Ο φακός τον απαθανάτισε να κρέμεται από τη βρετανική σημαία σε ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της χώρας, εκείνο που υψώθηκε για να τιμήσει τους πεσόντες του Β’ ΠΠ. Άλλες φορές η κάμερα τον έχει δείξει να σηκώνει τη μπλούζα του βρίζοντας μπροστά από δυνάμεις των αγγλικών ΜΑΤ ή να καίει εφημερίδες μπροστά από κυβερνητικά κτήρια (να σημειωθεί ότι η μητέρα του είναι δημοσιογράφος).
Πρόκειται για τον Τσάρλι Γκίλμουρ, γιο του περίφημου κιθαρίστα των Pink Floyd, Ντ. Γκίλμουρ, και δευτεροετή φοιτητή Ιστορίας στο Κέιμπριτζ. Ένα παιδί που, όπως πολλοί συνομήλικοι του που κατέβηκαν στο δρόμο, «τα είχε όλα».
Πώς μπορεί ένας νέος σαν τον Τσάρλι να συγκρούεται με αστυνομικούς; Είναι ανώριμος; Είναι αμόρφωτος; Και για να μη μείνουμε μόνο στο παιδί του Γκίλμουρ, που αν δεν ήταν γιος του, πιθανότατα να μην ασχολιόταν κανείς μαζί του. Γενικά, πώς γίνεται ένα παιδί που μεγάλωσε με τα πάντα να κρύβει τόση οργή μέσα του;
Η γενιά, που είναι από 15 μέχρι 30 χρονών, είναι μία διαφορετική γενιά. Οι κοινωνιολόγοι την αποκαλούν «γενιά Υ» ή αλλιώς «γενιά του Πήτερ Παν». Σε αυτήν εντάσσονται τα παιδιά που μεγάλωσαν με υπολογιστές και ίντερνετ από τη δεκαετία του ’90 και που δίνουν βαρύνουσα σημασία στην επικοινωνία (οποιασδήποτε μορφής). Ενώ έχουν σπουδάσει, αδυνατούν να βρουν μία «καλή» δουλειά και να κάνουν το πέρασμα στην ενηλικίωση. Είναι μεγάλοι έφηβοι που νιώθουν, ακόμα και στις μεγαλύτερες ηλικίες, ανασφαλείς. Διαθέτουν, όμως, τη μόρφωση και την εξυπνάδα ώστε να σκέφτονται κριτικά και να αμφισβητούν.
Όσοι είναι ηλικιακά κάτω των 20, βρίσκονται σε ακόμη χειρότερη θέση. Τα παιδιά του Λυκείου ή των πρώτων ετών του Πανεπιστημίου, μέσα σε δύο χρόνια είδαν τα πάντα γύρω τους να καταρρέουν. Από τη τρομολαγνεία που εξαγγέλλει κάθε βράδυ η TV, μέχρι τη φτώχεια και την εξαθλίωση που πλέον γίνονται ορατές σε όλες τις μεγάλες πόλεις, ένας 17χρονος όχι μόνο δεν εμπιστεύεται το σύστημα αλλά, ακόμα χειρότερα, θεωρεί ότι δεν έχει μέλλον σε αυτό. Και αυτό τον κάνει μηδενιστή και βίαιο.
Το Δεκέμβρη του ’08 ούτε η ΝΔ, ούτε σίγουρα το ΠΑΣΟΚ, δεν πήραν το μήνυμα: ότι η νεολαία ανησυχεί και μπορεί γίνει βίαιη. Φέτος, η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία και, φυσικά, η Βρετανία συνειδητοποιούν ότι «εγκυμονούν» κινδύνους εντός των τειχών. Νέους πολίτες που καθώς το σύστημα δεν τους απορροφά, τίθενται defacto εκτός της παραγωγικής διαδικασίας. Παρ' όλα αυτά, με τις πολιτικές που ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις πανευρωπαϊκά, όχι μόνο δεν γίνεται καμία προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το ζήτημα, αντιθέτως, ωθούν περισσότερο τη κατάσταση στα άκρα.
Μην απορείτε, λοιπόν, όταν βλέπετε τον γιο του Γκίλμουρ να κρέμεται από την αγγλική σημαία και να φωνάζει συνθήματα ενάντια στο καπιταλισμό αφού ο ίδιος ο πατέρας του (και η γενιά του) τον έμαθαν ότι πρέπει να δημιουργήσει ένα «ρήγμα στο Τοίχο» όταν αισθάνεται ότι τον έχουνε χεσμένο.