Ποια ανάγκη ικανοποιούν σε ψυχολογικό επίπεδο τα τατουάζ που κάνουμε στο σώμα μας; Αυτό το πεδίο επιχείρησε να διερευνήσει η Repubblica ρωτώντας τους καθ’ ύλην αρμόδιους, δηλαδή ψυχίατρους, ψυχοθεραπευτές και ψυχολόγους. Κάποιος από αυτούς έκανε λόγο για προσωπική, ειδική και συχνά κρυφή ανάγκη: το τατού είναι κώδικας, το κρυπτογραφημένο μήνυμα ενός εσωτερικού διαλόγου.

Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για μια ανάγκη προαιώνια. Στη ρωμαϊκή εποχή, πάθος για σχέδια στο δέρμα είχαν οι μονομάχοι – τότε ήταν γνωστό ως «στίγμα» και όχι ως τατού, λέξη που προέρχεται από την Πολυνησία και έφερε στη Δύση κάπου στα μέσα του 18ου αιώνα ο θαλασσοπόρος Τζέιμς Κουκ. Από τους μονομάχους, η μόδα πέρασε στους στρατιώτες, που πάντως είχαν πάρει ήδη μια ιδέα από τους Κέλτες. Αλλά τατουάζ έκαναν κι άλλοι – από τους Μαορί έως τους Ιάπωνες.

Σε αυτό το σημείο έρχονται πάλι οι ειδικοί για να εξηγήσουν ότι με το τατουάζ μπορεί να δηλώνεται η σχέση με μια συγκεκριμένη ομάδα, ένα ιδανικό ή μια ιδεολογία. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, το νόημα είναι προσωπικό και δεν αποκαλύπτεται σε όλους. Και ο έρωτας; Οπως και οι επιθυμίες, έχει κεντρική θέση στον κόσμο των τατουάζ: ήταν, σημειώνει ο ψυχίατρος και ψυχοθεραπεύτρια Αντέλια Λουκατίνι, ο κινητήριος μοχλός στους αρχαϊκούς χρόνους και παραμένει έως σήμερα.

Η ίδια επισημαίνει τον ρόλο του σημείου του σώματος που γίνεται το σχέδιο. Το τατουάζ έχει «προσανατολισμό». Αλλοι τα κάνουν για να τα βλέπουν μόνο οι ίδιοι και άλλοι για να είναι σε κοινή θέα σαν να θέλουν να επιδείξουν κάτι από τον εαυτό τους – είτε αυτό το κάτι είναι απολύτως σαφές είτε αινιγματικό. Λέγεται, για παράδειγμα, ότι η πλάτη είναι το μέρος του σώματος που συνδέεται με την ακοή και τον λόγο. Εκεί δηλαδή που μιλάμε σε εμάς και για μας.

Τι άλλο; Το τατουάζ είναι δηλωτικό ταυτότητας, αλλά και εργαλείο αναζήτησης της ταυτότητας, ζωγραφική σύνθεση του «Εγώ», τρόπος επικοινωνίας, τέχνη, σωματικό ντεκόρ. Α, και μην σας ξεγελάσει κανείς: είναι απολύτως νορμάλ – το λένε οι ψυχίατροι.

Φωτο: Κρυφά μηνύματα, φανερές συνδηλώσεις, ή το «Εγώ» σε χρώματα και σχέδια; Πάντως αισθητική απόλαυση.

Πρέπει να είναι από την εποχή του Τζέι Εντγκαρ Χούβερ που ένας επικεφαλής του FBI έχει απασχολήσει τόσο πολύ τη δημόσια ζωή στις ΗΠΑ – από την κοινή γνώμη έως τον Τύπο. Και φυσικά δεν μπορούσε να μην απασχολήσει τους New York Times το σημερινό αφεντικό της ομοσπονδιακής αστυνομίας για την έμμεση αλλά τόσο έντονη εμπλοκή του στις αμερικανικές εκλογές.

