Ενας νεαρός που κατορθώνει να δραπετεύσει από τη Βόρεια Κορέα δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσει πίσω. Γιατί να το ρισκάρει; Το πιο πιθανό είναι ότι θα βρεθεί (ξανά) αιχμάλωτος σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο Γιουνγκ Κουάνγκ Ιλ -το έσκασε επιτυχώς το 2004- βρήκε έναν άλλον τρόπο να «τρυπώσει» στη χώρα του. Εναν τεχνολογικό, άκρως «έξυπνο» τρόπο να στείλει υλικό στους συμπολίτες του που ζουν στην απομόνωση. Δεν μπορεί να τους σώσει. Μπορεί να τους διαφωτίσει ή έστω να τους ψυχαγωγήσει.
Από τις αρχές του 2015, ο ακτιβιστής και η οργάνωση που έχει ιδρύσει, No Chain, στέλνουν μη επανδρωμένα ελικοπτεράκια, τα γνωστά drones, με τα οποία εκτοξεύουν στικάκια USB (αποθηκευτικές συσκευές) και κάρτες μνήμης SD στο βορειοκορεατικό έδαφος. Αυτά εμπεριέχουν δυτικές και νοτιοκορεατικές ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές, ποπ μουσική και πρόσβαση στο Wikipedia χωρίς τη σύνδεση στο Ιντερνετ, με λίγα λόγια, τη ζωή έξω από τους αόρατους τοίχους της κομμουνιστικής χώρας.
«Εναποθέτω πολλές ελπίδες σε αυτά τα στικάκια», δήλωσε ο Κουάνγκ Ιλ κρατώντας ένα USB στην ομιλία που παραχώρησε την Τετάρτη, στο Φόρουμ για την Ελευθερία στο Οσλο. «Πιστεύω ότι αυτό εδώ (το στικ) έχει τη δύναμη να φέρει την ελευθερία στη χώρα μου».
Ηταν γνωστό ότι ακτιβιστές χρησιμοποιούσαν τις νέες τεχνολογίες για να επικοινωνήσουν με τη χώρα. Αλλά είναι η πρώτη φορά που κάποιος βγαίνει και το παραδέχεται ανοιχτά. «Το καθεστώς προσπαθεί να μπλοκάρει της σαπουνόπερες, τις χολιγουντιανές ταινίες, την K-pop (ποπ μουσική της Ν. Κορέας). Μπορεί να έχουν τη φήμη μίας δυνατής ομάδας μοχθηρών τυράννων, ωστόσο είναι γεγονός: φοβούνται ακόμη και τα καρτούν και τα τηλεοπτικά προγράμματα», δήλωσε στο CNN ο ιδρυτής του Φόρουμ και πρόεδρος του Ιδρύματος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Θορ Χάλβορσεν.
Η οργάνωση του Κουάνγκ Ιλ, σε συνεργασία με το ίδρυμα, έχει κατορθώσει να παραδώσει στους «αποκλεισμένους» βορειοκορεάτες περισσότερα από 1.000 στικάκια και κάρτες μνήμης με τη βοήθεια των drones. Ασφαλώς στο συνέδριο της Τετάρτης δεν αποκάλυψαν από ποιες χώρες απογειώνονται οι ιπτάμενες συσκευές, ούτε σε ποια σημεία απελευθερώνουν τα μικρά δώρα προς τους συμπολίτες τους. Και δεν εξακρίβωσαν αν πράγματι το δυτικόφερτο υλικό πέφτει στα χέρια των κατοίκων. Δήλωσαν μόνο ότι «σε αυτόν τον σκοτεινό τόπο, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που διψούν για πληροφορίες».
Σίγουρα η τεχνολογική μέθοδος των drones είναι καλύτερη από τα -πιο ρομαντικά- μπαλόνια που για πολλές δεκαετίες απελευθέρωναν οι νότιοι προς τον βορρά. Τότε ήλπιζαν ότι ο αέρας θα φύσαγε προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά πολλές φορές τα μπαλόνια, και τα μηνύματα που έκρυβαν, έφευγαν εκτός πορείας, προς τη θάλασσα ή επέστρεφαν πίσω στη Νότια Κορέα. Και όσες φορές πειραματίζονταν με τις ραδιοφωνικές συχνότητες αυτές αποσυνδέονταν. Ακόμη και ντόπιοι διακινητές έχουν συνεργαστεί με ακτιβιστές και εμπόρους για να στείλουν κινέζικα κινητά τηλέφωνα, μιντιακά και άλλα προϊόντα. Αλλά, όπως επεσήμανε στο συνέδριο ο Κουάνγκ Ιλ, η εξάρτηση από ένα δίκτυο ανθρώπων που δραστηριοποιούνται σε ένα κράτος που υπηρετεί την εσωστρέφεια είναι ριψοκίνδυνη και επικίνδυνη για όλους τους εμπλεκόμενους.
Και γιατί θέτουν σε κίνδυνο όλη την επιχείρηση μιλώντας γι’ αυτήν ανοιχτά; «Για να ενθαρρύνουμε κι άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις να εκμεταλλευτούν τις νέες τεχνολογίες», δήλωσε ο πρόεδρος του Ιδρύματος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που χορηγεί την προσπάθεια του No Chain. Ο ίδιος ο ιδρυτής της οργάνωσης, ο Κουάνγκ Ιλ μάλλον δεν φοβάται τίποτα πια, τώρα που βρίσκεται εκτός βορειοκορεατικών συνόρων. Εχει περιγράψει αρκετές φορές τις συνθήκες αιχμαλωσίας του στην πολιτική φυλακή Γιοντόκ και τα βασανιστήρια που είχε υποστεί όσο βρισκόταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτά τον έκαναν να χάσει την πίστη του στο καθεστώς και να αναζητήσει την ελευθερία του. Και αποφάσισε να βοηθήσει τους υπόλοιπους συμπολίτες του, με έναν τρόπο πιο ανώδυνο. Ακόμα και διασκεδαστικό.