Για τους Ιταλούς, τους Γάλλους, τους Ισπανούς και τους υπολοίπους αιτούντες το ευρω-ομόλογο τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: ζουν την τραγωδία που δημιουργεί η πανδημία και επιθυμούν άμεση απόδειξη της αλληλεγγύης των εταίρων τους στην ΕΕ. Βέβαια, στη Γερμανία απευθύνονται πρωτίστως, αυτή πρέπει να αποδείξει αν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα συνιστά όντως κάποια ενότητα ή όχι, επειδή το Βερολίνο είναι αυτό που έχει αλλεργία στο «μοίρασμα του χρέους».
Ετσι, η αντιπαράθεση Βορείων και Νοτίων μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ με φόντο την πανδημία και τη δημιουργία κοινών ή μη χρηματοδοτικών μέσων συνεχίζεται. (Οσον αφορά το υγειονομικό υλικό, στην Ιταλία καταφθάνουν φιλανθρωπικά φορτία από την Κίνα και από τη Ρωσία.)
Οι Νότιοι θεωρούν το ευρω-ομόλογο σαν την καλύτερη απάντηση στην επέλαση του κορονοϊού στους πληθυσμούς τους και στις οικονομίες τους. «Τα επιχειρήματά τους είναι οικονομικά και πολιτικά» λέει ο Γκίντεον Ράχμαν στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», αφού δεν θέλουν να πνιγούν στα χρέη, ούτε να διογκώσουν τον αντιευρωπαϊσμό στις κοινωνίες τους, δίνοντας λαβή και πάτημα στους ακροδεξιούς πολιτικούς, βασικά στην Ιταλία και στη Γαλλία.
«Η επιθυμία να επιδειχθεί ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και να ανακουφιστεί ο πόνος είναι σωστή, όμως τα ευρω-ομόλογα είναι ο λανθασμένος τρόπος. Αντί να σώσουν την ΕΕ, θα μπορούσαν να τη σκοτώνουν» αποφαίνεται ο αρθρογράφος.
Οι Νότιοι δεν εξετάζουν ότι και οι Βόρειοι πρέπει να απολογηθούν στους λαούς τους για τις αποφάσεις τους. Η «αμοιβαιότητα χρέους», το μοίρασμά του, ήταν πάντα «η κόκκινη γραμμή» για τον Βορρά, και «αν αλλάξει τώρα, μέσα στην κρίση, θα μπορούσε να ενεργοποιήσει μία ωρολογιακή βόμβα μέσα στην Ενωση».
Ο Ράχμαν επισημαίνει ότι «και οι ψηφοφόροι στην Ολλανδία και στη Γερμανία αισθάνονται συμπιεσμένοι από πολλά χρόνια λιτότητας». Επίσης παρατηρεί ότι «και οι δύο αυτές χώρες έχουν πληγεί σοβαρά από την ίωση», ενώ τα νοσοκομεία της Ολλανδίας δοκιμάζονται. Οι ψηφοφόροι του Βορρά, λοιπόν, αν διαπιστώσουν αλλαγή πολιτικής από τις ηγεσίες τους, ενδέχεται και αυτοί «να στραφούν σε λαϊκίστικα, αντιευρωπαϊκά κόμματα», κάτι που εξάλλου έχουν κάνει ήδη σε σημαντικό βαθμό, στη Γερμανία κυρίως..
Τον φόβο των Νοτίων περί επιβάρυνσης του χρέους τους ο Ράχμαν τον διασκεδάζει γράφοντας ότι ο Μηχανισμός Σταθερότητας μπορεί να δανείσει εκτάκτως χρήμα στις πληττόμενες χώρες με μικρό επιτόκιο και χωρίς να συνοδεύεται –γράφει επί λέξει– από «τη φρίκη ενός προγράμματος λιτότητας σε ελληνικό στυλ». Η προϋπόθεση, εννοείται, θα είναι η χρησιμοποίηση αυτών των κεφαλαίων στον αγώνα κατά της πανδημίας. Επιπλέον, και εναλλακτικά, θυμίζει την ολλανδική πρόταση για χρηματοδότηση με τη μορφή επιχορηγήσεων και όχι δανείων.
Κλείνει την πόρτα οριστικά στο ευρω-ομόλογο ο αρθρογράφος της εφημερίδας του Σίτι; Οχι εντελώς: «Οταν περάσει η πανδημία, μπορούν να το συζητήσουν ξανά το ζήτημα» γράφει.
Χρυσή τομή
Με ανάλογη οπτική, σε ένα άρθρο του στην Corriere della Sera της 28ης Μαρτίου ο Μάριο Μόντι, διατελέσας πρωθυπουργός (μη εκλεγμένος) της ιταλικής τεχνοκρατικής κυβέρνησης της περιόδου 2011-2013, προσπάθησε να πείσει για το συμφέρον μιας ιταλογερμανικής συμφωνίας, ώστε να μην επωφεληθούν από την αντιπαράθεση οι λαϊκιστές, τόσο του Νότου όσο και του Βορρά. Τυχόν χάσμα θα κάνει ανυπολόγιστη ζημιά στις σχέσεις των δύο κρατών, όπως και στην υπόθεση της Ευρωπαϊκής Ενωσης έγραψε ο Μόντι, που προτείνει τη λύση της αλληλοκατανόησης. Κάθε εταίρος πρέπει να κατανοεί τις δεσμεύσεις του εταίρου του απέναντι στην κοινή γνώμη της δικής του χώρας.