Επειτα από σχεδόν τρεις μήνες, 76 ημέρες που σίγουρα φάνηκαν στους κατοίκους πολύ περισσότερες, οι Αρχές της Γουχάν, της πόλης που υπήρξε ο τόπος γέννησης της πανδημίας του κορονοϊού, ήραν τους περιορισμούς κίνησης στην πόλη.
Από τα μεσάνυχτα, τοπική ώρα, επιτράπηξε η έξοδος από την πόλη στα 11 εκατομμύρια των κατοίκων. Αεροσκάφη άρχισαν ξανά να πετούν από και προς το αεροδρόμιο της Γουχάν και τα τρένα υψηλής ταχύτητας άρχισαν να φεύγουν γεμάτα επιβάτες.
Οι Αρχές γιόρτασαν το τέλος της καραντίνας με ένα μεγάλο σόου με ήχο και λέιζερ ακριβώς τα μεσάνυχτα, όταν οι ουρανοξύστες της πόλης φωτίστηκαν με το μήνυμα «Γεια σου, Γουχάν!».
Σχολεία όλων των βαθμίδων και παιδικοί σταθμοί παραμένουν κλειστοί μέχρι νεωτέρας. Οι Αρχές συστήνουν ακόμη στους πολίτες να περιορίζουν τις μετακινήσεις και να αποφεύγουν τις πολυπληθείς συγκεντρώσεις.
Κάποιοι πολίτες μπορούσαν να βγαίνουν από τις κατοικίες τους για λίγη ώρα, ενώ άνοιξαν ξανά και επιχειρήσεις, αλλά με «πράσινο κωδικό», που αποδεικνύει ότι οι υπάλληλοι είναι υγιείς.
Τα θύματα του κορονοϊού στην πόλη είναι περίπου 2.500, αν και οι κάτοικοι πιστεύουν ότι ο αριθμός είναι πολλαπλάσιος και ίσως ανέρχεται σε δεκάδες χιλιάδες. Η αλήθεια είναι δύσκολο να διακριβωθεί στην Κίνα.
Τα μέτρα φάνηκαν στη Δύση πρωτοφανή και απίστευτα για τη λογική της, αλλά πολύ γρήγορα αναγκάστηκε να επιβάλει περιορισμούς ίδιας λογικής, έστω και λιγότερο αυστηρούς. Η Κίνα όμως αισθάνεται δικαιωμένη για τη σκληρή καραντίνα που επέβαλε, καθώς κατάφερε να συγκρατήσει την ασθένεια, την ώρα που ευρωπαϊκές χώρες κατέγραφαν πολλαπλάσια θύματα σε απόλυτους αριθμούς.
Ωστόσο και στην περίπτωση της Κίνας, σημειώνει ο Guardian, η αυστηρή καραντίνα θεωρήθηκε δρακόντειο μέτρο έσχατης ανάγκης.
Καθόλου περίεργο ότι οι κάτοικοι αισθάνονται ελεύθεροι και ότι σχεδόν νοσταλγούν την κίνηση στους δρόμους την ώρα που όλοι πηγαίνουν στις εργασίες τους. Το αίσθημα είναι ένα και κοινό: η πόλη άνοιξε και πάλι.