Γράφω αυτές τις γραμμές από το Μπουένος Άιρες, μία μέρα μετά την άφιξή μου. Θα μείνω στη χώρα έναν μήνα, για επιστημονική έρευνα. Και θα αναζητήσω και εγώ απαντήσεις σε απορίες που όλοι έχουμε για την Αργεντινή και την κρίση στη μεγάλη αυτή χώρα. Σας μεταφέρω τις πρώτες εικόνες με τη ματιά του επισκέπτη.

Η Αργεντινή, λοιπόν, είναι η έβδομη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου. Όμως, το μέγεθος της οικονομίας της είναι μόλις διπλάσιο από το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας και το κατά κεφαλή εισόδημα κυμαίνεται στο 50% του ελληνικού. Όλοι το ξέρετε πως η χώρα δεν έχει καμία σχέση με το οικονομικά εύρωστο παρελθόν της, καθώς οικονομικές και πολιτικές κρίσεις οδήγησαν στη μεγαλύτερη πτώχευση που σημειώθηκε στην παγκόσμια ιστορία. Και από τότε, από το 2001, διαδοχικές κυβερνήσεις προσπαθούν να στήσουν τη χώρα στα πόδια της, χωρίς να έχουν καταφέρει να τη βγάλουν πλήρως από την κρίση.

Βέβαια οι άνθρωποι εδώ μου λένε ότι τα πράγματα είναι καλύτερα. Δεν υπάρχουν, σε γενικές γραμμές, ελλείψεις ειδών πρώτης ανάγκης. Αυτό όμως δεν φτάνει. Στην οδό Σάντα Φε του Μπουένος Άιρες βλέπω πολλούς ανθρώπους να κοιμούνται στο πεζοδρόμιο. Σε πολλά σημεία της πρωτεύουσας υπάρχουν ανοιχτές εστίες διαμαρτυριών. Την πρώτη μέρα στην πόλη συνάντησα μία μεγάλη διαδήλωση έξω από το κοινοβούλιο. Επίσης συνάντησα τις Μother de Plaza de Mayo, μητέρες ανθρώπων που εξαφανίστηκαν κατά τη χούντα του Βιδέλα. Και μπροστά στο προεδρικό μέγαρο έχουν στήσει σκηνές οι βετεράνοι του πολέμου των Φόκλαντς, που έγινε το 1982. Η αστυνόμευση και η καταστολή έχουν χαλαρώσει, όμως οι άνθρωποι διστάζουν να κάνουν πολιτική κουβέντα με αγνώστους. «Δεν ξέρω» μου απάντησε ξερά ο ταξιτζής, όταν τον ρώτησα ποιος οργάνωσε μία πορεία διαμαρτυρίας.

Ενας επιχειρηματίας είχε να μου πει περισσότερα: «Εξάγουμε τεράστιες ποσότητες αγροτικών προϊόντων, αλλά δεν μπορούμε να ορθοποδήσουμε αφού το συνάλλαγμα πηγαίνει για να συντηρηθεί το κράτος και να πληρωθούν οι δανειστές. Έτσι όμως δεν υπάρχουν επενδύσεις. Μπορείς να πουλάς σόγια. Αν, όμως, δεν τη μεταποιήσεις, δεν πρόκειται να υπάρξει ανάπτυξη.». Τον ρώτησα κατά πόσο πιστεύει ότι όλα αυτά αποτελούν αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων. Δεν ήθελε να πάρει σαφή θέση. «Όλα έχουν μία πολιτική βάση. Ας περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει στις εκλογές του Οκτωβρίου η Βασίλισσα Χριστίνα.». Έτσι αποκαλούν την πρόεδρο Φερνάντεζ που έχει γεμίσει τους δρόμους της πόλης με αφίσες της. Και η κρατική τηλεόραση παίζει συνέχεια διαφημίσεις κρατικών επιχειρήσεων όπου, φυσικά, η πρόεδρος έχει κεντρικό ρόλο.

Οι τράπεζες του κέντρου έχουν σημάδια από τις ταραχές. Μπροστά τους βλέπω τους ανθρώπους που σχηματίζουν ουρά στα ΑΤΜ. Κάποιοι καταλαβαίνουν ότι είμαι ξένος. Μου προτείνουν να μην αλλάξω τα δολάριά μου στην τράπεζα, αλλά στη μαύρη αγορά της οδού Φλόριντα. Η τράπεζα αγοράζει το δολάριο με 8,9 πέσος. Στη μαύρη αγορά το παίρνουν με 13 πέσος. Στους δρόμους υπάρχουν τρύπες από έργα που κανένας δεν πήγε να κλείσει. Και όσο περπατάω, τόσο θυμάμαι εικόνες από την Ελλάδα των '80s. Εδώ αρχίζει ο χειμώνας. Όμως φαίνεται ακόμα μακρινός. Ήρθε το Σάββατο. Και όλα φαίνονται μακρινά μπροστά στο Σαββατόβραδο του Μπουένος Άιρες. Οι άνθρωποι βγαίνουν τα μεσάνυχτα, ακόμα και για φαγητό, και επιστρέφουν ξημερώματα στο σπίτι για έναν ύπνο που, ειλικρινά δεν ξέρω, πόσο ήρεμος μπορεί να είναι.

Ο Ακης Καλαϊτζίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο του Κεντρικού Μιζούρι

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News