Με μεγάλη καθυστέρηση το γερμανικό κράτος ζητά συγγνώμη γιατί επί δεκαετίες συμπεριφέρθηκε αδίκως, φυλάκισε, διέσυρε και προκάλεσε ανείπωτο πόνο σε δεκάδες χιλιάδες ομοφυλόφιλους. Και αυτό ακόμα και μετά την πτώση του Ναζισμού.
Την Τετάρτη η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να προωθήσει ένα σχέδιο νόμου, που εφόσον περάσει από τη γερμανική Βουλή, θα δώσει το έναυσμα για την αποζημίωση των θυμάτων ενός άρθρου του γερμανικού ποινικού κώδικα που κατέστρεψε τη ζωή χιλιάδων ατόμων από το 1945 ως το 1994. Διότι μόλις το 1994 καταργήθηκε το άρθρο 175 του γερμανικού ποινικού κώδικα το οποίο τιμωρούσε τους άρρενες ομοφυλόφιλους, όχι μόνο με δημόσια διαπόμπευση αλλά και με φυλάκιση. Ως το 1994 περίπου 50.000 άτομα υπέστησαν τις συνέπειες του ρατσιστικού αυτού νόμου. Από αυτούς εν ζωή υπολογίζεται ότι είναι σήμερα περίπου 5.000.
Πολλοί φυλακίστηκαν επί χρόνια, άλλοι έχασαν τη δουλειά τους, όλοι υπέστησαν τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση και όλα αυτά εξαιτίας ενός νόμου ο οποίος θεωρούσε την ομοφυλοφιλία έγκλημα. Το σχέδιο νόμου προβλέπει αποζημίωση 3.000 ευρώ για κάθε δικαιούχο και επιπλέον 1.500 ευρώ για κάθε χρόνο στη φυλακή. Αποζημίωση ανεπαρκής λένε οι Πράσινοι και η Αριστερά του Die Linke.
Το άρθρο 175 εισήχθη στον γερμανικό ποινικό κώδικα το 1871 αλλά επί δεκαετίες ήταν αδρανές. Ολα άλλαξαν με τον άνοδο του ναζιστικού κόμματος στην εξουσία. Χιλιάδες ομοφυλόφιλοι οδηγήθηκαν στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στον θάνατο. Αλλά και μετά την πτώση του ναζιστικού καθεστώτος ο νόμος παρέμεινε εν ισχύι και στη Δυτική και στην Ανατολική Γερμανία.
Στη Δημοκρατία της Βόννης οι αιτίες εντοπίζονται στη μακρά περίοδο προσαρμογής ενός κράτους που προσπαθούσε να απαλλαγεί από τα βάρη του παρελθόντος αλλά και στην πολιτική ηγεμονία των Χριστιανοδημοκρατών. Στην Ανατολική Γερμανία αιτία ήταν η αποστροφή του κομμουνιστικού καθεστώτος στην ομοφυλοφιλία.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. «Ενα κράτος δικαίου πρέπει να έχει το κουράγιο να διορθώνει τα λάθη του» δήλωσε στη γερμανική Βουλή ο υπουργός Δικαιοσύνης Χάικο Μάας. Σωστό, έστω και με καθυστέρηση δεκαετιών. Αλλά ο χρόνος τρέχει, όχι τόσο για την Πολιτεία, όσο για τα άτομα.