Δεν υπάρχει εκδήλωση με πρωταγωνιστές παιδιά (κάτω των 18 ετών) που να μην είναι χάρμα ιδέσθαι. Το απέδειξαν οι μαθητές της DSA Γερμανικής Σχολής Αθηνών και της Ελληνογερμανικής Αγωγής στην επετειακή εκδήλωσή τους με αφορμή τη συμπλήρωση 30 ετών από την Πτώση του Τείχους, μία εκδήλωση που είχε τίτλο «Γκρεμίζοντας τείχη, χτίζοντας γέφυρες» και τελούσε υπό την αιγίδα της πρεσβείας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Μη φαντάζεστε θλιβερές επετείους και σκοτεινές μνήμες. Εγινε πραγματική γιορτή στην Τεχνόπολη το μεσημέρι της Τρίτης: με πολλή ζωγραφική, αλλά και με μουσικές και τραγούδια. «Μια φορά κι έναν καιρό» και Μάνος Χατζιδάκις, «Αντίστροφη Μέτρηση» και Κίτρινα Ποδήλατα, Scorpions και «Wind of change» – «Take me to the magic of the moment».
Τζιν παντελόνια, άγουρα, πεντακάθαρα πρόσωπα. Φωνές δίχως θαμπάδα, μα και συγκροτήματα και χορωδίες που θύμιζαν επαγγελματίες. Στο καλύτερο μέρος της πέτυχε την εκδήλωση ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, που έδωσε το «παρών» για να μεταφέρει μήνυμα –«υποχρέωση» τη χαρακτήρισε- «της γενιάς του».
«Η 9η Νοεμβρίου 1989 είναι ημέρα με τεράστιο ιστορικό βάθος» είπε ο υπουργός. «Αλλά και μια μέρα με ιστορικό παρελθόν. Στις 9 Νοεμβρίου του 1923, ο Χίτλερ έκανε το πρώτο του ιστορικό πραξικόπημα. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ως καγκελάριος πια της Γερμανίας, εξαπέλυσε πογκρόμ τη Νύχτα των Κρυστάλλων. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε. Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκατομμύρια νεκροί (…) Το τείχος του Βερολίνου χώρισε φίλους, οικογένειες, μια πόλη, ένα έθνος. Στην πραγματικότητα χώρισε ολόκληρη την ανθρωπότητα στα δυο. Κατέστησε το Βερολίνο σημείο συνάντησης της ελπίδας για ελευθερία και της ανθρώπινης καταπίεσης. To ‘Ich bin ein Berliner’ -‘Είμαι ένας Βερολινέζος’- του Τζον Κένεντι έγινε σύμβολο ελευθερίας μιας ολόκληρης γενιάς. Και τελικά μια 9η Νοεμβρίου αποδείχθηκε ότι οι ανθρώπινοι αγώνες για ελευθερία δεν είναι μάταιοι».
Ο Νίκος Δένδιας απευθύνθηκε προσωπικά στους μαθητές των σχολείων, τονίζοντας τους ότι «η ελευθερία και η δημοκρατία δεν είναι αυτονόητα, είναι στόχοι στην κοινωνία του ανθρώπου». Τους είπε: «Να ζήσετε τη ζωή σας όσο πιο ελεύθερα μπορείτε…» Τα παιδιά είχαν αρχίσει να χειροκροτούν. «Μη γίνετε θύματα στερεοτύπων, δείτε ό,τι υπάρχει γύρω σας, με καθαρό μάτι».
«Δεν είναι απαραίτητο να είστε άριστοι» συνέχισε, προκαλώντας πανζουρλισμό. «Και εγώ, που ήμουν υπότροφος του Κολλεγίου Αθηνών, με 15,4 αποφοίτησα, και η ζωή δεν μου πήγε και τόσο άσχημα». Σείστηκε η αίθουσα από τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες.
Το «Τείχος» σε ομοίωμα, δεσπόζον στον χώρο της εκδήλωσης, φτιαγμένο με καφέ χαρτόκουτες, έπεσε στο δρώμενο του τέλους. Χίλια κομμάτια έγινε στην εικονική αναπαράσταση της Πτώσης του, αφήνοντας στη θέση του αυτόνομες τις ζωγραφιές που είχαν κάνει πάνω του με πινέλα οι μαθητές. Δίνοντας τη θέση του σε αγκαλιά αδελφοσύνης των παιδιών – των λαών. Τα παιδιά απομακρύνονταν από την Τεχνόπολη με τα χρωματιστά τετράγωνα ανά χείρας. Θα τα κρατήσουν στις σχολικές αίθουσες, μαζί με αυτά και τα λόγια του Ισαάκ Νεύτωνος: «Χτίζουμε πάρα πολλά τείχη και όχι αρκετές γέφυρες».
Το τέλος δεν θύμιζε σε τίποτε την αρχή της εκδήλωσης, όταν βίντεο της γερμανικής πρεσβείας έφερε στην αίθουσα με σκηνές άσπρου-μαύρου το «τότε», την εποχή του μίσους και του διχασμού. Σε ένα ιστορικό φλας μπακ, η διευθύντρια της Γερμανικής Σχολής Αθηνών Ανέτε Μπρούνκε-Κούλικ, με τη συνδρομή του γενικού διευθυντή της Ελληνογερμανικής Αγωγής Σταύρου Σάββα, αναφέρθηκε στα 28 και πλέον χρόνια του Τείχους, από τον Αύγουστο του 1961, στις προσπάθειες των φυγάδων να δραπετεύσουν από το καθεστώς ανελευθερίας, στις εκτελέσεις κάποιων από αυτούς. Αλλά και στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν η κοινωνική κατάσταση στην Ανατολική Γερμανία έμοιαζε εκρηκτική και η μια διαδήλωση διαδεχόταν την άλλη, με σύνθημα «Εμείς είμαστε ο λαός». «Η 9η Νοεμβρίου ήταν αποτέλεσμα μιας ειρηνικής επανάστασης», όπως είπε, με διάχυτη τη χαρά και από τις δυο πλευρές του Τείχους.
Οι μαθητές, τα απανταχού παιδιά, μπορεί να μην είχαν καν γεννηθεί, να μην ήταν μάρτυρες της Πτώσης του Τείχους, της εξέλιξης που καθόρισε την παγκόσμια Ιστορία, βαρύνονται ωστόσο με την ευθύνη τού να διδαχθούν από την ύπαρξη και την κατάρρευσή του, με το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθερα. Τους το είπαν όλοι.