Η Κωνσταντινούπολη είναι το Σαν Φρανσίσκο της Ευρασίας. Ανοιχτόμυαλος κόσμος, πράσινη -παραδόξως πώς- πόλη, οργασμός τουριστών και events σε κάθε της γωνιά. Κι αυτές τις ημέρες χτυπά η καρδιά των γεγονότων στην ουσιαστική πρωτεύουσα της Τουρκίας.
Η Παγκόσμια Ανθρωπιστική Διάσκεψη του ΟΗΕ θα φέρει στην Κωνσταντινούπολη πλήθος κόσμου. Hγέτες κρατών, άντρες και γυναίκες που με τις αποφάσεις τους καθορίζουν τις τύχες χωρών ολόκληρων, οργανώσεις και φορείς που με τον τρόπο τους αλλάζουν την καθημερινότητα των πολιτών.
Και, όσο κι αν όλοι στοχεύουν το Προσφυγικό να μη μονοπωλήσει την ατζέντα, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί. Ή τουλάχιστον στον βαθμό που θέλουν οι διοργανωτές. Αυτή είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται μία αντίστοιχη Διάσκεψη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, κάτι που εξ ορισμού δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στα όσα γίνονται στην Τουρκία.
Πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει πως δεν έχουμε κάτι καινούργιο να πούμε. Δηλαδή τι θα μπορούσε να προτείνει η επίσημη ελληνική πολιτεία στην Ευρώπη για το Προσφυγικό;
Κατά το ανεπίσημο άνοιγμα της Διάσκεψης, την ώρα δηλαδή που τα περίπτερα οργανώσεων και χωρών συστήνονταν στους συμμετέχοντες, υπήρχε κάτι που ξεχώριζες από την πρώτη στιγμή. Η διάχυτη αίσθηση πως την Ελλάδα την έχουν ξεπεράσει τα γεγονότα. Αυτό το αργό κούνημα του κεφαλιού που κάνει ο συνομιλητής σου όταν του εξηγείς την κατάσταση στην Αθήνα, στη Λέσβο, στη Χίο, στην Κω, στην Ειδομένη. Αυτό το μακρόσυρτο, συγκαταβατικό κούνημα, το οποίο δεν χρειάζεται και πολλές εξηγήσεις.
Γυρίζω από το ένα περίπτερο στο άλλο. Ακούω τις παρουσιάσεις των φορέων, βλέπω παραδοσιακά προϊόντα και προϊόντα τεχνολογίας από το μέλλον. Θα τα δούμε σε λίγα χρόνια στην Ελλάδα. Είναι μια σύνοδος που έχει τα πάντα.
Εχει και το περίπτερο της Αλληλεγγύης-Solidarity Now. Είναι η μόνη οργάνωση από την Ελλάδα και συγκεντρώνει τα βλέμματα και το ενδιαφέρον πολλών. Δεν είναι μόνο το αρτίστικο στήσιμο στο περίπτερό της, με τα σωσίβια στους τοίχους. Είναι η ίδια η πραγματικότητα που έχουν να αφηγηθούν οι εκπρόσωποί της που συγκλονίζει. Ο κόσμος θέλει να ακούσει για την Ελλάδα και την κατάσταση που επικρατεί με τους πρόσφυγες. Κι αυτό κάνει η ελληνική αποστολή με τα μέλη της. Αλλά δεν θέλει να ακούσει τα χιλιοειπωμένα. Αυτό θα είναι το πρόβλημα που θα έχει και ο Γιάννης Μουζάλας που θα βρεθεί αυτές τις ημέρες στην Κωνσταντινούπολη.
Πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει πως δεν έχουμε κάτι καινούργιο να πούμε. Δηλαδή τι θα μπορούσε να προτείνει η επίσημη ελληνική πολιτεία στην Ευρώπη για το Προσφυγικό; Τι θα μπορούσε να θέσει στο τραπέζι εκτός από τα προφανή, ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα; Βλέπω project από τη Γαλλία τα οποία αφορούν το πώς οι πρόσφυγες εντάσσονται στις μεγαλουπόλεις. Είχαν μάθει μια ζωή να μένουν σε χωριά στη Συρία και στο Αφγανιστάν και τώρα καλούνται να τα βγάλουν πέρα σε πόλεις πέντε εκατομμυρίων όπως η Αθήνα ή το Παρίσι. Κι εμείς δυσκολευόμαστε να καταμετρήσουμε πόσοι είναι στην Ειδομένη και στο λιμάνι του Πειραιά, την ώρα που άλλες χώρες κάνουν άλματα προόδου προς την κοινωνική ενσωμάτωσή τους. Χωρίς αυτά να είναι αρκετά, προφανώς.
Φεύγω από το συνεδριακό κέντρο, του οποίου τα 4 κτίρια βρίσκονται σε έκταση ίση με αυτή του Πεδίου του Αρεως, και κατευθύνομαι προς τον πύργο του Γαλατά. Η Ιστικλάλ είναι γεμάτη κόσμο, τα στενά γύρω από αυτή επίσης. Προσπαθώ να σκεφτώ πού θα μπορούσε η Αθήνα να διοργανώσει ένα αντίστοιχου βεληνεκούς event. Πουθενά είναι η απάντηση. Τουλάχιστον πουθενά στο κέντρο της πόλης. Ισως το ίδιο και η Θεσσαλονίκη. Δεν είναι μόνο η νοοτροπία που έχουμε, δεν είναι μόνο το ότι οι γειτονικές μας χώρες μας έχουν ξεπεράσει. Είναι ότι πλέον πάσχουμε και σε υποδομές. Λες και σταμάτησε ο χρόνος, 10 χρόνια σχεδόν τώρα. Τίποτα το νέο, τίποτα το φρέσκο, τίποτα που να μπορεί να συγκινήσει σε παγκόσμιο επίπεδο.