Αυτά τα δύο άρθρα γράφτηκαν πριν από τις εκλογές στο Νιου Χαμσάιρ όπου θριάμβευσε ο Μπέρνι Σάντερς.  Δεν έχουν χάσει, όμως, στο ελάχιστο την αξία τους. Επειδή εξηγούν – το καθένα από την σκοπιά του – πώς ένας 74χρονος γερουσιαστής από το Βερμόντ είναι στην ουσία το μέλλον του Δημοκρατικού Κόμματος. Ο Μάτ Ιγκλέσιας στο Vox και ο Νάτ Σίλβερ στο Fivethirtyeight ξεκινούν από την ίδια αφετηρία: το γεγονός ότι οι νέοι σε ηλικία ψηφοφόροι των Δημοκρατικών προτιμούν στη συντριπτική τους πλειονότητα τον Σάντερς από την Χίλαρι Κλίντον (84% έναντι 14% στις ηλικίες 18-29).

Το συμπέρασμα του Σίλβερ είναι ότι οι νέοι δεν αισθάνονται καμία αποστροφή απέναντι στη λέξη «σοσιαλιστής» (με την οποία αυτοπροσδιορίζεται ο Σάντερς) γιατί αυτό που τους φέρνει στο μυαλό αυτή η λέξη δεν είναι η Σοβιετική Ενωση, αλλά η Σουηδία.  Ο Ιγκλέσιας, πάλι, σημειώνει ότι ο Σάντερς είναι το μέλλον των Δημοκρατικών είτε χάσει – που είναι και το πιο πιθανό – είτε κάνει την έκπληξη του αιώνα και κερδίσει πρώτα το χρίσμα των Δημοκρατικών και μετά τον Λευκό Οίκο. Το ρεύμα του Σάντερς στους νέους δείχνει ότι οι νέες γενιές προτιμούν ένα πιο ιδεολογικοποιημένο μοντέλο, ζητούν από τους Δημοκρατικούς μια εντελώς διαφορετική πολιτική πρόταση από αυτή των Ρεπουμπλικανών. «Για τους νέους ο “αριστερός” Ομπάμα είναι το σημείο εκκίνησης. Η απόπειρα της Χίλαρι να τους κατακτήσει με σέλφις, μπλουζάκια και “Girls” ηχεί ψεύτικη και άχρηστη. Ακόμη κι αν ο Σάντερς είναι ο λάθος υποψήφιος, έχει ανοίξει έναν δρόμο γι’ αυτούς που θα θελήσουν να τον μιμηθούν στο μέλλον».

Ας συγκρατήσουμε μερικά ονόματα: Τάμι Μπάλντγουιν, Κιθ Ελισον, Ελίζαμπεθ Ουόρεν.

Εντάξει, οι προεδρικές εκλογές είναι σε επτά μήνες και η αλλαγή φρουράς στον Λευκό Οίκο σε έναν ολόκληρο χρόνο. Αλλά ο Ντέιβιντ Μπρουκς θρηνεί ήδη στους ΝΥΤ: «Μου λείπει ο Μπαράκ Ομπάμα». Αυτή η συναισθηματική κατάθεση έχει διπλή αξία. Ο Μπρουκς ήταν ένας από τους πιο γνωστούς σχολιαστές της αμερικανικής δεξιάς και πριν καταλήξει στην «Κυρία με τα γκρι» έγραφε για τη Wall Street Journal και τo Weekly Standard. Είναι, όμως, και ο αρθρογράφος που το 2006 είχε γράψει ότι ο τότε γερουσιαστής του Ιλινόι έπρεπε να θέσει υποψηφιότητα για τον Λευκό Οίκο.