Οι εξηγήσεις για την επιλογή του Τζέιμς Κόμεϊ να ανοίξει ξανά την έρευνα για τα μέιλ της Χίλαρι Κλίντον λίγες ημέρες πριν από την ψηφοφορία είναι δύο, γράφει στην εφημερίδα ο Αντριου Ρόζενταλ. Η πρώτη –στην οποία ο αρθρογράφος φαίνεται να πιστεύει περισσότερο– είναι ότι ο Κόμεϊ αποφάσισε να «παρέμβει στην εκστρατεία προς όφελος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, κάτι που τον κάνει ακατάλληλο για ένα αξίωμα με τέτοιες εξουσίες». Ο σκοπός σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι τόσο να βοηθήσει τον Ντόναλντ Τραμπ να εκλεγεί, όσο η διατήρηση της ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας στο Κογκρέσο.

Η άλλη εξήγηση είναι ότι ο επικεφαλής του FBI έδρασε με βάση αυτό που οι αμερικανοί αποκαλούν self – righteousness και μπορεί να οριστεί ως η μανιχαϊστική βεβαιότητα –αν όχι φανατική– ότι βρίσκεται στη σωστή πλευρά. Είναι μια πρακτική στην οποία η αμερικανική Δεξιά επιδίδεται από τη δεκαετία του 1980, όταν το φονταμενταλιστικό κίνημα Moral Majority (Ηθική Πλειοψηφία) επηρέασε με επιτυχία διάφορες επιλογές των Ρεπουμπλικανών.

Η αυτοπεποίθηση του Κόμεϊ και η ροπή του προς τη σύγκρουση με την εκτελεστική εξουσία είναι γνωστές, γράφει ο αρθρογράφος των ΝΥΤ. Αλλά όποια εξήγηση και να έχουν –«πολιτική» ή «ηθική»- είναι «τρομακτικές». Γιατί το αφεντικό του FBI «θα έπρεπε μα γνωρίζει πως με την επιλογή του ρίχνει μια τεράστια πέτρα στα ταραγμένα νερά της αμερικανικής πολιτικής».

Φωτο: Ο Τζέιμς Κόμεϊ με μια έκφραση που μάλλον μαρτυρά πολλά για την ψυχοσύνθεσή του. Πηγή: Reuters/ Jonathan Ernst

Το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ καλό όταν η πολιτική μπλέκεται με την ιστορία. Και είναι ακόμη χειρότερο όταν, στο μεταξύ, μπλέκεται η θρησκεία με την τέχνη. Είναι ακριβώς η περίπτωση αυτού που συμβαίνει στη Ρωσία με μια ταινία όπου εξιστορείται η ερωτική σχέση του τσάρου Νικόλαου Β’ με την μπαλαρίνα Ματίλντα Ξεσίνσκαγια.

Η ταινία χαρακτηρίστηκε «αντιρωσική και αντιθρησκευτική πρόκληση» από την υπερσυντηρητική οργάνωση «Ο Σταυρός του Τσάρου» και η βουλευτίνα του κυβερνώντος κόμματος Νατάλια Ποκλόνσκαγια ανέλαβε την σταυροφορία για την απαγόρευση της προβολής της στους κινηματογράφους. Η βουλευτίνα του Πούτιν θέλει πρώτα να διαπιστώσει εάν η ταινία προσβάλει τους πιστούς. Μάλλον για τυπικούς λόγους. Γιατί ο «Σταυρός του Τσάρου» έχει ήδη αποφασίσει: το φιλμ «δυσφημεί το όνομα ενός ιερού προσώπου».

