Υπάρχουν χώρες που ζουν κάτω από το βάρος της έλλειψης βασικών αγαθών. Το νερό στην Αφρική είναι δυσεύρετο. Στη Βενεζουέλα οι κάτοικοι μάχονται στους δρόμους για μια φρατζόλα ψωμί. Στη Νέα Ζηλανδία λείπει… σπέρμα.
Μια γυναίκα που θέλει να κάνει οικογένεια και να γεννήσει τα παιδιά της, αλλά δεν έχει άλλο τρόπο από να αποταθεί στις τράπεζες σπέρματος, θα διαπιστώσει ότι η έλλειψη είναι εκκωφαντική.
Οπως σημειώνει ο Guardian, η Νέα Ζηλανδία βιώνει συνθήκες… σπερματικής ξηρασίας, με αποτέλεσμα οι ενδιαφερόμενες γυναίκες να μπαίνουν σε λίστα αναμονής που μπορεί να έχει διάρκεια ακόμη και δύο χρόνια.
Η δόκτωρ Μαίρη Μπέρντσαλ, ειδική σε θέματα γονιμότητας, παραδέχεται πως οι γυναίκες της χώρας αναγκάζονται να ταξιδεύουν σε άλλες χώρες προς αναζήτηση σπέρματος. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο. Δεν συνέβη κάτι εξωφρενικά άσχημο στους άνδρες της χώρας. Δεν ξύπνησαν ένα πρωί και διαπίστωσαν ότι η αναπαραγωγική δυνατότητά τους μειώθηκε στο ελάχιστο. Για όλα τα πράγματα υπάρχει μια εξήγηση και στην προκειμένη περίπτωση, αυτή είναι πολιτική.
Το 2004, η κυβέρνηση της Ν. Ζηλανδίας εισήγαγε ένα νόμο που απαγόρευε στους άνδρες να δίνουν σπέρμα ανώνυμα και επίσης απαγόρευσε τις πληρωμές για τις δωρεές τους. Κάπως έτσι, αντί οι δωρητές να έχουν κάποιο χρηματικό κίνητρο βρέθηκαν και… χρεωμένοι. Επιπλέον, όταν το παιδί που θα προκύψει από τη δωρεά, φτάσει στα 18 του τότε ο δότης θα πρέπει να είναι διαθέσιμος προς αυτό. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Ο νέος νόμος είχε ως αποτέλεσμα να πέσει δραματικά ο αριθμός των δοτών. Οι ποσότητες σπέρματος μειώθηκαν σε αντίστοιχους ρυθμούς, ενώ την ίδια στιγμή αυξήθηκαν με τους ρυθμούς γεωμετρικής προόδου οι αιτήσεις από γυναίκες για να βρουν σπέρμα.
Ο καθηγητής Τζον Πικ, γενικός διευθυντής μιας εκ των μεγαλύτερων κλινικών γονιμότητας της χώρας, τόνισε ότι συνήθως τα αποθέματα σπέρματος σε μια χώρα φτάνουν για 80 οικογένειες, ωστόσο ο αριθμός των αιτήσεων είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερος. Πόσο μάλλον που η Ν. Ζηλανδία έχει να αντιμετωπίσει μια ολοένα και μεγαλύτερη μείωση στις δωρεές. «Μοιάζει με την κλιματική αλλαγή. Εχει γίνει μια νέα πραγματικότητα», λέει χαριτολογώντας.
Η Φιόνα ΜακΝτόναλντ, σύμβουλος γονιμότητας στο Οκλαντ, αναφέρει πως η μακροχρόνια αναμονή έχει προσθέσει άγχος στις γυναίκες με αποτέλεσμα να διαλύει την καθημερινότητά του. «Βλέπουν το βιολογικό τους ρολόι να χτυπάει κι εκείνες να μην μπορούν να ανταποκριθούν. Μόλις φτάνουν στα 40 βλέπουν ότι ο χρόνος περνάει και δεν έχουν πλέον πολλά περιθώρια. Ακόμη και έξι μήνες μπορούν να κάνουν τη διαφορά για το αν θα αποκτήσουν ή όχι παιδί», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Σύμφωνα με την ΜακΝτόναλντ, το μεγαλύτερο μέρος των γυναικών που μπαίνουν στη λίστα αναμονής είναι ανύπανδρες αν και πολλές φορές χρειάζεται να ξεπεράσουν το στερεότυπο της αποτυχίας να κάνουν οικογένεια με τον… κλασικό τρόπο, έχοντας δίπλα τους έναν σύντροφο.
Η επόμενη σκέψη είναι να υπάρξει εισαγωγή σπέρματος από άλλες χώρες, κάτι που παραδέχεται και ο ιατρικός διευθυντής, καθηγητής Γκάι Γκούντεξ. Ενώ δεν λείπουν και οι επιτήδειοι που μέσω ιστότοπων αμφίβολης πιστότητας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στις γυναίκες. Μόνο που δεν προσφέρουν, τελικά, το σπέρμα τους, αλλά ζητούν εύκολο σεξ.
Το 2015, η Συμβουλευτική Επιτροπή για την Τεχνολογία της Υποβοηθούμενης Γονιμότητας συμβούλεψε την κυβέρνηση της Ν. Ζηλανδίας να επιτρέψει την εισαγωγή σπέρματος και ωαρίων και μάλιστα με τις ίδιες συνθήκες που δέχεται τα δείγματα του ντόπιου πληθυσμού. Χώρες όπως η Αυστραλία και η Αγγλία δέχονται την εισαγωγή ξένου σπέρματος, ενώ τα αιτήματα από γυναίκες της Ν. Ζηλανδίας αυξάνονται.
Πώς αντέδρασε η κυβέρνηση; Εκπρόσωπός της είπε ότι ο υπουργός Υγείας θα αξιολογήσει την έκθεση της Συμβουλευτικής Επιτροπής στο τέλος του 2016. Εως τότε, οι εξειδικευμένες μονάδες γονιμότητας δεν μπορούν να κάνουν χρήση σπέρματος από το εξωτερικό. Οι γυναίκες, δε, που χρειάζεται να περιμένουν, το μοναδικό που έχουν να κάνουν είναι υπομονή και να ελπίζουν ότι το βιολογικό τους ρολόι δεν θα σταματήσει.