Την παραμονή του αγώνα ο Γιούργκεν Κλοπ είχε προειδοποιήσει: «Αυτή η Λίβερπουλ δεν σταματά ποτέ! Αυτή η Λίβερπουλ δεν εγκαταλείπει ποτέ! Αυτή η Λίβερπουλ τα δίνει όλα κάθε φορά!».
Λίγο πριν από τη σέντρα ο λαβωμένος Μοχάμεντ Σαλάχ διαδήλωνε την πίστη του στο ακατόρθωτο, φορώντας ένα t-shirt που έγραφε με μεγάλα γράμματα: «Never give up». Μην τα παρατάς ποτέ.
Και η πινακίδα στο τούνελ, που οδηγεί από τα αποδυτήρια στον αγωνιστικό χώρο, υπάρχει πάντα εκεί για να υπενθυμίζει: «This is Anfield». Οπου «Ανφιλντ», ένα γήπεδο το οποίο έχει δει πολλές φορές στο παρελθόν, τα αδύνατα να γίνονται δυνατά. Τις περισσότερες από κάθε άλλο. Ιδίως σε μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές -τις λεγόμενες «Anfield nights»-, όπως η χθεσινή (Τρίτη).
Κι όμως, κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να συμβεί ένα τέτοιο μεγαθαύμα. Μόνον αυτή η… παρανοϊκή ομάδα που έχει δημιουργήσει ο γερμανός προπονητής, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του. Που αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη δυσκολία με τον ενθουσιασμό της νέας πρόκλησης. Που εξακολουθεί να βλέπει τον ήλιο σε έναν ουρανό γεμάτο μαύρα σύννεφα. Που δεν μετράει πόσα γκολ θα της χρειαστούν, αλλά ορμά στο γήπεδο για να βάλει όσα περισσότερα μπορεί.
Στο πιο «τρελό» βράδυ της ζωής τους τα παιδιά του Κλοπ πέτυχαν τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της διοργάνωσης. Εναν άθλο που ξεπέρασε κι εκείνον του 2005 στην Κωνσταντινούπολη. Μόνον η Μπαρτσελόνα -τι ειρωνία!- είχε κατορθώσει να προκριθεί στον τελικό, έχοντας ηττηθεί στον πρώτο ημιτελικό με 3-0. Απέναντι στην Γκέτενμποργκ, τότε που το Τσάμπιονς Λιγκ λεγόταν, ακόμη, Κύπελλο Πρωταθλητριών (1985-1986). Στα πέναλτι. Αλλά, όλα τα θαύματα δεν είναι ίδια.
- Διαβάστε: This is Anfield – η επική ανατροπή
Το χθεσινό ήταν… XXL. Η Λίβερπουλ έπαιζε αποδεκατισμένη, χωρίς τους τραυματίες Σαλάχ, Φιρμίνο και Κεϊτά. Στη διάρκεια του αγώνα έχασε και τον Ρόμπερτσον. Αγωνίστηκαν ως βασικοί, ο Σακίρι και ο Οριγκί, δύο παίκτες που ο Κλοπ εμπιστεύεται μόνον όταν όλες οι άλλες επιλογές έχουν εξαντληθεί. Την προηγούμενη μέρα είχε δει τον Κομπανί, τον αρχηγό της Μάντσεστερ Σίτι, να πετυχαίνει ένα γκολ -από 30 μέτρα- που, πιθανότατα, θα της στερήσει το Πρωτάθλημα. Τον τίτλο που περίμενε 29 χρόνια. Και απέναντί της έστεκε η Μπαρτσελόνα του δαιμόνιου Μέσι, όχι… η Γκέτενμποργκ.
Χρειαζόταν τέσσερα γκολ – χωρίς να δεχτεί κανένα. Τα βρήκε! Με τον Οριγκί και τον Βαϊνάλντουμ, τη «χρυσή αλλαγή» του Κλοπ. Και κράτησε την εστία της ανέπαφη. Στο μοναδικό διάστημα του αγώνα που η Μπαρτσελόνα έδωσε σημεία ζωής, στο πρώτο ημίχρονο, μίλησε η κλάση του Αλισον και του φαν Ντάικ – δύο ποδοσφαιριστών που, για πολλοστή φορά, δικαίωσαν την επιμονή του γερμανού προπονητή να αποκτηθούν (και κόστισαν στο σύνολο 140 εκατομμύρια ευρώ). Σε κάθε διεκδίκηση, μια κόκκινη φανέλα έφτανε πρώτη στην μπάλα. Μακάρι να μπορούσαμε να κρυφακούσουμε τα λόγια του Κλοπ στα αποδυτήρια, που ξύπνησαν αυτό το ηφαίστειο.