Ιερού; Α ναι, ο τσάρος Νικόλαος Β’, ο οποίος εκτελέστηκε μαζί με όλη του την οικογένεια από τους μπολσεβίκους το 1918, αγιοποιήθηκε από τη Ρωσική Εκκλησία το 2000. Γι’ αυτό οι ζηλωτές θεωρούν ανεπίτρεπτο να σκαλίζεται η σχέση του με τη Ματίλντα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να περιγράφεται ο ίδιος ως ένα πρόσωπο «αδίστακτο, μνησίκακο και έρμαιο των αχαλίνωτων παθών του». Ακόμη χειρότερα, η ταινία περιλαμβάνει σκηνές σεξ, ενώ τον τσάρο υποδύεται ο Λαρς Αϊντιγκερ, γερμανός ηθοποιός που «έχει εμφανιστεί πολλές φορές σε ταινίες με ερωτικό περιεχόμενο».

Ο βραβευμένος σκηνοθέτης της «Ματίλντα» Αλεξέι Ούσιτελ έκανε λόγο για «ανοησίες» υπενθυμίζοντας ότι κανένας δεν έχει δει μέχρι στιγμής την ταινία του αφού δεν είναι καν έτοιμη. Αλλά όπως είναι γνωστό, αυτά για τους ζηλωτές είναι λεπτομέρειες: η «Ματίλντα» κινδυνεύει να μην βγει στις αίθουσες τον Μάρτιο. Και δεν είναι η μοναδική καλλιτεχνική δημιουργία που βρίσκεται αντιμέτωπη με τη λογοκρισία. Οπως υπενθυμίζουν οι Times, την περασμένη εβδομάδα ένας από τους πλέον φημισμένους θεατρικούς σκηνοθέτες, ο Κονσταντίν Ράικιν, κατήγγειλε την κυβέρνηση για παρεμβάσεις στην τέχνη, λέγοντας ότι η χώρα επιστρέφει στις σταλινικές μεθόδους ελέγχου του πολιτισμού.

Κι από ‘κει πόσο μακριά είναι οι εκκαθαρίσεις;

Φωτο: Η οικογένεια Ρομανόφ. Ο τσάρος εκτελέστηκε από τους μπολσεβίκους αλλά τουλάχιστον αγιοποιήθηκε.

Στην Κύπρο ο τοπικός αρχιεπίσκοπος θέλει να ανοίξει θρησκευτικά σχολεία όπου τα παιδιά θα διδάσκονται τα κακά της ομοφυλοφιλίας. Αλλά στη Βρετανία υπάρχει ήδη ένα σχολείο αρρένων που μαθαίνει στα παιδιά τα καλά του φεμινισμού. Το σχολείο βρίσκεται στο Kρόιντον, έναν δήμο του νότιου Λονδίνου. Και η ρεπόρτερ του Vice που το επισκέφτηκε περιγράφει πώς οι 9χρονοι μαθητές ακούν να τους μιλούν για τα φύλα με σκοπό την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ομοφοβίας. Ο στόχος; Να γίνουν «καλύτεροι άνθρωποι».

Το μάθημα αρχίζει με τις λέξεις «άνδρας» και «γυναίκα» γραμμένες στον πίνακα. Τα παιδιά καλούνται να συνδέσουν διάφορες έννοιες με κάθε μια από τις δυο λέξεις. Το αποτέλεσμα αναδεικνύει αμέσως μερικά από τα πιο κλασικά στερεότυπα που αφορούν στα δυο φύλα.

Στη συνέχεια, οι εκπαιδευτές προβάλλουν μια σειρά από διαφημίσεις. Παράδειγμα; «Η διαφήμιση της D&G που δείχνει έναν άνδρα να καρφώνει μια γυναίκα. Πολλά παιδιά συνέδεσαν την εικόνα αυτή με τον βιασμό εκπλήσσοντας τους ενήλικους με το βάθος αυτής της ανάγνωσης».

Αχ, τα καημένα τα παιδιά στην Κύπρο.

Φωτο: Μάθημα χωρίς ταμπού: προσέξτε τι παρακολουθεί ο μικρός μαθητής στον διαδραστικό πίνακα. Πηγή: Vice