Αφού πέρασε από μπροστά μας παραμείναμε για λίγο ακόμα στη θέση μας παρουσιάζοντας όπλα! Όταν απομακρύνθηκε, ο αξιωματικός μας μετακίνησε προς τα καμιόνια. Δεν βγάζετε κιχ! Ανεβείτε στα φορτηγά και περιμένετε να τελειώσει η τελετή. Πειράγματα μεταξύ ΕΠΟΠ, στρατιωτών και αξιωματικών. Καλαμπούρια εκ των οποίων τα περισσότερα θα εκτιμούνταν μόνο από τους εραστές «φτηνών» Επιθεωρήσεων. Και φυσικά εκείνη η ζέστη, η αφόρητη ζέστη… Ήταν καλοκαίρι και ήθελα λίγες μέρες να απολυθώ. Ήταν το τελευταίο «Παρουσιάστε» που θα εκτελούσα στη ζωή μου σε εκείνο το ορεινό χωριό. Ωστόσο το τιμώμενο πρόσωπο έδινε ένα διαφορετικό τόνο.
Μην αντέχοντας την κλειστοφοβική εκείνη κατάσταση του Στάγκερ (στρατιωτικό μεταφορικό όχημα) παίρνω το όπλο μου και κατεβαίνω. Ήμουν περίεργος να καταλάβω γιατί χειροκροτούσε τόσος κόσμος. Τι τους έλεγε; Εκείνος ο κοντός, παχουλός με φουσκωμένα μάγουλα ήταν ο επίσημος προσκεκλημένος του Δήμαρχου της μαρτυρικής Υπάτης (Φθιώτιδας), για να αποτείνει φόρο τιμής σε εκείνους που εκτέλεσαν οι Γερμανοί ως αντίποινα για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου το 42’ αλλά και την Αντίσταση γενικότερα. Στρατός, αστυνομία, κόσμος πολύς και φυσικά αποτυχημένοι τοπικοί βουλευτές με στυλ χιλίων καρδιναλίων. Η προσωπικότητα και η θέση του ομιλητή δικαιολογούσαν τόση επισημότητα. Εκείνος ο κοντούλης και παχουλός ήταν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Χριστόφιας ο οποίος άλλωστε κατά κάποιο τρόπο «χρώσταγε» σε εκείνον τον επαρχιώτη δήμαρχο μιας και ο τελευταίος πολέμησε το 1974 εναντίον των Τούρκων εισβολέων.
Εγώ ξεθάρρευσα και βρέθηκα σε απόσταση «βολής» από τον Χριστόφια. Πρέπει να ήταν τόσο ζαβλακωμένοι οι γύρω μου που δεν πρόσεξαν το αντικανονικό της παρουσίας μου. Ίσως σκέφτηκαν ότι για να βρίσκεται τούτος εδώ έτσι θα πρέπει. Είναι μάλλον ευλογία που βρέθηκα τη συγκεκριμένη στιγμή εκεί καθώς αιφνιδιάστηκα ευχάριστα, φαντάζομαι οι περισσότεροι, όταν συνέδεσε κατά κάποιο τρόπο κυπριακό και ανατίναξη του Γοργοποτάμου: «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου συμμετείχαν και 2 Τουρκοκύπριοι…». Ο αρχηγός του Κυπριακού κράτους παραδεχόταν σε επίσημη πατριωτική εκδήλωση τη συνεισφορά 2 Τουρκοκυπρίων στην σημαντικότερη ίσως ενέργεια δολιοφθοράς του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Σήμερα λοιπόν, μετά από 2 χρόνια, βγαίνει γνωστός Έλληνας δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο και υποστηρίζει ότι «την 20η Ιουλίου, επέτειο της τουρκικής εισβολής, δεν πρέπει να παίζουνε οι ελληνικές τηλεοράσεις τουρκικά σίριαλ»! Δηλαδή όλες τις υπόλοιπες μέρες δεχόμαστε την τουρκική πολιτισμική «εισβολή» ενώ τη συγκεκριμένη μέρα «ε ας κάνουμε μια εξαίρεση», σαν να λέμε πατριωτική νηστεία! Υποκρισία. Τα τουρκικά σίριαλ να παίζουνε κανονικότατα όποτε είναι στο πρόγραμμα. Αν είναι κάποιος να μην τα βλέπει ας το κάνει λόγω προϊόντος ανατολίτικης υποκουλτούρας και όχι εν είδει μνημόσυνου. Είναι φτηνό και πρόστυχο να τιμάμε τη μνήμη των θυμάτων της εισβολής καλλιεργώντας λαϊκίστικες ιδεοληψίες στο κόσμο.
Χαίρομαι που υπάρχουν ηγέτες που αναγνωρίζουν τις θετικές πλευρές του Άλλου και δυσαρεστούμαι που ευφυείς δημοσιογράφοι δημιουργούνε τεχνηέντως επιπλέον αρνητικές εικόνες του Άλλου. Από κει και έπειτα όμως προτείνω το εξής: Ας μην κάνουμε τη χάρη στον δημοσιογράφο και ας παίζουμε τα τουρκικά σίριαλ αλλά ας ζορίσουμε ταυτόχρονα και τον Κύπριο ηγέτη προβάλλοντας μετά το σίριαλ μια εκπομπή με θέμα: Γιατί η Κύπρος, ένα κράτος λαβωμένο από μια θαλάσσια εισβολή δεν έχει το αυτονόητο, πολεμικό ναυτικό; Ή ακόμα γιατί αυτό το υποτυπώδες ναυτικό που διαθέτει τα έκανε μαντάρα με την ανατίναξη της Βάσης στις 11 Ιουλίου; Κοντολογίς ας δούμε τι λάθη κάνει η δική μας πλευρά και ας αφήσουμε τον Εζέλ να κάνει τη δουλειά του. Και για τους hardcore στρατηγιστές, η εθνικιστική μέθη μας κάνει να βλέπουμε πολλούς εχθρούς να γυρίζουν γύρω μας χάνοντας τον πραγματικό, αυτόν που είναι ακριβώς μπροστά μας.
Σας αφιερώνω και ένα όμορφο κυπριακό τραγουδάκι που μου έβαζε ο πατέρας στο αμάξι όταν ήμουν μικρός, «Καρτερούμεν».