Μιλάνο, 2001. Η Μπάγερν Μονάχου έχει, μόλις, νικήσει (στα πέναλτι) τη Βαλένθια και ετοιμάζεται να σηκώσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο τερματοφύλακας των ηττημένων, Σαντιάγκο Κανιθάρες, γονατίζει στο χορτάρι και ξεσπά σε λυγμούς. Ο γερμανός συνάδελφός του, Ολιβερ Καν, σπεύσει να τον παρηγορήσει. Γονατίζει κι αυτός, και τον αγκαλιάζει. Υπέροχη σκηνή. Εκτοτε, οι Ισπανοί δεν έκλαψαν ποτέ ξανά σε ευρωπαϊκό τελικό. Τουλάχιστον όχι χωρίς να πανηγυρίσει κάποιος άλλος ισπανικός σύλλογος.
Στα 17 χρόνια που ακολούθησαν, κατέκτησαν και τα 13 τρόπαια που διεκδίκησαν απέναντι σε ομάδα από άλλη χώρα. Αυτή η τρομερή παράδοση τηρήθηκε και χθες (Τετάρτη) στο «Παρκ Ολιμπίκ» της Λιόν. Η Ατλέτικο Μαδρίτης νίκησε (3-0) τη Μαρσέιγ και έγραψε το όνομά της στην Κούπα του Europa League για τρίτη φορά στα τελευταία εννέα χρόνια (2010, 2012, 2018). Ηταν το τέταρτο ευρωπαϊκό της παράσημο, καθώς έχει και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων (1962).
Η ισπανική κυριαρχία στα Κύπελλα Ευρώπης, στα χρόνια του Ευρώ, δεν έχει προηγούμενο. Εφέτος οι Ισπανοί κυνηγούν και πάλι το «νταμπλ» (Champions και Europa League), το οποίο πέρυσι τους χάλασε ο Μουρίνιο (η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέκτησε το Europa). Στις 26 του μήνα, στο Κίεβο, η Ρεάλ Μαδρίτης θα παλέψει με τη Λίβερπουλ για τη Μεγάλη Κούπα. Είναι απίστευτο: Από το 2014, που η Ρεάλ πήρε το Champions και η Σεβίλλη το Europa, οι ισπανικοί σύλλογοι έχουν σαρώσει 17 ευρω-τρόπαια σε 18 διοργανώσεις, εάν βάλουμε στον λογαριασμό και τα Σούπερ Καπ Ευρώπης ή τα Μουντιάλ Συλλόγων που έχουν κερδίσει.
Η παντοκρατορία τους άρχισε με το Πρωταθλητριών της Ρεάλ το 2002. Η «Βασίλισσα» το ξαναπήρε άλλες τρεις φορές (2014, 2016, 2017), ενώ η Μπαρτσελόνα μετράει τέσσερις κατακτήσεις (2006, 2009, 2011, 2013). Ναι, στα 16 τελευταία χρόνια οι δυο κορυφαίες ομάδες της La Liga το σήκωσαν οκτώ φορές. Ολες οι άλλες μαζί, επίσης οκτώ. Στο Europa, την αρχή έκανε η Βαλένθια (2003). Η Σεβίλλη έγραψε ιστορία με πέντε τρόπαια (2006, 2007, 2014, 2015, 2016), ενώ το 2010, το 2012 κι εφέτος το πήρε η Ατλέτικο.
Το 2013 ήταν η τελευταία σεζόν χωρίς ισπανικό σύλλογο σε ευρω-τελικό. Στο Champions League είχαμε τον γερμανικό εμφύλιο Μπάγερν – Ντόρτμουντ, ενώ στο Europa League η Τσέλσι πήρε τον τίτλο νικώντας την Μπενφίκα. Το ίδιο είχε συμβεί και το 2008 (που το Europa League ήταν, ακόμη, Κύπελλο UEFA). Τον Δεκέμβριο του 2016 ζήσαμε κάτι το πρωτοφανές, που επιβεβαιώνει την κυριαρχία των Ισπανών: μετά το τέλος της φάσης των Ομίλων, τόσο στο Champions όσο και στο Europa League, συνέχισαν στις δυο διοργανώσεις και οι επτά ισπανικές ομάδες που συμμετείχαν: Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης, Σεβίλλη, Βιγιαρεάλ, Θέλτα και Αθλέτικ Μπιλμπάο.
Πού οφείλεται αυτή η αναμφισβήτητη ανωτερότητά τους; Είναι μεγάλη συζήτηση. Με δυο λόγια, στον Γιόχαν Κρόιφ. Οταν ανέλαβε την Μπαρτσελόνα, το 1988, οι ισπανικοί σύλλογοι -πλην της Ρεάλ- ζούσαν… στον Μεσαίωνα. Πίστευαν, ακόμα, στον βλακώδη κανόνα που έδιωχνε από τις ακαδημίες τους τα 15χρονα ταλέντα, εάν δεν είχαν τουλάχιστον 1,80 ύψος. Με αυτή τη λογική, ο Μέσι, ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Γκουαρντιόλα, θα είχαν χαθεί. Τον κατήργησε ο Ολλανδός, που αναμόρφωσε τη Μασία εκ βάθρων και χάρισε σε όλους τους ισπανικούς συλλόγους ένα εξαιρετικά επιτυχημένο μοντέλο ανάδειξης νέων παικτών.
Ο Κρόιφ, όμως, άλλαξε και τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονταν οι ισπανοί προπονητές. Οταν ασπάστηκαν τις ιδέες του, ανέβηκαν επίπεδο. Εγιναν περιζήτητοι σε ολόκληρη την Ευρώπη. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι λόγοι. Η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα έχουν ανεβάσει πολύ ψηλά των πήχυ για τις υπόλοιπες κορυφαίες ομάδες της χώρας. Οι ισπανικοί σύλλογοι έχουν έσοδα, εξαιρετικό σκάουτινγκ και προνομιακή πρόσβαση στα ακατέργαστα ταλέντα της Λατινικής Αμερικής. Δεν είναι τυχαίο, πως η πλειονότητα των ποδοσφαιριστών που τον περασμένο Φεβρουάριο έπαιζαν στις 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης ήταν ισπανικής καταγωγής.
Χθες, πάντως, έλαμψε ένας Γάλλος – ο πρώτος που κατάφερε σκοράρει σε τελικό και του Europa και του Champions League. Η Μπαρτσελόνα «τρίβει τα χέρια της» για την απόδοση του Αντουάν Γκριζμάν, που σύντομα θα είναι δικός της. Με δυο γκολ ανέτρεψε το πλεονέκτημα έδρας της Μαρσέιγ, που έπαιζε στη χώρα της, και οδήγησε την Ατλέτικο στον τρίτο της ευρωπαϊκό τίτλο επί Σιμεόνε. Χωρίς αμφιβολία, είναι ο προπονητής που καθιέρωσε τους «ερυθρόλευκους» της Μαδρίτης στην ευρωπαϊκή ελίτ.