωμένος να λέει τίποτε σε μια κατάσταση που είναι υποχρεωμένος να μιλάει, δεν είναι εύκολο. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να μιλάς για ποδόσφαιρο σε εκατομμύρια ανθρώπους που πιστεύουν ότι ξέρουν περισσότερα από σένα. Γι’ αυτό δεν πρέπει, ή τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι αυτή η δουλειά χόμπι αλλά κανονικό επάγγελμα». Και χρειάζεται πολλή προπόνηση.

Φωτό: Αυτός τουλάχιστον δικαιούται να φωνάξει «τι κάνεις εκεί ρε παλτοοό!». Πηγή: