Επεισοδιακές παραιτήσεις πρωθυπουργών που πρέπει να θυμόμαστε, κάνοντας – όπου γίνεται – αντιστοιχίες και αναγωγές, σε δικές μας πολιτικές καταστάσεις.
Τον Ιούνιο του 2002, την παραίτησή του υπέβαλε ο πρωθυπουργός του Περού, Ρομπέρτο Ντανίνο, υποχρεώνοντας τον πρόεδρο της χώρας να προβεί σε μεταρρυθμίσεις, για να δώσει ανάσα οξυγόνου στη μόλις ενός έτους κυβέρνηση. Μία κυβέρνηση που θεωρείται ότι απέτυχε να ανταποκριθεί στις υποσχέσεις που έδωσε για οικονομική ευημερία και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, όταν αναρριχήθηκε στην εξουσία.
Τον Ιούλιο του 2002, ο πρωθυπουργός της Κροατίας παραιτήθηκε μετά την άρνηση ενός βασικού εταίρου στον κυβερνώντα συνασπισμό να υποστηρίξει μια συμφωνία για ένα εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας με τη Σλοβενία.
Το Σεπτέμβριο του 2003, την παραίτησή του από το αξίωμα του πρωθυπουργού υπέβαλε ο Μαχμούντ Αμπάς, θέτοντας με αυτό τον τρόπο τέλος στη διαμάχη είχε ξεσπάσει με τον ηγέτη της Παλαιστινιακής Αρχής, Γιασέρ Αραφάτ.
Τον Ιούνιο του 2004, ο πρωθυπουργός της Τσεχίας, Βλάντιμιρ Σπίντλα, ανακοίνωσε ότι παραιτείται τόσο από το πρωθυπουργικό αξίωμα, όσο και από την αρχηγία του κόμματός του, λίγο αφότου η κυβέρνηση της χώρας επιβίωσε μεν, αλλά με πολύ μικρή πλειοψηφία, από πρόταση μομφής στο τσέχικο κοινοβούλιο.
Τον Ιούλιο του 2008, ο πρωθυπουργός του Βελγίου, Ιβ Λετέρμ, υπέβαλε την παραίτησή του στο βασιλιά της χώρας Αλβέρτο, προτείνοντας τη διάλυση της κυβέρνησής του. Αιτία ήταν η αποτυχία του να προωθήσει τα μέτρα που είχε εξαγγείλει για τη μεταβίβαση περισσότερων εξουσιών στις περιφέρειες.
Το Σεπτέμβριο του 2008, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Εχούντ Όλμερτ, το όνομα του οποίου εμπλέκεται σε αρκετές υποθέσεις διαφθοράς, υπέβαλε επισήμως την παραίτησή του στον πρόεδρο Σίμον Πέρες.
Το Γενάρη του 2009, στην παραίτησή του και την ανακήρυξη πρόωρων εκλογών προχώρησε ο πρωθυπουργός της Ισλανδίας, Γκέιρ Χάαρντε, για λόγους υγείας, αφού επικαλέστηκε όγκο στον φάρυγγα.
Τον Μάιο του 2009, ο πρωθυπουργός της Ομοσπονδίας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, Νεντζάντ Μπράνκοβιτς, ο οποίος κατηγορήθηκε για κατάχρηση εξουσίας τον προηγούμενο μήνα, υπέβαλε την παραίτησή του.
Τον Ιούλιο του 2009, την παραίτησή του υπέβαλε ο πρωθυπουργός της Κροατίας, Ίβο Σαναντέρ, αιφνιδιαστικά, δύο χρόνια προτού ολοκληρωθεί η θητεία του, εγκαταλείποντας την πολιτική ζωή κι ενώ φερόταν ότι θα ήταν υποψήφιος και για την προεδρία.
Το Μάιο του 2010, τα ΜΜΕ της Φινλανδίας αποκάλυψαν υποθέσεις διαφθοράς, στις οποίες φέρεται να εμπλέκεται ο πρωθυπουργός, Μάτι Βάνχανεν, που παραιτήθηκε. Κατασκευαστική εταιρεία που είχε συμβόλαια με ίδρυμα στο οποίο ο Βάνχανεν διετέλεσε πρόεδρος, φέρεται να πούλησε υλικά για να χτιστεί η πρωθυπουργική κατοικία. Επιπλέον, η κτηματομεσιτική εταιρεία, που διηύθυνε τη δεκαετία του ‘90 ο παραιτηθείς πρωθυπουργός της Φινλανδίας, είχε υπογράψει συμβόλαια με το κράτος.
Το Φεβρουάριο του 2011, ο πρωθυπουργός της προσωρινής κυβέρνησης της Τυνησίας, Μοχάμεντ Γανούσι, ανακοίνωσε την παραίτησή του. Οι επικριτές του τον έχουν κατηγορήσει ότι πρόσκειται στην πρώην κυβέρνηση της Τυνησίας, η οποία ανατράπηκε τον προηγούμενο μήνα.
Το Μάρτιο του 2011, ο Σοσιαλιστής Πορτογάλος πρωθυπουργός, Ζοζέ Σόκρατες, υπέβαλε την παραίτησή του στον πρόεδρο της χώρας, δύο ώρες μετά την ομόφωνη απόρριψη από το κοινοβούλιο του σχεδίου λιτότητας που παρουσίασε η κυβέρνησή του. Η παραίτηση Σόκρατες έγινε την παραμονή της πολύ κρίσιμης ευρωπαϊκής συνόδου για τη σταθεροποίηση της ζώνης του ευρώ.
Τον Αύγουστο του 2011, Ο Ιάπωνας πρωθυπουργός, Ναότο Καν, ανακοίνωσε πως θα παραιτηθεί από την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, την ώρα που η Ιαπωνία προσπαθεί να συνέλθει από τον καταστροφικό σεισμό και το τσουνάμι του περασμένου Μαρτίου, αλλά και να αντιμετωπίσει το τεράστιο δημόσιο χρέος.
Τον Οκτώβριο του 2011, ο απερχόμενος ηγέτης και πρωθυπουργός Μπρους Γκόλντινγκ της Τζαμάικα, δήλωσε ότι οι χειρισμοί του σχετικά με το αίτημα των ΗΠΑ για την έκδοση ενός «βαρόνου» των ναρκωτικών, είναι ο κύριος λόγος που τον ώθησε στην παραίτηση.
Εδώ στην Ελλάδα, τον Νοέμβριο του 2011, η περίπτωση παραίτησης του Γιώργου Παπανδρέου, προστίθεται ως η τρίτη στην οικογένεια. Και ο πατέρας του, Ανδρέας Παπανδρέου, είχε παραιτηθεί – για τελείως διαφορετικούς λόγους, βέβαια – τον Ιανουάριο του 1996. Κι αν πάμε ακόμα πιο πίσω, και ο παππούς του Γιώργου, ο «γέρος της Δημοκρατίας», ο Γεώργιος Παπανδρέου, είχε παραιτηθεί, επίσης για διαφορετικούς λόγους, επειδή δεν επιθυμούσε να είναι «πρωθυπουργός υπό απαγόρευσιν», υπό τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται με κάποιο τρόπο, έτσι δεν είναι;