H εικόνα της Ελλάδας είναι θρυμματισμένη. Όχι μόνο λόγω της οικονομικής καχεξίας, αλλά και λόγω των διαφορετικών κομματιών που τη συνθέτουν. Και όταν εικόνα σχηματίζεται από τόσα πολλά κομμάτια είναι, ασφαλώς, ενδιαφέρουσα, αλλά διόλου αρμονική. Το Σάββατο η Ελλάδα πήρε ένα χάδι και ένα χαστούκι. Δέχεται πολλά καθημερινά, αλλά αυτά συζητήθηκαν αρκετά. Από τη μία η Κριστίν Λαγκάρντ που επανέλαβε με κυνισμό και αυστηρότητα, ως οφείλει εκ θέσεως, ότι η Ελλάδα καλείται να πληρώσει φόρους και λάθη. Και από την άλλη ο Γκίντερ Γκρας, ο Γερμανός συγγραφέας, που δημοσίευσε ένα ποίημα για την Ελλάδα, καλώντας τη Γερμανία, την Ευρώπη, να στηρίξουν τη χώρα, να μην την αφήσουν να υποκύψει. Κανένας από τους δύο, Λαγκάρντ και Γκρας, δεν αδικεί την αλήθεια. Και εκεί βρίσκεται και η τραγωδία μας: οι δύο αλήθειες που μας ορίζουν απέχουν πάρα πολύ η μία από την άλλη.
Εμείς και ο Νίγηρας
Και τι ακριβώς κάνει το ταμείο για τις χώρες της Αφρικής;» Είναι μία ερώτηση που θα μπορούσε να υποβληθεί προς τον Κριστίν Λαγκάρντ, όταν δηλώνει ότι βλέπει με μεγαλύτερη συμπάθεια τα παιδιά στην Αφρική, παρά τα παιδιά της Αθήνας. Όμως αυτή δεν είναι η σωστή ερώτηση μπροστά στο σχόλιο της για τους Έλληνες γονείς που δεν πληρώνουν φόρους. Μιλώντας προς τον Guardian, η επικεφαλής του ΔΝΤ, έθεσε τη φοροδιαφυγή ως βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και ως αιτία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει τώρα η χώρα.
«Σκέφτομαι πολύ περισσότερο τα παιδιά σε ένα σχολείο στο Νίγηρα που πηγαίνουν στο μάθημα μόνο για δύο ώρες την ημέρα, αναγκάζονται ακόμα και την καρέκλα του θρανίου να μοιραστούν και διψάνε για μόρφωση. Τα έχω μονίμως στο μυαλό μου. Γιατί πιστεύω ότι χρειάζονται πολύ περισσότερη βοήθεια από ό,τι στην Αθήνα. Και ξέρετε κάτι; Όσον αφορά στην Αθήνα, σκέφτομαι και όλους εκείνους που φοροδιαφεύγουν. Και τους γονείς που δεν πληρώνουν φόρους για να έχουν σχολείο τα παιδιά τους. Πρέπει συλλογικά να λυθεί το πρόβλημα να πληρώνουν όλοι τους φόρους τους.» Και ταυτόχρονα το δημοσίευμα υπενθυμίζει την κατάρρευση των φορολογικών εσόδων που σημειώνεται σε μία κρίσιμη δημοσιονομικά στιγμή.
Επίσης διευκρινίζει ότι η Ελλάδα δεν έχει δεχθεί ηπιότερη μεταχείριση από μια φτωχή χώρα τους αναπτυσσόμενου κόσμου, και ότι το ΔΝΤ δεν έχει πρόβλημα να επιβάλει αυστηρές προϋποθέσεις ακόμη και σε ένα πλούσιο έθνος. «Όχι, δεν είναι δύσκολο Όχι. Η αποστολή του ταμείου, και η δουλειά μου να λέω την αλήθεια, ανεξάρτητα το ποιος είναι πέρα από τον πίνακα. Και σας λέω κάτι:.. Είναι μερικές φορές δύσκολο να πούμε στην κυβέρνηση μια φτωχής χώρας, όπου οι άνθρωποι ζουν με $ 3.000, $ 4.000 ή $ 5.000 ανά κάτοικο, ανά έτος, μέτρα για να ενισχύσει ουσιαστικά τον προϋπολογισμό και να μειώσει το έλλειμμα. Γιατί ξέρουμε τι σημαίνει από πλευράς των προγραμμάτων κοινωνικής πρόνοιας και υποστήριξης για τους φτωχούς. Έχει πολύ μεγαλύτερες προεκτάσεις.»
Στο ίδιο δημοσίευμα επισημαίνεται και δήλωσε του Βέλγου πρωθυπουργού, σύμφωνα με τον οποίο δεν είναι πλέον επαγγελματικό να μην προετοιμάζονται τράπζες και εταιρίες για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ…
«Η Ντροπή της Ευρώπης», του Γκίντερ Γκρας
Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.
Οσα Εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.
Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι Εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.
Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.
Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.
Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.
Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμονη εξουσία ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.
Σ' Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, και σ' όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.
Ομως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.
Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων· όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.
Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν' απαλλοτριώσει.
Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, εδημιούργησε.
(Μετάφραση: Πατρίτσια Αδαμοπούλου, από την Καθημερινή)