Σε αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν από τότε, ο Μπρουκς άσκησε σκληρή κριτική στον αμερικανό πρόεδρο. Κάτι που υπενθυμίζει και σε αυτό το νοσταλγικό άρθρο: «Είναι πολλά τα πράγματα που με χωρίζουν από τον Ομπάμα και ελπίζω ο επόμενος πρόεδρος να έχει διαφορετική φιλοσοφία». Ωστόσο, «πολλά χαρακτηριστικά του ίδιου και της ηγεσία του, που τώρα θεωρούμε δεδομένα, είναι δυσεύρετα στους υποψήφιους των προκριματικών».  Ποια είναι αυτά; Πρώτο και καλύτερο η ακεραιότητα: του Ομπάμα, της οικογένειάς του, της ομάδας του. Οκτώ χρόνια στην προεδρία, μηδέν σκάνδαλα. Επειτα, είναι η ανθρωπιά του, η ικανότητα του να κοιτάζει τους ανθρώπους στα μάτια. Φυσικά η σοβαρότητα με την οποία παίρνει αποφάσεις. Αλλά και αυτό που οι αγγλοσάξονες ορίζουν ως «grace under pressure». Η αισιοδοξία, τέλος, με την οποία αντιστέκεται στις αναποδιές και εμπνέει τη χώρα του.

«Ο Ομπάμα ακτινοβολεί ηθική ακεραιότητα, ανθρωπιά, καλούς τρόπους, κομψότητα» γράφει ο Μπρουκς. Και όπως είχε δει μακριά το 2006, είναι βέβαιο ότι μακριά βλέπει και τώρα.

«Αποφασίσαμε να ανακαινίσουμε το Μπατακλάν. Θα κάνουνε ό,τι είναι δυνατόν για να φιλοξενήσουμε και πάλι συναυλίες πριν το τέλος του 2016». Η ανακοίνωση ήρθε από την ίδια την ομάδα που δουλεύει πυρετωδώς για να παραδοθεί και πάλι στο κοινό ένας τόπος διασκέδασης που τη νύχτα της 13^ης Νοεμβρίου έγινε τόπος μαρτυρίου. Η ανακοίνωση – θυμίζει η Figaro – δεν ήταν καθόλου δεδομένη: σε συνέντευξη που είχαν παραχωρήσει τον περασμένο Δεκέμβριο στη Monde, οι δυο ιδιοκτήτες είχαν εκφράσει την επιθυμία τους να ξανανοίξουν την αίθουσα χωρίς όμως να ρισκάρουν οποιαδήποτε πρόβλεψη σχετικά με τους χρόνους. Αυτοί που έχουν δει το Μπατακλάν μετά τις επιθέσεις μιλάνε για τοίχους τρυπημένους από σφαίρες και πατώματα λεκιασμένα από αίμα. Ολα αυτά τα ίχνη της τρομοκρατικής επίθεσης δεν θα υπάρχουν πιθανότατα σε έναν χρόνο. Αλλά η μνήμη μου μακελειού θα είναι δύσκολο να σβηστεί.

Οχι, την αγάπη δεν την βρίσκει κανείς ανοίγοντας λογαριασμό σε ένα σάιτ γνωριμιών ή κάνοντας τσατ με άγνωστους. Παρά τους αστικούς μύθους που κυκλοφορούν (και τη διαφήμιση αυτών των σάιτ), η αγάπη δεν βρίσκεται ονλάιν. Ούτε και οι καυτές νύχτες σεξ. Αυτό λένε τουλάχιστον οι αριθμοί: Σύμφωνα με έρευνα του γαλλικού ινστιτούτου δημογραφικών ερευνών, στοιχεία της οποίας αναδημοσιεύει η Monde, μόνο το 9% των χρηστών βρήκε σύντροφο μέσω κάποιου σάιτ γνωριμιών. Ακόμη μικρότερο (7%) ήταν το ποσοστό εκείνων που κατάφεραν να δημιουργήσουν μια καθαρά σεξουαλική σχέση.