Ακόμη κι αν δεν κατακτήσει την έκτη της «Κούπα με τα μεγάλα αυτιά», ακόμη κι αν χάσει το αγγλικό πρωτάθλημα στο νήμα, η Λίβερπουλ έχει ξαναβρεί το ιστορικό της μέγεθος
Στο τέταρτο γκολ (79′) ο θόρυβος της εξέδρας τρύπησε τον ουρανό του Λίβερπουλ. Κι όταν ο τούρκος διαιτητής, Τσακίρ, σφύριξε για τελευταία φορά στο παιχνίδι, ξεχώρισε ο παράδεισος από την κόλαση. Οι δύο όψεις του ποδοσφαίρου. Οι θριαμβευτές, αγκαλιασμένοι, τραγουδούσαν μπροστά στο «Kop», την κερκίδα των φανατικών οπαδών, το «Υου ‘ll never walk alone». Λίγο πιο πέρα οι ηττημένοι έμοιαζαν σαν να τους χτύπησε κεραυνός. Η Μπαρτσελόνα «κατάφερε» να αποκλειστεί, για δεύτερη διαδοχική σεζόν, με τον ίδιο, απίθανο τρόπο: έχοντας νικήσει στο πρώτο ματς με διαφορά τριών τερμάτων. Και η Λίβερπουλ θα εμφανιστεί στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ (1η Ιουνίου στη Μαδρίτη) για δεύτερη χρονιά στη σειρά και για ένατη φορά στην ιστορία της.
Στην αίθουσα Τύπου το χαμόγελο του Κλοπ άφησε να φανούν τα κατάλευκα δόντια του περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ο Γερμανός κοίταξε το ρολόι του και είπε: «Τα παιδιά θα πρέπει να κοιμούνται… Τι γαμ@μ@νοι γίγαντες είναι οι παίκτες μου! Δεν με ενδιαφέρει για τη λέξη, βάλτε μου πρόστιμο»! Ηταν ευτυχισμένος και περήφανος. Οχι μόνο για την πρόκριση, αλλά για το δημιούργημά του.
«Η σπουδαιότερη ανάσταση μετά την ανάσταση του Λαζάρου!», έγραψε η Daily Mail. Ευφάνταστο. Μόνο που, η ανάσταση δεν συνέβη χθες. Ο «κοιμώμενος γίγαντας» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου έχει αρχίσει να ξυπνά εδώ και τρία χρόνια. Από τη δεύτερη, κιόλας, σεζόν του Κλοπ στο «Ανφιλντ». Σε αυτό το διάστημα, η Λίβερπουλ μαγεύει με το επιθετικό, θεαματικό της ποδόσφαιρο. Εχει φτάσει σε τρεις ευρωπαϊκούς τελικούς. Δεν έχει αποκλειστεί από κανέναν σε διπλές αναμετρήσεις. Ούτε από την Μπάγερν, τη Σίτι, τη Γιουνάιτεντ, την Ντόρτμουντ, τη Βιγιαρεάλ, την Πόρτο, τη Ρόμα, ή την Μπαρτσελόνα. Κι εφέτος διεκδικεί, εκτός από το Τσάμπιονς Λιγκ, τον τίτλο της Πρέμιερ Λιγκ, σε μια τιτανομαχία (με τη Σίτι) που όμοιά της δεν έχει ζήσει το αγγλικό ποδόσφαιρο.
Ακόμη κι αν δεν κατακτήσει την έκτη της «Κούπα με τα μεγάλα αυτιά», ακόμη κι αν χάσει το αγγλικό πρωτάθλημα στο νήμα, η Λίβερπουλ έχει ξαναβρεί το ιστορικό της μέγεθος. Χάρη στον πρώτο προπονητή, εδώ και 20 χρόνια, που απέδειξε ότι άξιζε να γίνει κληρονόμος του Πέισλι και του Φάγκαν. Στα χέρια του Κλοπ η Λίβερπουλ θυμήθηκε τα παλιά της μεγαλεία. Η επιστροφή στους τίτλους είναι ζήτημα χρόνου. Στο μεταξύ, θρίαμβοι όπως ο χθεσινός θα θυμίζουν στους παλιούς και θα μαθαίνουν στους νέους τι θα πει αυτή η επιγραφή: «This is Anfield».