Παρακολουθώντας τον Τζόρνταν Χέντερσον να παραλαμβάνει το τρόπαιο – απωθημένο της Λίβερπουλ από τα χέρια του μασκοφόρου Κένι Νταλγκλίς, σκεφτόμουν ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι η τέλεια προσωποποίηση της ιστορικής στιγμής που το «Ανφιλντ» έζησε τις πρώτες πρωϊνές ώρες της Πέμπτης.
Αφενός, συμβολίζει τα 30 χρόνια αναμονής: γεννήθηκε ένα μήνα μετά την τελευταία φορά που ο αρχηγός των «Κόκκινων» (ο Αλαν Χάνσεν, τον Μάιο του 1990) είχε σηκώσει στον ουρανό του Μέρσεϊσάιντ την Κούπα του πρωταθλητή.
Και, αφετέρου, φωταγωγεί το επίτευγμα του Γιούργκεν Κλοπ: την επιστροφή του συλλόγου στην κορυφή του αγγλικού πρωταθλήματος δεν την αγόρασε το πορτοφόλι των ιδιοκτητών, αλλά την κατέκτησαν παίκτες – «στρατιώτες». Οπως εκείνος. Μια αδιάφορη μεταγραφή από τη Σάντερλαντ (2011), που κανείς δεν πίστευε ότι θα έφτανε να κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ, το Σούπερ Καπ, το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και την Πρέμιερ Λιγκ, και να μπει στον κατάλογο με τους εμβληματικούς αρχηγούς των παρελθόντων τίτλων: τον Αλαν Χάνσεν, τον Γκρέιαμ Σούνες, τον Φιλ Τόμπσον, τον Εμλιν Χιούζ…
Το άλλο «πρόσωπο της βραδιάς» ήταν ο αρχιτέκτονας αυτού του θριάμβου. Ανέβηκε στην εξέδρα για να παραλάβει το μετάλλιό του με την ασύνορη χαρά ενός μικρού παιδιού που του χαρίζουν τον Κόσμο. «Είμαστε οι Πρωταθλητές, αυτή είναι η αλήθεια. Κερδίσαμε τέσσερα τρόπαια, ένα μεγάλο. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο περήφανος. Δεν συνηθίζω να κρατώ φωτογραφίες, όμως τώρα θα έχω μία και με τα τέσσερα τρόπαια», είπε στο μικρόφωνο ο Γερμανός και, στη συνέχεια, απευθύνθηκε στους χιλιάδες οπαδούς που -παρά τις συστάσεις- είχαν περικυκλώσει το γήπεδο, ανάβοντας βεγγλικά και τραγουδώντας: «Αν δεν μπορείς να δεις ότι το κάναμε για σένα, τότε δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Μας κάνετε χαρούμενους, όμως θα πρέπει να πάτε όλοι στα σπίτια σας και να πανηγυρίσετε εκεί. Πιείτε όσο θέλετε, γλεντήστε. Κι όταν φύγει ο γ@μ@μ@ν@ς κορονοϊός, θα κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι».
Το όνομα του Κλοπ έχει, ήδη, γραφτεί ανεξίτηλα στην ιστορία του συλλόγου. Οπως του Πέισλι, του Σάνκλι, του Φάγκαν, ή του Νταλγκλίς. Επί 29 χρόνια η Λίβερπουλ παρακολουθούσε θλιμμένη τους αντιπάλους της να κατακτούν πρωταθλήματα. Δύο χαρισματικοί μάνατζερ, ο Φέργκιουσον και ο Βενγκέρ, και δύο νεόκοποι ιδιοκτήτες με ανεξάντλητα χρήματα, ο Αμπράμοβιτς και ο Σεΐχης Μανσούρ, είχαν αλλάξει τα δεδομένα του παιχνιδιού. Σε αυτές τις τρεις δεκαετίες, οι δύο ομάδες του Μάντσεστερ, η Τσέλσι και η Αρσεναλ κατέκτησαν -στο σύνολο- 26 τίτλους. Αλλά, ακόμη και τις χρονιές που αναδείχτηκαν πρωταθλητές μικρότεροι σύλλογοι (η Λιντς, η Μπλάκμπερν και η Λέστερ), η Λίβερπουλ δεν κατόρθωνε, καν, να τους ανταγωνιστεί. Είχε χάσει την τεχνογνωσία του πρωταθλητισμού, είχε ξεχαστεί στο (ντεμοντέ) αγγλικό ποδόσφαιρο στο οποίο, κάποτε, κυριαρχούσε. Ο πανέξυπνος και μεθοδικός Κλοπ κατάφερε να γεφυρώσει αυτό το χάσμα του χρόνου. Να ξυπνήσει μια υπερδύναμη που ζούσε με τις αναμνήσεις του ένδοξου παρελθόντος της.
Πριν αρχίσει η γιορτή για τη «μεγάλη επιστροφή», στο τελευταίο της παιχνίδι στο «Ανφιλντ» γι’ αυτή τη σεζόν, η Λίβερπουλ δεν επέτρεψε στην Τσέλσι (που τίμησε την πρωταθλήτρια με το καθιερωμένο «pasillo») να πάρει τον βαθμό που θα της εξασφάλιζε μια θέση στο προσεχές Τσάμπιονς Λιγκ. Τη νίκησε με 5-3 σε ένα εξαιρετικό ματς. Κρίμα, που στις εξέδρες υπήρχαν μόνον οι οικογένειες των μελών της ομάδας. Οι φίλαθλοι που βρίσκονταν απέξω, είχαν κάνει από νωρίς τη νύχτα, μέρα με τα βεγγαλικά τους. Κι όταν ο αγώνας ολοκληρώθηκε, τα φώτα στο γήπεδο έσβησαν. Οι προβολείς φώτισαν το stage που είχε στηθεί στο φημισμένο «Kop», το «πέταλο» των φανατικών οπαδών.
Εμοιαζε με σκηνικό ανείπωτης ευτυχίας. Εκεί περίμενε ο Νταλγκλίς τον Κλοπ κι έναν – έναν τους ποδοσφαιριστές της ομάδας για να τους δώσει τα μετάλλιά τους. Στο τέλος ο Χέντερσον ανέβηκε και πάλι, για να παραλάβει το βαρύτιμο τρόπαιο. Πανζουρλισμός! Κανείς δεν πίστευε ότι ένα άδειο από κόσμο γήπεδο θα μπορούσε να κάνει τόσο θόρυβο. Κι έπειτα, ανατριχίλα. Ολοι αγκαλιασμένοι -Αγγλοι, Ολλανδοί, Βέλγοι, Βραζιλιάνοι, Σενεγαλέζοι, Καμερουνέζοι, Σκωτσέζοι, Κροάτες και Γερμανοί- με το Κύπελλο μπροστά τους τραγούδησαν το «You’ll never walk alone», με όλη τη δύναμη της ψυχής τους.
Αν δεν το βλέπαμε, δεν θα το πιστεύαμε: η Λίβερπουλ είναι, πάλι, πρωταθλήτρια Αγγλίας! Με ένα από τα πιο πολυσυζητημένα comeback των γηπέδων.