Η έρευνα έγινε σε δείγμα 7.800 ατόμων από 26 έως 65 ετών και την χρονική περίοδο 2005 – 2013. Πρόκειται επομένως για μια από τις ενδελεχείς μελέτες στο θέμα. Η γαλλική εφημερίδα σημειώνει, πάντως, ότι οι ερευνητές δεν συμπεριέλαβαν τις νέες εφαρμογές γνωριμιών, ενώ πραγματοποίησαν την έρευνά τους πριν την άνθηση του Tinder και σία. Σε κάθε περίπτωση, τουλάχιστον οι  Γάλλοι φαίνεται να αναζητούν την αγάπη στην πραγματική ζωή παρά στο Διαδίκτυο. Γιατί η πλειονότητα απαντά ότι βρήκε σύντροφο στον χώρο εργασίας ή σε κάποια βραδινή έξοδο με φίλους ή σε κάποια συγκέντρωση σε σπίτι. Το συμπέρασμα, πάντως, είναι ένα: η αγάπη μπορεί να αργεί καμιά φορά, αλλά στο τέλος κάπου θα βρεθεί.

Λύκε, λύκε είσαι εδώ; Αυτό αναρωτιέται και πάλι έπειτα από 150 χρόνια απουσίας από τα εδάφη της η Γερμανία με ορισμένους να εκφράζουν την ανησυχία τους για την επιστροφή των λύκων, παρόλο που μέχρι στιγμής είναι πολύ λίγοι. Οι λύκοι παραδοσιακά προκαλούν ανησυχία στους κατοίκους  των χωριών και των πόλεων, ωστόσο στη Γερμανία αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα «κέντρο λύκων» με απόφαση της υπουργού περιβάλλοντος Μπάρμπαρα Χέντρικς, με σκοπό να γίνει το ζώο αυτό πιο συμπαθές στον ευρύτερο πληθυσμό.

«Η Γερμανία έγινε και πάλι χώρα των Λύκων» δήλωσε στην παρουσίαση του προγράμματος η Χέντρικς  και υπερθεμάτισε για την αξία της επιστροφής του ζώου στα δάση.  Τόνισε ωστόσο ότι, παρόλο που είναι προστατευόμενο είδος, σε περίπτωση που υπάρξει κίνδυνος για τους ανθρώπους θα λαμβάνονται τα κατάλληλα μέτρα προστασίας τους. Οι πρώτοι λύκοι άρχισαν να επιστρέφουν στη Γερμανία από την Πολωνία στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Το 2000 γεννήθηκαν τα πρώτα κουτάβια και μέχρι σήμερα υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 31 ομάδες σε ολόκληρη την Γερμανία, που σημαίνει περίπου 80 με 90 ενήλικα ζώα. Οι  ειδικοί εκτιμούν ότι σε μια έκταση 200 τετραγωνικών χιλιομέτρων θα μπορούσαν θεωρητικά να ζήσουν περίπου 400 ομάδες λύκων.

Ο Βόλκερ Μοσμπρούγκερ, πρόεδρος της φιλοζωικής οργάνωσης Σενκενμπέργκ, χαρακτηρίζει το λύκο ως χαρισματικό ζώο το οποίο ωστόσο ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει πώς να του συμπεριφερθεί. Διαμαρτυρίες, όπως  είναι φυσικό, υπάρχουν – κυρίως από τους κτηνοτρόφους. Το 2014 δόθηκαν 54.000 ευρώ σε αποζημιώσεις για τις απώλειες που είχαν έπειτα από επιδρομές λύκων. Πολλοί είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν πλέον ηλεκτροφόρα σύρματα για να προστατεύουν τα ζώα τους ενώ και τα τσοπανόσκυλα λαμβάνουν ειδικοί εκπαίδευση.  Μεγαλύτερος εχθρός του λύκου ωστόσο παραμένει ο άνθρωπος καθώς από το 2000 έχουν βρεθεί  124 ζώα νεκρά: τα 86 χτυπήθηκαν από αυτοκίνητα,18 έχασαν την ζωή τους από σφαίρες των κυνηγών, ενώ περίπου 10 πέθαναν από φυσικά αίτια.