Δεν το λέμε αστεία, ούτε προσχωρούμε στην λογική του «επιβάλλεται μια διάσταση αισιοδοξίας», ούτε ανακαλύπτουμε την γοητεία της ΚυβερνοΔεξιάς (τώρα που η Ν.Δ. αναγνωρίζεται από την Ευρωπαϊκή Χριστιανοδημοκρατία ως ο αυριανός κεντρικός συντελεστής της εξουσίας στην Ελλάδα, μετά τις εκλογές που «επιτρέπεται» να γίνουν την άνοιξη):
Το κλίμα που βρήκε στις Βρυξέλλες ο Σαμαράς, στο περιθώριο της Κορυφής της 1ης Μαρτίου, ήταν ανάλογο μ’ εκείνο που η Βίβλος αναφέρει ότι επεκράτησε όταν επέστρεψε ο άσωτος υιός. Δεν είναι απόλυτα σαφές τι ήταν το αντίστοιχο του μόσχου του σιτευτού που σφάζεται για το καλοσώρισμα σε τέτοιες περιστάσεις, όμως η αγκαλιά του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος άνοιξε πλέον θερμά για τον πολιτικό σχηματισμό που γίνεται δεκτό, εκεί, ότι θα οδηγήσει τα επόμενα βήματα της Ελλάδας. Δεν είναι ότι διαβάζουν τα γκάλοπ. Είναι, κυρίως, ότι δέχθηκαν πως οι ημέρες που ο Σαμαράς πουλούσε μπαϊράκι και αντι-Μνημονιακή στράτευση ανήκουν στο παρελθόν. Είναι όμως και κάτι βαθύτερο: είναι η αναγνώριση ότι η αστοχία της «συνταγής για την Ελλάδα», την οποία όντως η Ν.Δ. (για τους δικούς της λόγους, δηλαδή για να υπάρξει πολιτικά το 2010…) σταθερά υποστήριζε με όλους τους σωστούς ανθρώπους «απέναντι» ήδη προκύπτει ότι υπήρχε εξαρχής εκεί, δεδομένη.
Γι αυτό άλλωστε και η υποδοχή του άσωτου υιού από την Χριστιανοδημοκρατία έχει, εν πολλοίς, ένα στοιχείο mea culpa από μέρους των ίδιων των Ευρωπαίων: Βλέπουν ότι πρέπει να αλλάξει πορεία η πολιτική που εφαρμόζεται όχι απλώς στο Ελληνικό πειραματόζωο αλλά στις εκτεθειμένες Ευρωπαϊκές οικονομίες και αλλάζουν και οι ίδιοι «καλούς» και «κακούς».
Άλλωστε, πριν την 1η Μαρτίου, είχαμε τους (ουσιαστικούς) εναγκαλισμούς με Σαμαρά του – Σοσιαλιστή, και μάλιστα σημαντικού Γερμανού Σοσιαλδημοκράτη – Προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς στην Αθήνα. Όπου το κλίμα ήταν κάτι περισσότερο από εποικοδομητικό: βλέπετε, και το Ευρωκοινοβούλιο χρειάζεται να αποκαταστήσει την δική του τιμή, που την απώλεσε σιωπώντας όταν το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί άδειαζε τους υποτιθέμενες θεσμούς της Ευρώπης από κάθε αληθινό περιεχόμενο, προκειμένου να περάσει την Γερμανική λογική της μοναδικής σκέψης. Βλέπουν ότι χρειάζονται κάποια αλλαγή πορείας, συμπαθούν συνεπώς όσους έσκουζαν πρώτοι – χωρίς όμως να εγκαταλείπουν την Ευρωπαϊκή αγκύρωση.
Ωραία: είναι καλό για την Ελλάδα, για τους Έλληνες αυτό; Παίζεται! Αν ο Σαμαράς κατορθώσει, τώρα, να μην ζαλιστεί από το ανοδικό κύμα – που δεν το δίνουν τα γκάλοπ ούτε η συνεχιζόμενη αμηχανία του αντίθετου πόλου, του (ας το λέμε έτσι, ακόμη) ΠΑΣΟΚ – και να φτιάξει κάτι σαν δρόμο για την επόμενη μέρα των εκλογών, μπορεί κάτι αληθινά χρήσιμο να προκύψει. Όμως, για να γίνει κάτι τέτοιο, χρειάζεται εντελώς άμεσα να βάλει πρώτη προτεραιότητά του το πώς θα μιλήσει εφεξής στους Ευρωπαίους. Θήτευσε, διάβολε, και ο ίδιος στην Ευρωβουλή. Έχει στις τάξεις του έναν από τους πιο έμπειρούς – Αντιπρόεδρο ήδη του ΕΚ – τον Γ. Παπαστάμκο, που είδε πόσο τον σέβεται και ο Σουλτς. Τώρα, χρειάζεται να φτιάξει μέσα σε λίγες εβδομάδες και μια πρακτική Ευρωπαϊκή/μεταΜνημονιακή προσέγγιση: όχι «επαναδιαπραγμάτευση» για προεκλογική χρήση προς τους ιθαγενείς, αλλά συμμετοχή σε μια νέα προσέγγιση του Ελληνικού προβλήματος από το διεθνές/Ευρωπαϊκό σύστημα. Ανηφορικό, αυτό.