Έχω γίνει η σκιά του Βλαντίμιρ Πούτιν. Τον παρακολουθώ όπου πηγαίνει και όπου εμφανίζεται. Ούτε εκείνος φυσικά ούτε οι άνθρωποι της προσωπικής του ασφάλειας το γνωρίζουν. Μέχρι σήμερα βέβαια που το ομολογώ δημόσια εδώ από το protagon.gr. Τον παρακολουθώ διαβάζοντας ό,τι πέσει στα χέρια μου για αυτόν, μαζεύω φωτογραφίες του και έχω συλλογή από τα αναρίθμητα κατορθώματά του γιατί ο άνθρωπος είναι αυτό που λέμε εδώ στην Ελλάδα «περιπτωσάρα».
Δεν θυμάμαι άλλον πολιτικό να προσπαθεί τόσο πολύ να φανεί ότι είναι πιο μεγάλο μέγεθος από ό,τι τον έπλασε η Φύση. Το είδα να παραμερίζει με άπειρη προσοχή το χώμα και να αποκαλύπτει κάποιο εύρημα σε αρχαιολογικές ανασκαφές βαλμένο εκεί από πριν για να το βρει ο γίγαντας αυτός (και οι κάμερες να έχουν ανάψει φυσικά). Το έχω σε φωτογραφία να περπατάει στην άκρη μιας λίμνης με στρατιωτική περιβολή αλλά γυμνός από τη μέση και επάνω (πείτε μου ποιόν άλλο πολιτικό θυμόσαστε να έχει βγάλει τέτοια φωτογραφία) ενώ είναι γνωστό ότι δεν φωτογραφίζεται όρθιος δίπλα σε άλλος πολιτικούς διότι η Φύση τον θέλησε δυναμικό μεν αλλά κομμάτι κοντό (το μπόι φαίνεται πως δεν αγοράζεται ακόμη).
Εδώ δεν πρόκειται για την κλασική έφεση του πολιτικού να φουσκώσει σαν το κέικ μέσα από γνωστές διεργασίες προβολής. Ο άνθρωπος θέλει να κυβερνήσει χωρίς αντιπολίτευση και αμφισβήτηση για τα επόμενα 12 χρόνια μια από τις μεγαλύτερες χώρες του κόσμου και δεν είναι μόνον ότι κάνει το παν για να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές την Κυριακή με το κόμμα του «των κλεφτών και απατεώνων» όπως είναι πιο γνωστό πλέον στη Ρωσία. Είναι ότι ξαναφέρνει τη Ρωσία, μια χώρα που θα μπορούσε να είναι το ανάχωμα στις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις που μεθοδεύονται από τον άξονα Ηνωμένων Πολιτειών-Αγγλίας, στην εποχή των Τσάρων και των μυθιστορημάτων του Ντοστογιέφσκι.
Και δεν θα απασχολούσα τους αναγνώστες μου με τη μονομανία μου αυτή για έναν (ακομη) κομπλεξικό πολιτικό. Αλλά είναι που ακούω μερικές φορές ανθρώπους εδώ να μιλούν με θαυμασμό ακόμη και ελπίδα για τον Βλαντίμιρ. Μόλις πριν μερικές εβδομάδες προβλήθηκε στα ελληνικά ΜΜΕ η κωμωδία «Ο Σαμαράς και ο Πούτιν». Μας πήραν τα μυαλά οι άνθρωποι της Νέας Δημοκρατίας για το άνοιγμα που πέτυχε ο μελλοντικός πρωθυπουργός. Εγώ πάντως, από όσα γνωρίζω, με τους Ρώσους συμβαίνουν τα εξής:
- Είναι οι σκληρότεροι διαπραγματευτές σε διακρατικές συμφωνίες. Άνθρωποι που έχουν λάβει μέρος σε συζητήσεις έχουν μείνει έκπληκτοι από τις απαιτήσεις τους και το πόσο θέλουν τα πράγματα μονά-ζυγά δικά τους. Γι αυτό και το θέμα των αγωγών φυσικού αερίου προχωρεί(;) τόσο άσχημα
- Για το δράμα που παίζεται στη Συρία αυτό τον καιρό η Ρωσία είναι αποκλειστικά υπεύθυνη. Αυτή στηρίζει το καθεστώς του σφαγέα Άσαντ διότι οι Ρώσοι δεν θέλουν να χάσουν το λιμάνι που τους έχει παραχωρηθεί από τη συριακή κυβέρνηση
- Είναι θερμοί υποστηρικτές του καθεστώτος στο Ιράν.
- Προχθές ακόμη στο Δ.Ν.Τ. ζήτησαν με αφορμή την περίπτωση της Ελλάδας να αποκτήσουν μεγαλύτερη δύναμη μέσα στο Ταμείο. Γενικά από τον καιρό των Ορλοφικών στις αρχές του 1800 πόσες φορές ωφελήθηκε η Ελλάδα από κάποια κίνηση Ρώσου πολιτικού;
- Τώρα με τα ζόρια που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σχετικά με το πετρέλαιο από το Ιράν δεν είδαμε κάποια κίνηση για βοήθεια. Οι ρωσικές κάνουλες μένουν ερμητικά κλειστές.
- Το καθεστώς Πούτιν έχει σοβαρές βλέψεις για τα ρωσικά μοναστήρια του Αγίου Όρους και οι Ρώσοι φίλοι μας δεν δίστασαν να εκφραστούν με απαράδεκτη οξύτητα για την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνική δικαιοσύνη στην περίπτωση του μοναχού Εφραίμ.
- Όταν χρειαστήκαμε χρήματα για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία μας είπαν πολύ ψυχρά: Πηγαίνετε στο Δ.Ν.Τ.
Τι έχουμε να περιμένουμε από τις ρωσικές εκλογές της Κυριακής; Τίποτα, κι ας φαντασιώνονται οι παρατρεχάμενοι του κ. Σαμαρά ότι βρήκαν το δρόμο για την καρδιά της ρωσικής αρκούδας. Το ότι έμειναν για 75 ολόκληρα λεπτά μαζί Σαμαράς και Πούτιν, πέρα δηλαδή από τον προγραμματισμένο χρόνο, όταν δεν υπάρχει συγκεκριμένη ατζέντα, δεν είναι και τόσο καλό όσο θέλησαν ναμας το παρουσιάσουν.