Ο Πάουλο Μπέντο μπορεί, πλέον, ν’ αδειάσει τη βαλίτσα του. Τώρα είναι ο Τιμούρ Κετσπάγια αυτός που πρέπει να την ετοιμάζει. Η ΑΕΚ που παρέταξε στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», δεν έχασε -απλώς- στο ντέρμπι. Δεν εμφανίστηκε ποτέ. Την πρώτη της σπουδαία φάση την έκανε, όταν όλα είχαν τελειώσει.
Οκτώ φορές την έχει νικήσει ο Ολυμπιακός με 3-0, όμως ποτέ τόσο εύκολα όσο το βράδυ της Κυριακής. Επειτα από έναν οδυνηρό ευρωπαϊκό αποκλεισμό (από την Μπέερ Σεβά) και δυο αναπάντεχες διαδοχικές ήττες (από τη Λάρισα και τον ΑΠΟΕΛ), ο πρωταθλητής είχε βουλιάξει στην αμφισβήτηση και την εσωστρέφεια. Αλλά η ΑΕΚ, που πήγαινε στο Φάληρο για να τον στείλει στον πάτο, του πρόσφερε σωσίβιο. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης δύσκολα θα το συγχωρήσει αυτό στον προπονητή του.
Ο πορτογάλος τεχνικός των θριαμβευτών κέρδισε τον χρόνο που χρειάζεται για να περάσει τις ιδέες του στην ομάδα, όμως το κατόρθωσε εφαρμόζοντας τις ακριβώς αντίθετες από εκείνες που, τόσον καιρό, προσπαθούσε να της διδάξει: με το σύστημα που είχε επιχειρήσει να πετάξει στα σκουπίδια, με τον Κώστα Φορτούνη που δεν του έκανε έτσι όπως παίζει, χωρίς τον Καρντόσο που έπρεπε -σώνει και καλά- να στριμώξει στην ενδεκάδα. Αραγε, πώς σκοπεύει να εκμεταλλευθεί αυτό το «δώρο» που του έκανε η ΑΕΚ; Θα επιμείνει στις εμπνεύσεις του -που λίγο έλειψε να τον αφήσουν άνεργο- ή θα δουλέψει πάνω στον παλιό, καλό Ολυμπιακό που είδαμε χθες;
Ο Κετσπάγια, από την άλλη, δεν έχει καθόλου ιδέες. Φαίνεται πως αυτό που είχε πει -ότι «η ΑΕΚ δεν έχει ανάγκη από προπονητή στο ντέρμπι»- το εννοούσε. Οι παίκτες του έδειχναν χαμένοι μέσα στο γήπεδο, έφταναν πάντα δεύτεροι στην μπάλα, προσπαθούσαν ματαίως να προβλέψουν την επόμενη κίνηση των αντιπάλων τους. Ακόμη κι αν οι κάμερες δεν διάβαζαν τα χείλη του Μάνταλου («δεν μας έχεις πει τι να κάνουμε») ή του Λαμπρόπουλου («βγαίνουν συνέχεια δύο στην πλάτη μας») στις αγωνιώδεις εκκλήσεις προς τον πάγκο της ομάδας τους, η απουσία σχεδίου στην ΑΕΚ ήταν ορατή από το πρώτο λεπτό.
Δεν ήταν η πρώτη φορά. Το ίδιο συνέβη στο προηγούμενο παιχνίδι της, απέναντι στον Ηρακλή (0-0). Παρά τα συντριπτικά ποσοστά κατοχής μπάλας, που έφτασαν το 72%, όχι μόνο δεν πέτυχε γκολ, αλλά και οι ευκαιρίες που δημιούργησε ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η τακτική δεν είναι η σπεσιαλιτέ του γεωργιανού τεχνικού – ποτέ δεν ήταν. Κακώς εκπλήσσονται τώρα, αυτοί που τον προσέλαβαν.
«Τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν από τις εκλογές». Στο περίφημο τσιτάτο του Μπίσμαρκ πρέπει να προσθέσουμε και τα ντέρμπι, τα οποία τότε δεν υπήρχαν. Ο Ολυμπιακός δεν βρήκε ξαφνικά την υγειά του, ο Μποτία με τον Ντα Κόστα δεν έγιναν «απροσπέλαστοι» από τη μια μέρα στην άλλη, ο Σεμπά δεν είναι -και δεν θα γίνει ποτέ- σούπερ, ο Μπέντο δεν μεταμορφώθηκε από «άσχετος» σε «μάγο» της προπονητικής, και η ΑΕΚ δεν θα νικούσε αν είχαν κλειδώσει τον Κετσπάγια στα αποδυτήρια. Αυτές οι υπερβολές, που ακούγονται και γράφονται σήμερα, είναι για λαϊκή (οπαδική) κατανάλωση. Ποια είναι η αλήθεια;
- Τόσα χρόνια πρωταθλητής, ο Ολυμπιακός έχει το DNA του νικητή. Το χθεσινό του ξέσπασμα ήταν η αντίδραση του πληγωμένου εγωισμού των παικτών του. Αυτή την αποφασιστικότητα, που στο ποδόσφαιρο μάθαμε να τη λέμε «πάθος», η ΑΕΚ την είχε βγάλει στο γήπεδο τον περασμένο Φεβρουάριο και στον Τελικό του Κυπέλλου. Τότε, ήταν εκείνη που είχε πράγματα να αποδείξει, ενώ ο αντίπαλός της αναπαυόταν στις δάφνες της κατάκτησης του Πρωταθλήματος.
- Ο Ολυμπιακός ευτύχησε, οι ποδοσφαιριστές του να βρεθούν -όλοι- σε καλή μέρα. Ακόμη και ο Σεμπά, χθες έκανε «το ματς της ζωής του». Με πρώτο και καλύτερο τον Αντρέ Μάρτινς, που βρέθηκε στην ενδεκάδα σχεδόν τυχαία -λόγω του rotation- και όχι από κάποια… θεία έμπνευση του προπονητή του. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη με τους παίκτες της ΑΕΚ.
- Ο Μπέντο άφησε την ομάδα του -για δεύτερο ματς στη σειρά- να παίξει όπως εκείνη ξέρει, βάζοντας στην άκρη τα πειράματά του. «Δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου», τόνισε μετά το τέλος του αγώνα. Κατανοητό. Τι να έλεγε; «Νικήσαμε, επειδή αυτή τη φορά δεν πολυανακατεύτηκα στο παιχνίδι»;
- Ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να είναι πιο «ποιοτική» ομάδα από την ΑΕΚ. Αν αμφιβάλλετε, κάντε το αλάθητο τεστ: συγχωνεύστε τους δυο συλλόγους, κι έπειτα -από τα ρόστερ και των δύο- βγάλτε μια ιδανική ενδεκάδα. Με εξαίρεση κάποιες θέσεις της άμυνας, όλοι σ’ αυτήν θα ήταν παίκτες του Ολυμπιακού. Ή ρίξτε μια ματιά στους χθεσινούς πάγκους. Αφήνοντας τους αναπληρωματικούς τερματοφύλακες απέξω, στον έναν κάθονταν ο Αραβίδης, ο Κολοβέτσιος, ο Μπακάκης, ο Πέκχαρτ, ο Πλατέλας και ο Σιμόες. Μόνον ο τελευταίος μπορεί να χωρούσε στον Ολυμπιακό. Στον άλλον, ο Τσόρι, ο Καμπιάσο, ο Μάριν, ο Καρντόσο, ο Ρομαό και ο Βιάνα. Οι τρεις τέσσερις πρώτοι θα έκαναν στην ΑΕΚ για βασικοί.
- Η ΑΕΚ, που οι παίκτες κλάσης δεν της περισσεύουν, πήγε στο ματς χωρίς τον βασικό σέντερ φορ της (Αλμέιδα), τον «άνθρωπο των ντέρμπι» (Βάργκας), με τον Χριστοδουλόπουλο να έχει παίξει 45 λεπτά όλα κι όλα, με τον Μάνταλο να φοράει μάσκα και με τον Σιμόες καθηλωμένο στον πάγκο – που είναι ένα μυστήριο. Αν είχε πρόβλημα στο πόδι, όπως δικαιολογήθηκε ο Κετσπάγια, κακώς βρισκόταν στην αποστολή. Αν όχι, είναι «έγκλημα» που δεν έπαιξε ούτε λεπτό.
Στις 20.30 χθες βράδυ, ο Μπέντο ήταν «τελειωμένος» και ο Ολυμπιακός έτοιμος να γκρεμιστεί από τον θρόνο του. Στις 22.30… απολύσαμε τον Κετσπάγια και ξεγράψαμε την ΑΕΚ, μόλις στην τέταρτη αγωνιστική. Αυτή η βιασύνη μας να βγάλουμε συμπεράσματα, δεν μας αφήνει να απολαύσουμε το πιο «ανοιχτό» πρωτάθλημα των τελευταίων ετών.