Την απόλυτα αρνητική στάση του Πολ Κρούγκμαν όσον αφορά την υποψηφιότητα του Μάικλ Μπλούμπεργκ για το χρίσμα των Δημοκρατικών –θέση βασισμένη στη δογματική αυθαιρεσία ότι «μόνο οι δισεκατομμυριούχοι πιστεύουν σε πολιτικούς που είναι δισεκατομμυριούχοι», αν και οι κάλπες (οι αμερικανικές τουλάχιστον) βοούν για το αντίθετο– φαίνεται ότι συμμερίζεται με άρθρο της στη γαλλική Le Monde και η γαλλίδα συνάδελφος του αμερικανού οικονομολόγου, Ζουλιά Καζέ.
Για τη νεαρά επιστήμονα, η υποψηφιότητα του Κροίσου πρώην δημάρχου της Νέας Υόρκης είναι «άσχημα νέα». Επειδή, όπως γράφει, εμποδίζει την προσπάθεια των Δημοκρατικών να μειώσουν τον ρόλο του χρήματος στο πολιτικό παιχνίδι.
Δεν της αρέσει το… σπάταλο χέρι του Μπλούμπεργκ, το οποίο έχει φαγούρα και δεν φειδωλεύεται 1 δισ. δολάρια για να κατατροπώσει τον Ντόναλντ Τραμπ (διευρύνοντας, έτσι, και τον κύκλο εργασιών σε πολλά «μαγαζιά» που ζούνε από το εκλογικό παιχνίδι, όπως είναι τα media παραδείγματος χάριν). Η αρθρογράφος, σε σχεδόν απόλυτη σύμπτωση με τον Κρούγκμαν, φρονεί ότι «έτσι χάνουν και οι δύο: και το Δημοκρατικό Κόμμα και η αμερικανική κοινωνία».
Προς άντληση επιχειρημάτων, η Γαλλίδα ανατρέχει σε παλιότερες εκλογικές αναμετρήσεις των ΗΠΑ, χαμένες για τους Δημοκρατικούς, για να γράψει ότι οι Δημοκρατικοί τις έχασαν «επειδή εγκατέλειψαν τους εργαζομένους και σταμάτησαν να καταγγέλλουν τις υπερβολές της Wall Street» – μάλιστα σαν παράδειγμα προς αποφυγήν φέρνει τη Χίλαρι Κλίντον και το πλέγμα των σχέσεών της με την οικονομική ελίτ («με την Goldman Sachs»), λες και ο αντίπαλός της, ο Τραμπ, τη νίκησε επειδή δεν ήταν ένας βαθύπλουτος μπίζνεσμαν με νταραβέρι με τραπεζίτες, αλλά… προλετάριος, έντιμος λόγω φτώχειας.
Μιλώντας πάντα για τις ΗΠΑ, το βασικό πρόβλημα της Γαλλίδας Καζέ είναι οι χορηγίες που χρηματοδοτούν τις προεκλογικές εκστρατείες. Οι χρηματοδότες κατ’ αυτόν τον τρόπο περιμένουν ανταποδοτικότητα από το πολιτικό προσωπικό, λέει, η οποία συνίσταται σε χάραξη και εφαρμογή συντηρητικής οικονομικής πολιτικής (με φοροαπαλλαγές στους πλουσίους, λόγου χάρη).
Η Καζέ επικροτεί την άρνηση του Μπέρνι Σάντερς να δεχθεί δωρεές άνω των 200 δολαρίων και έχει μαγευτεί από τις εκθαμβωτικά καταγγελτικές επιδόσεις τής -επίσης νεαράς- βουλευτίνας των Δημοκρατικών Αλεσάντρια Οκάζιο-Κορτέζ στα κοινωνικά μέσα, περί «σκοτεινού χρήματος» (δες και στον Guardian).
Για την Καζέ, το «μάθημα» από την «υπόθεση Μπλούμπεργκ» είναι ότι η καλή θέληση δεν αρκεί πλέον: «Πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι. Πρέπει να περιοριστούν στις Ηνωμένες Πολιτείες –και σε πολλές άλλες δυτικές δημοκρατίες– οι χρηματοδοτήσεις και τα εκλογικά έξοδα». Και αυτό όχι για να κερδίσει το Δημοκρατικό Κόμμα, όχι, δεν είναι αυτή η έγνοια της Καζέ, λέει, «αλλά γιατί αυτό επιβάλλει η δημοκρατική αρχή ‘ένα άτομο, μία ψήφος’».
Επειτα από όλα αυτά, ευλόγως μπορεί να αναρωτηθεί ο (καλόπιστος) αναγνώστης: α) τι ανάγκη χρηματοδότησης από πλευράς τρίτων έχει ένας Κροίσος, ο οποίος μάλιστα θέλει να χρηματοδοτήσει με δικά του λεφτά τη δική του προεκλογική καμπάνια, και β) πώς και διέφυγε από την οικονομολόγο Καζέ αυτή η… λεπτομέρεια της οικονομικής ανεξαρτησίας, δηλαδή η μόνη δυνατότητα η οποία σε συνθήκες νορμάλ καπιταλισμού απαλλάσσει τον οιονδήποτε (όχι μόνο τον πολιτευτή) από εξαρτήσεις, δωρεές, προσφορές, ενισχύσεις, ανταποδόσεις, ρουσφέτια και υποχρεώσεις. Είτε απέναντι σε φυσικά πρόσωπα είτε απέναντι σε λόμπι.