Παρατηρώντας κανείς την συνεχή ροή των σχολίων στα ελληνικά social media για το θέμα του ΔΟΛ τις τελευταίες ώρες δεν μπορεί παρά να επισημάνει την σαφή μείωση του αριθμού των χολερικών σχολίων σε σχέση με παλιότερες εποχές. Οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ εισέπραξαν σε απόλυτους αριθμούς πολύ λιγότερους «ψόφους» από όσους είχαν εισπράξει για παράδειγμα οι εργαζόμενοι του Mega.
Οχι ότι δεν έλειψαν και οι γνωστοί χαιρέκακοι που είδαν το επερχόμενο κλείσιμο του ΔΟΛ σαν μια ευκαιρία για αντισυστημική ψυχοθεραπεία. Αλλά φαίνεται ότι οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις και η αβεβαιότητα που αυτές επιφέρουν στις κρατικές θέσεις τρολ, έχουν μετριάσει κάπως την ένταση.
Ο βασικός όγκος των τοποθετήσεων γύρω από το θέμα του ΔΟΛ κινήθηκε σε δύο βασικούς άξονες. Ασύμβατους μεταξύ τους όπως πάντα. Από τη μια οι συναισθηματικοί που εστίαζαν στους εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους και μένουν άνεργοι παραμονές Χριστουγέννων. Και από την άλλη οι ρεαλιστές που υπενθυμίζουν ότι οι σημερινοί άνεργοι του οργανισμού έφθασαν σε αυτή την κατάσταση λόγω της ιδιοκτησίας. Και της άρνησής της να πληρώσει.
Μερίδα του λέοντος στα σχόλια επίσης διεκδίκησαν τα δύο πρωτοσέλιδα των συμπολιτευμόμενων εφημερίδων, της Αυγής και της Εφημερίδας των Συντακτών που αφιέρωσαν ένα μεγάλο μέρος της πρώτης σελίδας τους στον ΔΟΛ με πολύ προσεκτικούς τίτλους. Πολλοί ήταν εκείνοι που θεώρησαν ότι πρόκειται για μια συγκεκαλυμμένη θριαμβολογία για τον επερχόμενο «θάνατο» των συστημικών μέσων ή των μέσων της «παλιάς εποχής» όπως τα ονομάζουν.
Σημαντικό ρόλο στην «βαβέλ» από tweets έπαιξε επίσης και η καταγγελία του Αδωνι Γεωργιάδη ότι η μισθοδοσία του δεκαπενθημέρου των εργαζομένων σταμάτησε ύστερα από παρέμβαση κάποιου υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ. Μια καταγγελία που έδωσε το απαραίτητο πολιτικό χρώμα που χρειάζονταν η μάχη για να φουντώσει.
Και φυσικά μεγάλη αίσθηση προκάλεσε το πικρό status της Έλενας Ακρίτα στο Facebook για τα πληκτρολόγια που σίγησαν. Αν και δεν παρέλειψε να «ευχαριστήσει» και εκείνη ειρωνικά τις επαγγελματικές ενώσεις των δημοσιογράφων για όσα (δεν) έκαναν για τους εργαζόμενους.
Δεν έλειψαν βέβαια και οι (αναμενόμενες) αντεγκλήσεις για τα «θαλασσοδάνεια». Οι μεν κατηγορούν για «ανύπαρκτες εγγυήσεις» με τις οποίες έπαιρνε τα δάνεια το ΔΟΛ και κάποιοι απαντούν φέρνοντας ως παράδειγμα την «Αυγή» των 500 φύλλων και την κρατική διαφήμιση που απορροφά.
Εκείνο όμως που έμεινε για μια ακόμη φορά σαν τελική αίσθηση σε ένα τοπίο όπως τα ελληνικά social media όπου ο καθένας πυροβολεί κατά βούληση, ανάλογα με τα απωθημένα του, την ατζέντα του ή την δημόσια εικόνα του είναι ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής.
