Ο κόσμος των Γραμμάτων θρηνεί την πρώτη μεγάλη απώλεια από τον κορονοϊό. Ο διάσημος χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα έχασε τη μάχη με τον θάνατο, χτυπημένος από τη νόσο Covid-19. Ηταν 70 ετών και είναι ένα από τα χιλιάδες θύματα που μετρά η Ισπανία.
Τη Μ. Πέμπτη το υπουργείο Υγείας της Ισπανίας ανακοίνωσε ότι οι νεκροί από τον κορονοϊό στη χώρα ανήλθαν σε 19.130 (από 18. 579 που είχαν καταγραφεί ως τη Μ. Τετάρτη).
Ο Σεπούλβεδα, o οποίος διέμενε στη βόρεια Ισπανία, σε μια από τις πλέον πληγείσες από την πανδημία χώρες του κόσμου, είχε εμφανίσει συμπτώματα του κορονοϊού στα τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου και την 1η Μαρτίου είχε ανακοινωθεί ότι είναι θετικός στη νόσο Covid-19 (εδώ).
Στρατευμένος στη μάχη κατά του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ και εξορισμένος στην Ισπανία, ο Σεπούλβεδα έδωσε μια γενναία μάχη με τον κορονοϊό επί 40 ημέρες. Ηταν η μόνη μάχη που έχασε στη ζωή του αυτός ο κολοσσός.
Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε ο εκδοτικός του οίκος. «Ο συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα πέθανε στο Οβιέδο. Η ομάδα του Tusquets Editores εκφράζει τη βαθιά θλίψη της για την απώλειά του» ανέφερε στη λιτή ανακοίνωσή του προς τον Τύπο.
Ο Σεπούλβεδα γεννήθηκε το 1949 στο Οβάλε, στον Βορρά της Χιλής, και από πολύ μικρός εντάχθηκε στα κινήματα και στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο του χιλιανού λαού –στα 15 του ήταν ήδη μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας, όμως δεν ήταν ποτέ από αυτούς που θα μπορούσαν να δεχτούν τη δογματική θεώρηση των πραγμάτων που απαιτούσαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα, πόσο μάλλον η Μόσχα.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, μετά τις σπουδές σκηνοθεσίας θεάτρου στο Σαντιάγο, το 1969 πήρε πενταετή υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, όμως πέντε μήνες αργότερα εκδιώχθηκε από τη Σοβιετική Ενωση λόγω «κακής διαγωγής»: είχε πιάσει φιλίες με αντιφρονούντες.
Ενθερμος υποστηρικτής του Σαλβαντόρ Αλιέντε, μπήκε στην προσωπική του φρουρά το 1973. Μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ φυλακίστηκε, βασανίστηκε, κατηγορήθηκε για προδοσία και καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 28 ετών. Υστερα από δυόμισι χρόνια εγκλεισμού αποφυλακίστηκε με παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας και εξορίστηκε από τη Χιλή.
Κατέφυγε πρώτα στον Ισημερινό, όπου οργάνωσε θεατρικό θίασο. Εγραψε ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα και δημιούργησε θεατρικές ομάδες στο Περού, το Εκουαδόρ και την Κολομβία. Εζησε έξι μήνες στον Αμαζόνιο με τους ινδιάνους Σουάρ, στο πλαίσιο αποστολής της Unesco, και αποκόμισε εμπειρίες που άλλαξαν την αντίληψή του για τον κόσμο και του πρόσφεραν, αργότερα, το υλικό για το πρώτο του μυθιστόρημα: «Ενας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» (1989).
Το 1979 κατατάχθηκε στη Διεθνή Ταξιαρχία «Σιμόν Μπολίβαρ» και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της Νικαράγουας, στην οποία, μετά την επικράτηση της επανάστασης, εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Την επόμενη χρονιά (1980) εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη και έγινε ακτιβιστής της Greenpeace.
Ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο και του απονεμήθηκαν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά βραβεία.
Τα πιο γνωστά βιβλία του είναι: «Ο κόσμος του τέλους του κόσμου» (1989), «Ονομα ταυρομάχου» (1994), «Patagonia express» (1995), «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» (1996), «Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer» (1996), «Hot Line, Γιακαρέ» (1997), «Η τρέλα του Πινοσέτ» (2002), «Τα χειρότερα παραμύθια των αδελφών Γκριμ» (2004), «Η δύναμη των ονείρων» (2006)…