Είμαι φανατική τηλεθεάτρια του δανέζικου σήριαλ «Borgen». Λατρεύω τον γρήγορο ρυθμό του, τον μεστό του λόγο, τις λιτές φιγούρες του, κυρίως όμως, με μαγεύει η δυνατότητα διείσδυσης στην ηθογραφία της Δανίας – στο πλάι της πλοκής βλέπω τα σπίτια, τα ρούχα, τις συνήθειες, τον τρόπο άσκησης της πολιτικής, χαζεύω τι τρώνε, πώς δουλεύουν, πώς βολεύουν τα μικρά προβλήματα της καθημερινότητας. Θα μπορούσα να μιλώ ώρες για το «Borgen», όμως συγκρατούμαι για να θίξω μια σκηνή, σκληρή μέσα στην αφαιρετικότητά της. Ήταν αυτή όπου ο Κάσπερ κήδευε τον πατέρα του, μόνος σε ένα άδειο κρεματόριο, ατενίζοντας το φέρετρο να ανυψώνεται και να χάνεται στις φλόγες του αποτεφρωτήρα. Και μολονότι η σκηνή είχε πόνο (για όσα βλέπαμε και για όσα δεν βλέπαμε), για ένα λεπτό ξέφυγα κι ένιωσα ένα μικρό τσίμπημα ζήλιας. Για τη δυνατότητα αποτέφρωσης.
Οι γονείς μου δεν ζούν, ούτε τα πεθερικά μου. Έχω κηδέψει και στη συνέχεια έχω περάσει τρείς φορές την τρομερή διαδικασία της ταφής, της μετα-ταφής (στην τριετία) και τελικά του ελέγχου της κατάστασης των οστών για τη μεταφορά τους, σε κασελάκι, καθαρά κι αποστειρωμένα, στην τελευταία τους κατοικία – σε ένα ράφι με λουκέτο. Αυτή η απότομη αποδόμηση των αγαπημένων σου μορφών δεν είναι χριστιανική, είναι απλά βάρβαρη. Ακόμη και ο αποκρουστικός πατέρας του Κάσπερ είχε ένα αξιοπρεπές τέλος – εμείς, γιατί να μαζεύουμε τη μάνα μας σε κόκκαλα;
Θυμήθηκα ότι το 2006, η ελληνική Βουλή είχε ψηφίσει μια τροπολογία βουλευτών διακομματικής σύνθεσης, που επιτρέπει (υπό ορισμένους λογικούς όρους) την αποτέφρωση νεκρών. Όμως, δεν υπάρχει κρεματόριο στην Ελλάδα και η πιο οικονομική λύση, είναι η μεταφορά του νεκρού στη Βουλγαρία, έναντι 900-2.500 ευρω – όλα τα γραφεία κηδειών παρέχουν «προσφορές». Πέρσι, ο δήμαρχος Θες/νίκης ανακοίνωσε ότι θα κατασκευάσει αποτεφρωτήριο – στην πορεία όμως διαπιστώθηκε, ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε χώρο νεκροταφείου, κι επειδή η Θεσ/νίκη δεν διαθέτει τέτοιο οριοθετημένο χώρο, με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου της πόλης υποβλήθηκε πρόσφατα το αίτημα στον γειτονικό δήμο Πυλαίας-Χορτιάτη.
Κι ενώ κάθε χρόνο φεύγουν από τη Θεσ/νίκη κάπου 500 οικογένειες να πάνε στη Σόφια για την αποτέφρωση των δικών τους προσώπων, ανέτρεξα στον ευρωπαϊκό χάρτη – η Σουηδία (με λίγο μικρότερο πληθυσμό απ΄τον δικό μας ) έχει 68 αποτεφρωτήρια, η Δανία 32, η Ολλανδία 72, η Βρετανία 251, η Φινλανδία 21, η Ισπανία 109, η Τσεχία 27, το Λουξεμβούργο 1, η Γαλλία 119, η Γερμανία 144, η Εσθονία 2, η Αυστρία 10, η Ουγγαρία 12, το Βέλγιο 11, η Σλοβενία 2, η Ιταλία 52, η Ιρλανδία 3, η Σλοβακία 3, η Λεττονία 1, η Πορτογαλία 4, η Λιθουανία 1, η Πολωνία 9, η Ρουμανία 2, η Βουλγαρία 1, η Ελλάδα, η Κύπρος και η Μάλτα κανένα.
Στη δική μου λογική, είναι πολιτισμός η δυνατότητα που σου προσφέρει η πολιτεία να αποτεφρώνεις – μια κι έξω – το αγαπημένο σου πρόσωπο, που δεν υπάρχει πια. Αντίθετα, είναι πρωτογονισμός και βαρβαρότητα η υποχρεωτική διαδικασία ταφής «σε χώματα που πλέον δεν χωνεύουν», όπως μου εξήγησαν γλαφυρά στο νεκροταφείο… Κι επειδή η δυνατότητα σε τούτη τη χώρα με το ένα χέρι προσφέρεται και με το άλλο αφαιρείται, βάλτε στην άκρη ένα κομπόδεμα για να μην επιβαρύνετε τους κληρονόμους σας – για τη Σόφια.