Η προαναγγελθείσα αλλαγή φρουράς μετά τον Σεπτέμβριο στη Γερμανία, όταν η Ανγκελα Μέρκελ ολοκληρώσει την τέταρτη και τελευταία θητεία της, θα ανοίξει μια περίοδο σύγχυσης, με την «κληρονομιά» των προβλημάτων που θα αφήσει η καγκελάριος.
Δεν είναι μόνο οι Γερμανοί που έχουν κουραστεί από την πολιτική μακροζωία της καγκελαρίου, αλλά και το ότι η χώρα οδεύει προς μια υπαρξιακή κρίση, τονίζει σχόλιο στον Telegraph από τον Τόμας Κιλίνγκερ, ανταποκριτή της γερμανικής εφημερίδας Welt στη Βρετανία.
Καταρχάς, γράφει ο Κιλίνγκερ, ο διάδοχος της Μέρκελ, τον οποίο περίπου επέλεξε η ίδια, ο Αρμιν Λάσετ, είναι ως ένα βαθμό απαξιωμένος, γεγονός που είχε επιπτώσεις και στη δυναμική του κόμματος της, του CDU. Με δεδομένο ότι το SPD, με το οποίο συγκροτεί το CDU τον μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό, δεν διάγει και τις πολιτικά καλύτερες ημέρες του, οι πιθανότητες να αποτελούν μαζί μετά τον Σεπτέμβριο το μεγαλύτερο μπλοκ στη γερμανική πολιτική σκηνή λιγοστεύουν.
Οι Γερμανοί, προσθέτει, έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν αυτή την υπαρξιακή κρίση, αλλά και να αποδέχονται ότι η φήμη που είχε χώρα τους ως διαχειρίστρια κρίσεων έχει αρχίσει να φθείρεται. Πλήγμα έχει δεχθεί εξίσου η φήμη για τις τεχνικές δυνατότητες των Γερμανών, αν σκεφτούμε ότι χρειάστηκαν 11 χρόνια για την ολοκλήρωση του νέου αεροδρομίου στο Βερολίνο.
Τρίτο πλήγμα, η ανεπαρκής αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού, η οποία θέτει εν αμφιβόλω την αντίληψη που έχουν οι ξένοι για την υπεροχή των Γερμανών σε θέματα οργανωτικότητας.
Μάλιστα, όπως γράφει ο σχολιαστής, αν η Γερμανία δεν καταφέρει να τιθασεύσει την κρίση με την Covid, οι επιπτώσεις θα είναι μεγάλες και στο εσωτερικό, καθώς υποσκάπτεται η εμπιστοσύνη των πολιτών στη χώρα τους και η σταθερότητα στο εσωτερικό την οποία αγωνίστηκε να εμπεδώσει η Μέρκελ. Οι παλινωδίες, για παράδειγμα, με το εμβόλιο της AstraZeneca για τη χορήγησή του στους κάτω των 60 ετών είναι ένα σχετικό δείγμα (για να είμαστε δίκαιοι, αυτό δεν είναι αποκλειστικά γερμανικό φαινόμενο).
«Πώς θα μπορούσε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στον δυναμισμό της Γερμανίας;» διερωτάται ο σχολιαστής.
Μία ιδέα θα μπορούσε να είναι να περιοριστούν οι θητείες των καγκελαρίων σε δύο, ώστε να υπάρχει ανανέωση αν ο επικεφαλής της κυβέρνησης «ξεμείνει από ιδέες». Αυτό πάντως δεν θα άλλαζε αυτόματα την κατάσταση στο πολιτικό σκηνικό, γιατί τα 16 κρατίδια με τις κυβερνήσεις τους θα εξακολουθούσαν να βαδίζουν στην πολιτική πορεία που ακολουθούν σήμερα.
Ο Κιλίνγκερ προχωράει λοιπόν λίγο πιο μακριά, υπονοώντας ότι το ομοσπονδιακό σύστημα έφτασε στα όρια του, όπως φάνηκε με την πανδημία.
Μπορεί να λειτούργησε σε γενικές γραμμές ικανοποιητικά μετά τον πόλεμο, ωστόσο τον τελευταίο χρόνο φάνηκε ότι τα τοπικά κέντρα αποφάσεων, τα κρατίδια, μπορούσαν να χαράσσουν τη δική τους υγειονομική πολιτική, υπονομεύοντας την εθνική ενότητα στη διαχείριση της κρίσης. Μόλις πριν από μία εβδομάδα, εξάλλου, η Μέρκελ είχε απειλήσει ότι θα πάρει στα χέρια της την κατάσταση, ενεργοποιώντας τις σχετικές πρόνοιες του Συντάγματος υπέρ του καγκελαρίου.
Από τον Σεπτέμβριο η Μέρκελ θα ανήκει στην πολιτική ιστορία της χώρας της, αλλά ο διάδοχός της θα έχει παραλάβει μια χώρα διασπασμένη και σε σύγχυση – μια βαριά κληρονομιά.