Είναι ωραίο πράγμα να γερνάς όπως γερνάει ο Γούντι Αλεν. Να έχεις περάσει μια ζωή δημιουργική. Να έχεις κάνει δουλειές για τις οποίες αισθάνεσαι καλά. Να έχεις ζήσει με τις γυναίκες που ήθελες, για όσο ήθελες. Να έχεις καταλήξει παντρεμένος με τη θετή κόρη (Σουν Γι) της πρώην γυναίκας (Μια Φάροου) σου και του πρώην της (Αντρέ Πρεβέν) και να ψιλοβαριέσαι. Και να έχεις αποφασίσει πως όση ζωή σου μένει δεν θα την περάσεις μέσα στην πλήξη.
Αυτό το κατάλαβα όταν πριν από καμιά δεκαριά χρόνια τον είχα δει στο Μέγαρο Μουσικής σε μια συναυλία τζαζ που είχε δώσει εκεί.
Στη σκηνή εμφανίστηκε με τη μικρή μπάντα του, τους New Orleans Jazz Band, και έπαιξε με το κλαρινέτο του διάφορα γνωστά τραγούδια. Τίποτα το ιδιαίτερο. Τίποτα καλύτερο από τη τζαζ που ακούς πλέον στα μπαρ της Αθήνας που λόγω Μνημονίου, για να γίνουν πιο ανταγωνιστικά, οργανώνουν σκόρπια και μερικές βραδιές τζαζ. Κάπως έτσι, ούτως ή άλλως έπαιζε για χρόνια και στη Νέα Υόρκη ο Γούντι Αλεν – μέχρι το 2011 κάθε Δευτέρα εμφανιζόταν στο μπαρ του Carlyle Hotel στο Μανχάταν.
Για τα δεδομένα του Μεγάρου Μουσικής, η μουσική αυτής της μπάντας ήταν πολύ λίγη. Ο Γούντι Αλεν όμως είναι σταρ και έτσι είχε γεμίσει την αίθουσα. Απλώς αναφέρω εδώ πώς τότε το φθηνότερο εισιτήριο κόστιζε 150 ευρώ και το ακριβότερο 300 ευρώ.
Μετά τη συναυλία δόθηκε μία μικρή, κλειστή δεξίωση για λίγους δημοσιογράφους – δεν μπορώ καθόλου να θυμηθώ πού είχε γίνει.
Εκεί αυτός καθόταν σε έναν μικρό καναπέ. Και γύρω του περιφέρονταν η νοτιοκορεάτισσα γυναίκα του και το σόι της – όλοι σε απωανατολίτικο στιλ. Ο Γούντι Αλεν βαριόταν πολύ. Μετά βίας αντάλλασσε ένα βλέμμα ή μια κουβέντα με τη Σουν Γι. Με το σόι της ούτε ματιά δεν αντάλλαξε. «Δεν μιλάνε αγγλικά» είπε κάποια στιγμή σε έναν από τους διοργανωτές της εκδήλωσης που πήγε να τους ρωτήσει αν θέλουν κάτι να πιουν.
Φυσικά ο Γούντι Αλεν δεν είχε καμία όρεξη να δώσει συνεντεύξεις. Ξεκαθάρισε πως δεν είχε τίποτα να πει για τη μουσική του. «Μου αρέσει να ακούω τζαζ και μου αρέσει και να παίζω. Με χαλαρώνει και με διασκεδάζει. Η μπάντα στήθηκε για πλάκα. Ταιριάξαμε και απλώς αρχίσαμε να παίζουμε μαζί. Οι άλλοι είναι επαγγελματίες μουσικοί. Εγώ είμαι ερασιτέχνης. Δεν παριστάνω τον φανατικό, δεν παριστάνω τον επαγγελματία, δεν παριστάνω τον ειδήμονα. Παίζω ό,τι μου αρέσει και όπως μου αρέσει.
Θα μπορούσα να παίζω στο σπίτι μου αλλά είναι ωραίο να παίζεις τζαζ στην ατμόσφαιρα ενός μπαρ. Καμιά φορά δίνουμε μικρές παραστάσεις και σε μέρη σαν αυτό. Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο».
Προφανώς δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Εχω την εντύπωση ότι με αυτή την ιστορία ο Γούντι Αλεν κάνει ένα είδος ανταλλαγής με τους μουσικούς της μπάντας – που δεν είναι καν η δική του μπάντα. Εκείνοι είναι επαγγελματίες. Εκείνος ως σούπερ σταρ τους φέρνει κόσμο για να τους ακούσουν. Και σε αντάλλαγμα, παίζει μαζί τους το κλαρινέτο του για να κάνει το κέφι του.
Είναι λοιπόν ωραίο να είσαι 81 ετών και, αντί να κάθεσαι συνταξιούχος στον καναπέ σου να μετράς τα χάπια, να λες «τώρα θα κάνω ό,τι γουστάρω!».
Και τι γουστάρεις; Τα ταξίδια με δημιουργική αφορμή. Σε ευρωπαϊκές πόλεις: Παρίσι, Λονδίνο, Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Ρώμη… Απλά πράγματα. Αλλά βαρετά όταν πηγαίνεις απλώς για τουρισμό με τη γυναίκα σου και το σόι της. Αντίθετα, πολύ πιο ενδιαφέροντα, όταν γυρίζεις εκεί ταινίες και παίζεις μουσική με τη μπάντα σου.
Ο Γούντι Αλεν τα τελευταία 15 χρόνια γυρίζει σε διαφορετικές αγαπημένες του πόλεις εύκολες (για τα δεδομένα του) ταινίες, με τους καλύτερους ηθοποιούς (που θέλουν να τον βάλουν στο βιογραφικό τους όσο είναι ζωντανός) και με όλα τα locations ανοιχτά – γιατί ποιος δήμαρχος δεν θέλει να φανούν οι ομορφιές της πόλης του σε ταινία του Γούντι Αλεν;
Επίσης παίζει εύκολη τζαζ με τη μπάντα του, μαζεύει κόσμο και χειροκροτήματα, κάνει τη φάση του χωρίς άγχος και, ολοφάνερα, ζει στιγμές που του αρέσουν. Και ναι, δεν πήγε να παραλάβει το (τρίτο του) Οσκαρ Σεναρίου για το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» (2012) επειδή είχε συναυλία…
Αν θέλετε τη γνώμη μου, γι’ αυτό αξίζει να πάει κανείς να δει μια φορά τον Γούντι Αλεν να παίζει τζαζ – για παραπάνω δεν είναι με τίποτα. Αλλά για μια φορά, έχει πλάκα να τον ακούσεις να παίζει τα «ευκολάκια» του και να σκεφτείς λίγο τον εαυτό σου στα 81: εσύ πώς θα ήθελες ιδανικά να περνάς τον χρόνο σου τότε;
Υ.Γ. Στις 2 Ιουλίου ο Γούντι Αλεν και οι New Orleans Jazz Band θα εμφανιστούν στο Royal Albert Hall. Θα παίξουν χωρίς playlist – αυτοσχεδιάζοντας. Η προπώληση έχει αρχίσει.