Είναι ένας από τους λόγους που οι βόρειοι λαοί ζηλεύουν τους νότιους. Ισως να είναι και η αιτία που οι περισσότερες κατηγορίες που βαρύνουν τους λαούς της Μεσογείου κατατείνουν στην έλλειψη εργατικότητας – αν και οι επίσημοι αριθμοί δείχνουν άλλα πράγματα.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η κλασική ισπανική σιέστα μπαίνει πλέον στο στόχαστρο. Ο πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι θέλει να βάλει «ψαλίδι» στη συνήθεια των Ισπανών να διακόπτουν το μεσημέρι την εργασία τους για να ξεκουραστούν. Ο Ραχόι ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει σε κινήσεις για τη μείωση του ωραρίου εργασίας κατά δύο ώρες, βάζοντας τέλος στη σιέστα, σε μία προσπάθεια ευθυγράμμισης με την υπόλοιπη Ευρώπη.
«Θα βρω μία κοινή άποψη για να σιγουρευτώ ότι η εργάσιμη ημέρα θα τελειώνει στις 6 μ.μ.», δήλωσε ο Ραχόι, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Times. Οι ισπανοί εργαζόμενοι συνήθως δουλεύουν από τις 10 π.μ. έως τις 2 μ.μ., όταν έχουν σιέστα έως και τρεις ώρες και φεύγουν από την εργασία τους στις 8 μ.μ.
Παρότι, όμως, εργάζονται περισσότερες ώρες από τους Γερμανούς, η παραγωγικότητα των Ισπανών είναι πολύ χαμηλότερη. Επιτροπή του ισπανικού κοινοβουλίου ανέφερε το 2013: «Χρειαζόμαστε πιο ευέλικτες ώρες εργασίας, να κόψουμε τα μεσημεριανά διαλείμματα, να βάλουμε όριο στα επιχειρηματικά μίτινγκ και να απαιτούμε ακρίβεια».
Η έκθεση αυτή εξηγούσε ότι το «κόψιμο» της σιέστας θα βελτίωνε την ποιότητα ζωής, θα αύξανε το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων και θα μείωνε το ποσοστό των γάμων που διαλύονται.
Οσο και αν -εθιμικώ δικαίω- η μεσημεριανή ανάπαυση είναι κατοχυρωμένη για τους ισπανούς εργαζόμενους, επί της ουσίας εδώ και πολύ καιρό δεν τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια. Η σιέστα επινοήθηκε για να επιτρέπεται στους εργαζόμενους στον αγροτικό τομέα να αποφεύγουν την εξαντλητική ζέστη του μεσημεριού.
Οπως γίνεται εύλογα κατανοητό, αυτή η συνθήκη δεν ισχύει για τους υπάλληλους γραφείων που έχουν τα κλιματιστικά να τους προστατεύουν. Διατηρείται, όμως, ως πρακτική διότι οι Ισπανοί έχουν συνηθίσει να τρώνε το μεσημέρι σε στενό οικογενειακό κύκλο.
Από νομικής άποψης, η σιέστα, για πολλά χρόνια, είχε να κάνει με τις ώρες που έπρεπε να λειτουργούν τα καταστήματα ανά εβδομάδα. Σύμφωνα με παλαιότερο νόμο του ισπανικού κράτους, τα εμπορικά καταστήματα όφειλαν να λειτουργούν 72 ώρες την εβδομάδα και οκτώ Κυριακές το χρόνο. Εξαιτίας αυτών των περιορισμών, αρκετοί καταστηματάρχες διατηρούσαν εν ισχύ τη σιέστα.
Πάντως, το 2012, υπήρξε μια αναθεώρηση του νόμου ανεβάζοντας τις ώρες λειτουργία των καταστημάτων στις 90 ώρες την εβδομάδα και 10 Κυριακές το χρόνο.
Πρακτικά, η σιέστα δεν ισχύει για όλους. Η πίεση στην αγορά εργασίας έχει οδηγήσει πολλούς εργαζόμενους να δουλεύουν τις ώρες που άλλοι κάθονται. Επιπλέον, στις μεγάλες πόλεις (βλ. Μαδρίτη και Βαρκελώνη) η σιέστα απαντάται λιγότερο σε σχέση με επαρχιακές πόλεις για λόγους που έχουν να κάνουν με τους ρυθμούς των μεγαλουπόλεων, τον μεγαλύτερο όγκο εργασιών και την τουριστική κίνηση.
Τώρα, όμως, ο Μαριάνο Ραχόι επιθυμεί να εξισορροπήσει τα πράγματα στο εσωτερικό, έτσι ώστε άπαντες να ακολουθούν μια κοινή λογική.