Οσον αφορά τον πρώτο λόγο στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ο φιλόδοξος πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν δεν πρόκειται να λάβει ακριβώς «τη σκυτάλη» από την Ανγκελα Μέρκελ, που τελεί σε πολιτική αποδρομή. Ούτε «το χρίσμα» της και «το οκέι» της θα πάρει. Διότι η καγκελάριος είναι αυτή που έβαλε πλώρη για το σπίτι της, να ιδιωτεύσει και να απαλλαγεί από τις επιτελικές σκοτούρες, και όχι η Γερμανία βέβαια.
Ωστόσο η Γαλλία ελπίζει. Ετσι πάντα φροντίζει να δημιουργεί τις συμμαχίες που απαιτούνται ώστε να επιτευχθεί η μετατόπιση του κέντρου ισχύος της Ευρωπαϊκής Ενωσης από την Ανατολή στη Δύση, δηλαδή από το Βερολίνο στο Παρίσι.
Οι γενικότερες μεγάλες προσδοκίες του Μακρόν εξυπηρετούνται τόσο από τις διακρατικές σχέσεις που αναπτύσσει η Γαλλία εντός του κλαμπ των Βρυξελλών όσο και από τις προσωπικές επαφές του με ηγέτες «μικρότερων» ευρωπαϊκών εθνών. Από αυτά, τα «μικρότερα» κράτη-μέλη, ιδιαίτερης σημασίας χώρα είναι η Ιταλία, καθ’ όσον τυγχάνει η τρίτη οικονομική δύναμη της Ενωσης.
Η ιταλική Repubblica έγραψε ότι, στο παραπάνω πλαίσιο σχέσεων, ο Μακρόν επιθυμεί να συνομιλήσει άμεσα, εκ του σύνεγγυς με τον νέο πρωθυπουργό της Ιταλίας, είτε στο Παρίσι είτε στη Ρώμη. Επειδή στην παρούσα συγκυρία, πέρα από το ειδικό βάρος της χώρας, ρόλο παίζει και το όνομα: Μάριο Ντράγκι είναι αυτός, ο σωτήρας του ευρώ, Νότιος πλην αποδεκτός και στον γερμανικό Βορρά, έστω και εξ ανάγκης. Οποιος έχει τον Ντράγκι στον πλευρό του δεν θα ζημιωθεί. Εξάλλου, υπάρχει και αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ τους…
Η τρέχουσα επικαιρότητα –ο κορονοϊός, τα εμβόλια και το πρόγραμμα εμβολιασμού– είναι μία χρυσή ευκαιρία για να καπαρωθεί η πρώτη συνάντησή τους, ωστόσο θα ακολουθήσουν και οι πιο… ζουμεροί στρατηγικοί στόχοι της Ενωσης –που κατεξοχήν ενδιαφέρουν τον Μακρόν και περιλαμβάνουν από συμπαραγωγές υδρογόνου και ηλεκτρικών μπαταριών («πράσινη ανάπτυξη») μέχρι την ευρωπαϊκή άμυνα. Ο Ντράγκι, στην πρόσφατή τηλεδιάσκεψη των ευρωπαίων ηγετών και μιλώντας για θέματα άμυνας και ασφαλείας της ΕΕ, υιοθέτησε και χρησιμοποίησε τον… μακρονικό όρο-πατέντα «στρατηγική αυτονομία». Υπάρχει, λοιπόν, ψωμί στις γαλλοϊταλικές καραβάνες – αλλά, μπριός να λέμε, καλύτερα.
«Είναι πολύ νωρίς για να μιλήσουμε περί άξονα Ρώμης – Παρισίων» έγραψαν οι Ιταλοί, μάλιστα βάζοντας ακριβώς με αυτή τη σειρά τις πόλεις στην πρότασή τους. Και συμπλήρωσαν: «Ομως ήδη ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: αυτό το ζευγάρι, των Ντράγκι και Μακρόν, θα οδηγήσει την Ευρώπη στην εποχή μετά τη Μέρκελ». Παρέθεσαν και δηλώσεις «συμβούλου του Μακρόν», ο οποίος τους διαβεβαίωσε ότι για τους Γάλλους «είναι πολύ σημαντικό» να έχουν κοντά τους «αυτόν τον εταίρο, και τώρα και τους επόμενους μήνες, όταν η Γαλλία θα κατέχει την προεδρία της ΕΕ». Ο Μακρόν, έγραψαν επίσης οι Ιταλοί, δεν έχει κρύψει ποτέ τον θαυμασμό του για τον πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), ο οποίος του ανταποδίδει την εκτίμηση.
Ο Ντράγκι έχει δεσμούς με τη Γαλλία από την εποχή της υποψηφιότητάς του για τη θέση του επικεφαλής της ΕΚΤ, τότε που στα Ηλύσια Πεδία κατοικούσε ο Νικολά Σαρκοζί. Ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας γνωρίζει καλά τον Αλέν Μενκ, τον «σκιώδη σύμβουλο του Μακρόν», ενώ διατηρεί διαύλους επικοινωνίας με τραπεζίτες εντός και εκτός ΕΚΤ. Χαρακτηριστική της «υποδοχής» του Ντράγκι από το σώμα της γαλλικής κυβέρνησης είναι η αναφορά στον Ντράγκι του υπουργού Οικονομικών Μπρουνό Λεμέρ σε ένα βιβλίο του. Ο Λεμέρ γράφει για ένα τηλεφώνημά του στον Ντράγκι στην αρχή πανδημίας. Ο Ντράγκι του είπε, λέει, στα Αγγλικά: «Ξοδέψτε τα χρήματά σας, φίλε μου. Τώρα είναι ώρα για έξοδα. Ακριβώς τώρα. Αργότερα ίσως είναι πολύ αργά…»
Ο Μακρόν, θύμισαν οι Ιταλοί, υιοθέτησε και αυτός τσιτάτα του Ντράγκι, όπως την έκφραση περί του «καλού και κακού χρέους» που είχε κάποτε διατυπώσει και, βέβαια, την κλασική «ό,τι χρειάζεται» που αφορά τη βοήθεια που πάντα χρειάζεται η οικονομία σε επίπεδο νομισματικής πολιτικής . Αλλά και κοινό όραμα για την Ευρώπη του μέλλοντος μοιράζονται οι δυο τους, μας διαβεβαίωσε η Repubblica: και ο Μακρόν και ο Ντράγκι θέλουν Ευρώπη «ισχυρή και δυνατή». Τουτέστιν με δαπάνες – αν δεν είναι πολύ αργά…