Παίδες εγώ σας το ξεκαθάρισα εξ αρχής όταν ανέλαβα αυτή την κόλουμν-κοινωνική προσφορά πως είμαι της αριστεράς και της προόδου. Όμως φίλοι μου, ας είμεθα ρεαλιστές όπως μας προτρέπει και ο Τόλης (που τον προτρέπουμε κι εμείς με τη σειρά μας να χώσει επιτέλους εκείνα τα 5,5 μύρια στην Εφορία): πάει η αριστερά, πάει και η πρόοδος. Έφαγαν (σόρι λάθος λόγω του κλίματος των ημερών: Έφυγαν ήθελα να πω), πήγαν αλλού. Το εμπέδωσα οριστικά αυτό μετά τα πρόσφατα γεγονότα όπου οι 457 κυρίαρχες συνιστώσες της αριστεράς συμμαχίας αποφάσισαν δημοκρατικά να βουλώσουν το στόμα στις 236 υπόλοιπες.
Η αριστερά μπορεί να πέθανε βέβαια αλλά εμείς οι αριστεροί δεν ψοφάμε με τίποτα φίλε. Λίγοι μείναμε αλλά ανθεκτικοί σαν τις κατσαρίδες. Δεν θα μας πάρουν μαζί τους στον τάφο τα κρυφοσταλίνια (οι λεγόμενοι Μη –μιλάς- δεν -είναι -απαραίτητο).
Θα ξύσουμε την κεφάλα μας, θα τη βαρέσουμε στον τοίχο αν χρειαστεί και θα προκύψει κάτι, κάτι! Διάβασα. λ.χ., την Κυριακή σε μια εφημερίδα (όχι δεν τη διαφημίζω, την κλέβω μόνο. Χεχε.. Η νεογέννητη αριστερά έχει τα κόλπα της για να μην παίξει το καπιταλιστικό εμπορικό παιγνίδι όπως βλέπετε…) ότι στην Αργεντινή όταν τινάχτηκε η μπάνκα στον αέρα, οι καλλιτέχνες και οι κανονικοί άνθρωποι βρήκαν τη λύση. Εκατοντάδες παραστάσεις στήθηκαν στην πόλη με θέμα την κρίση. Αφού δεν υπήρχε σάλιο για σκηνικά κοστούμια, φώτα και λοιπά εφετζίδικα, βάλαν απλά τη φαντασία τους να δουλεύει. Όχι άλλη μασημένη τροφή ρε ρεμάλια, έλεγε ο καλλιτέχνης επί σκηνής. Ένα καφάσι μπορεί να γίνει σαλόνι και πάγκος του χασάπη και εξέδρα. Δεν θυμόσαστε τι κάναμε μικρά; Παίρναμε ένα μπαγιάτικο κουλούρι και το δίναμε στον Λάκη ως βέρα από το Τίφανυς (ναι, είναι αλήθεια: μικρή ήμουν υπέρ του γάμου. Όχι καρακοτάρα όμως. Δεν περίμενα από το μαμούχαλο το Λάκη να pop the question! Του μόστραρα το κουλουράκι κανέλλας από το 1821 και τον έπειθα ότι μας αρκεί για να ζήσουμε ευτυχισμένοι στο δωμάτιό μου για πάντα, δηλαδή για ενάμιση μήνα.)
Θα μου πεις εδώ δεν είχανε να φάνε οι άνθρωποι –πάνω από 50% ζούσαν στην μαύρη φτώχεια- το θέατρο και οι συναυλίες τους έλειπαν; Μάλιστα αυτά τους έλειπαν άσχετοι! Γιατί πρώτα πεινάει η ψυχή και μετά μεταδίδεται το μήνυμα στο στομάχι- δεν βλέπετε τους κατοχικούς; Έχουν κατεβάσει όλα τα κοψίδια της Βάρης κι ακόμα πεινάνε! (με τα ελληνικά ταχυδρομεία πηγαίνει αυτό το γαμ*μήνυμα θέλω να ξέρω;) Οπότε οι άνθρωποι στο Μπουένος Αιρες στήνονταν στις ουρές κρατώντας λίγα φασόλια, μια μπανάνα, μισό σακουλάκι ρύζι καρολίνα κατάλληλο και για γεμιστά ή δυο φέτες πράσινη παπάγια (πάντα θα σκάσει και ο φιγουρατζής- ούτε στην κρίση δεν τον γλυτώνεις αυτόν φίλε!)
Επιστροφή στην παιδική ηλικία λοιπόν παίδες! Εκεί όπου με το τίποτα στήναμε πανηγύρι. (Τι θυμήθηκα τώρα… το παιδί της καθαρίστριάς μας, της κυρά Γιάννας, που το έφερνε καμιά φορά μαζί της γιατί δεν είχε κανέναν να το αφήσει όσο δούλευε. Το πιτσιρίκι έπαιζε μόνο του όλη την ώρα υπερευτυχέστατο. Όταν πήγα να δω τι στο διάολο κάνει τόσες ώρες, το βρήκα με βγαλμένα τα παπούτσια, με τραβηγμένες τις κάλτσες ώστε να περισσεύει αρκετή μπροστά από τα δάχτυλα, να κυνηγάει το σκύλο μας λέγοντας «Είμαι ο καλτσάς, ο βασιλιάς των λιονταριών και θα σε φάω!». Σκύλος και πιτσιρίκι καραγουστάρανε. Όταν η κυρά Γιάννα σταμάτησε να έρχεται, ο σκύλος μας έπεσε σε βαριά κατάθλιψη. Του έλειπε ο καλτσάς…)
Συμπέρασμα: ή θα ψοφήσουμε στο σαλόνι μας ή θα γίνουμε οι καλτσάδες λοιπόν παίδες, δεν υπάρχει άλλη λύση. Και για να τιμήσουμε το εμβληματικό πιτσιρίκι- εμπνευστή της παράταξης μας, προτείνω να την ονομάσουμε σε άψογα σουχίλι: Χακούνα Ματάτα!
(to be continued)