Αλλαγές, μειώσεις, απελευθέρωση, πλήρη αναδιάρθρωση, εξυγίανση, είναι μερικές από τις επιταγές του επικαιροποιημένου μνημονίου, που θα δούμε από τον Σεπτέμβριο.
Όσα πρέπει να θυμόμαστε περί μνημονίων
Το 1946, ο Τρούμαν εκφώνησε ομιλία που ενημέρωνε τον αμερικανικό λαό «για τη σοβιετική απειλή», μέσω μνημονίου 70 σελίδων.
Το 1964, οι Αμερικανοί πιστεύουν (αρχεία Στέιτ Ντιπάρτμεντ, 1964- 1968 – μνημόνιο αρ. 62) «ότι είναι αδύνατον να διαπραγματευτεί κανείς με τον Μακάριο, γιατί δεν ενδιαφέρεται για την ασφάλεια της Δύσης».
Το 1965, έγκλημα εκ προμελέτης ήταν η Αποστασία. Το αποδεικνύει απόρρητη αμερικανική έκθεση-μνημόνιο, όπου καταγράφεται σειρά συναντήσεων Αμερικανού διπλωμάτη με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, πριν από την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Στις αρχές του 1967 στην αμερικανική πρεσβεία είχε ωριμάσει η άποψη ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιπροσώπευε τη μεγαλύτερη απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ελλάδα. (μνημόνιο αρ. 251).
Στο τέλος της δεκαετίας του ’80, κατά τα μνημόνια του συμβούλου του Γκορμπατσόφ, η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και το τέλος της σοβιετικής αυτοκρατορίας δεν ήταν προσχεδιασμένα.
Το 1997, το επιστημονικό συμβούλιο του υπουργείου Εξωτερικών, αποτελούμενο από τέσσερις «σοφούς», έρχεται στο επίκεντρο των εξελίξεων με την απόφαση της κυβέρνησης να συστήσει ελληνοτουρκική επιτροπή τεχνοκρατών για να συντάξει μνημόνια για παραμέτρους των ελληνοτουρκικών σχέσεων: Μεσανατολικό, Βαλκανική, Κυπριακό κ.ά.
Το 1998, μνημόνιο μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, σχετικά με τα χρέη της δεύτερης προς ελληνικές τεχνικές και εμπορικές επιχειρήσεις, υπογράφηκε από αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες των δύο πλευρών.
Το 1999, 9 «όχι» – από αντίστοιχες χώρες, στην παροχή ασύλου – εισέπραξε ο Οτζαλάν, όπως καταγράφεται σε μνημόνια που υπάρχουν στο υπουργείο Εξωτερικών.
Το 2000, εντείνονται οι αμερικανικές πιέσεις στην Αθήνα για την υπογραφή του μνημονίου αστυνομικής συνεργασίας Ελλάδας – ΗΠΑ.
Εκείνη τη χρονιά επίσης, καταιγισμός υπογραφών «μνημονίων συναντίληψης» μεταξύ των υπουργείων και του Οργανισμού Αθήνα 2004 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Το 2001, συμφωνία για σταθερότητα των τιμών κατά τη μετάβαση στο ευρώ υπάρχει μέσω μνημονίου μεταξύ του υπουργείου Ανάπτυξης και κορυφαίων επαγγελματικών οργανώσεων.
Το 2004, με αναλυτική επιστολή 7 σελίδων και μνημόνιο 13 επιπλέον σελίδων, ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος υπέβαλε προς τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών αντιέκθεση στην έκθεσή του για το Κυπριακό.
Το 2005, το πρώτο βήμα για την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης, έγινε στη Σόφια, ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Ρωσία και τη Βουλγαρία, όπου οι χώρες αυτές έβαλαν τις υπογραφές τους στο σχετικό μνημόνιο.
Το 2006, ο Κώστας Καραμανλής υπέγραψε μνημόνιο στρατηγικής συμμαχίας με την Κίνα (και) για την αξιοποίηση των ελληνικών λιμένων ως εισόδων για τα κινεζικά προϊόντα στην Ευρώπη.
Το 2009, ένα ταμπού από το 1987 έσπασε στην Ιταλία: 22 χρόνια αφότου οι Ιταλοί αποφάσισαν με δημοψήφισμα την κατάργηση του προγράμματος πυρηνικής ενέργειας, Μπερλουσκόνι και Σαρκοζί, υπέγραψαν μνημόνιο συνεργασίας στον τομέα πυρηνικής ενέργειας.
Το μνημόνιο είναι έγγραφη έκθεση με ειδική αναφορά, σε συγκεκριμένη υπόθεση. Σε όλες τις περιπτώσεις αφορά ανθρώπους, τις ζωές και τις τύχες τους. Τώρα, τι ζωή και τι τύχη θα έχουμε με το μνημόνιο της τρόικας είναι κάτι που θα δούμε στο μέλλον. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι το «πρόσωπό» του, θα είναι αποκρουστικό…