Σύμφωνα με τον Γιώργο Παπαχρήστο, στα «Νέα», οι άνθρωποι της κυβέρνησης επέλεξαν να οδηγήσουν τον Πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου στο κέντρο καταγραφής προσφύγων στη Μόρια, μέσω τεράστιας παράκαμψης, ώστε να αποφύγουν να περάσουν από το λιμάνι, όπου η εικόνα της αθλιότητας 10.000 ανθρώπων είναι εξώφθαλμη.
Σύμφωνα με την κοινή λογική, όταν θέλεις να ζητήσεις τη βοήθεια κάποιου – της «Ευρώπης» στη συγκεκριμένη περίπτωση όπως αναφέρεται αόριστα τελευταία – δεν του κρύβεις την τραγική, εκτός ελέγχου κατάσταση. Ούτε τον καθησυχάζεις πηγαίνοντάς τον εκεί όπου όλα είναι υπό έλεγχο. Προς τι λοιπόν η παράκαμψη;
Το καλύτερο σενάριο είναι ότι πρυτάνευσε ο ενστικτώδης «αρχοντοχωριατισμός», έναντι της λογικής. Με την άφιξη των «μουσαφιρέων», των ξένων, από κεκτημένη ταχύτητα, ακολουθήθηκε η στρατηγική του να κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Πρώτα η εικόνα για εσωτερική κατανάλωση κυρίως και μετά ο σκοπός.
Υπάρχει όμως και το χειρότερο σενάριο: Να πιστεύουν πραγματικά, ότι ο Μάρτιν Σούλτς δεν έχει δει τις εικόνες εξαθλίωσης που κυκλοφορούν τον τελευταίο μήνα σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης του πλανήτη. Και αυτό είναι το χειρότερο σενάριο, γιατί κρύβει πίσω του μια ολόκληρη φιλοσοφία διακυβέρνησης. Σύμφωνα με την οποία, υπάρχει ένα περίκλειστο σύμπαν στο εσωτερικό της χώρας και υπάρχει και το σύμπαν των «απέξω». Και αυτά τα δύο «σύμπαντα» δεν επικοινωνούν. Όπως συνέβαινε τον παλιό καλό – λέμε τώρα – καιρό.
Και είναι αυτή η «Εθνική Εσωστρέφεια» που οδηγεί τους έλληνες πολιτικούς να κάνουν δημόσιες δηλώσεις νομίζοντας ότι απευθύνονται αποκλειστικά στο πελατειακό τους ακροατήριο, αγνοώντας ότι την ίδια στιγμή τους ακούν παντού. Να συμπεριφέρονται σα να είναι οι κουρτίνες της χώρας τραβηγμένες και τα «εν οίκω να μη βγαίνουν εν δήμω».
Αλλοι το λένε επαρχιωτισμό. Και άλλοι, τεχνική της στρουθοκαμήλου. Ό,τι βολεύει καλύτερα.