Easter Monday. Πέρα από τα σοκολατένια λαγουδάκια και τα Pet Shop που δράττονται της ευκαιρίας να εκμεταλλευτούν τα καημένα τα ζωντανά, το Πάσχα εδώ μοιάζει απλά ένα τετραήμερο διακοπών ή μια έξοδο κινδύνου. Ο καιρός, βλέπετε, δε βοήθησε και πολύ για αποδράσεις στας εξοχάς. Έτσι, οι εσώκλειστοι χώροι διασκέδασης και ψυχαγωγίας φούσκωσαν τα πουγκιά της παραγωγής με χιλιάδες λιρόνια να μετακινούνται -κυρίως- ηλεκτρονικά. Σα μικρές κοκκινοσκουφίτσες που προσπαθούν να ανακτήσουν τον οργανικό ρυθμό της αναπνοής τους μετά το κυνηγητό τους με το λύκο μοιάζαν οι άνθρωποι αυτές τις μέρες στο Λονδίνο!
Ευτυχώς ήρθε ο David από το Essex να με δει και η μυρωδιά της επαρχίας ήρθε και εξάγνισε τη δική μου Κοκκινοσκουφίτσα. Γεννημένος στο Basildon, ξεκίνησε την κουβέντα με περηφάνια για το νέο δίσκο των θρυλικών Depeche Mode. Δεν έχει και άδικο, το Essex γέννησε μουσική αναλλοίωτη στο χρόνο: Blur, Depeche Mode, Prodigy, Jamiroquai, ας μη μιλήσω για τα μεγαλουργήματα της αγγλικής μουσικής βιομηχανίας γιατί θα πάρει το πληκτρολόγιο φωτιά. Ταξιδεύοντας με το φιλαράκι μου μέσα στο στροβιλισμό των synth electronic ρυθμών, σκέφτομαι πως η μουσική μπορεί, τελικά, να μας σώσει από τα δόντια του λύκου.
Το Basildon, γενέτειρα των Depeche Mode, γεμίζει από Ευρωπαίους κάθε χρόνο, λέει ο David. Σε αυτή τη χώρα, όταν τα δεδομένα επιφέρουν και χρήμα, τότε η μηχανή της παραγωγής αποκτά ρυθμούς που ίσως μόνο η ταχύτητα του φωτός θα μπορούσε να συναγωνιστεί. Ο David μεγάλωσε ακούγοντας DM, κρυφά. Σε μια επαρχιακή πόλη, όπου η κοινωνική δομή απαιτεί έναν άλλου είδους καθωσπρεπισμό, ο David ήταν κάτι σαν επαναστάτης για την οικογένεια και τους γύρω του. Όταν μου είπε πως πέρασαν κάποια χρονάκια για να δυναμώσει το volume του πικάπ του (οι μεγαλύτεροί του λέγανε ότι οι Depeche Mode είναι ''too dark for his age'') ένιωσα το άχρονο της μουσικής να σπάει τα γεωγραφικά γρανάζια των εποχών και πολιτισμών και να με ενώνει σε μια κουκίδα/νότα μαζί του, πέρα από προσωπικούς και μεθοδευμένους σχεδιασμούς αυτοσυντήρησης.
Μετά, γύρισε η κουβέντα στην πολιτική. Όχι για πολύ. Οι μουσικοί -κυρίως εκείνης της εποχής- σε αντίθεση με τους πολιτικούς (βλέπε αυτόφωτα «εξωγήινα» όντα τα οποία περιφέρονται γύρω από τον άξονά τους με τροχιά «ελλειπτική») αγωνιούν για τον απόηχό τους, γιατί ξέρουν ότι η ψηφοφορία έχει άλλες διαδικασίες. Η μουσική είναι κραδασμός, τι σταυρός και κουραφέξαλα.
Η μυρωδιά της επαρχίας έφερε μαζί της και την ανάγκη της ενδοσκόπησης, προσωπικής και συνολικής. Σημεία σύγκλισης κι απόκλισης. Γιατί σε μια άλλη εκδοχή του παραμυθιού, η Κοκκινοσκουφίτσα, όσο και αν ακούει για το «κακό», δεν το βλέπει ποτέ και πουθενά. Ίσως γιατί ακόμα δεν ξέρει πως όταν πετάει την κάπα της μακριά, μεταμορφώνεται σε λύκο.