Σχεδόν 40 ταινίες σε 40 χρόνια. Καθόλου άσχημα, έτσι; Ή, όπως θα έλεγαν και οι Ιταλοί, «non è affatto male».
Ο Ετόρε Σκόλα δεν είναι πια στη ζωή. Ο ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος άφησε την τελευταία του πνοή στα 84 του χρόνια, αργά το βράδυ της Τρίτης.
Ο Σκόλα θεωρείτο ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του ιταλικού κινηματογράφου και ένας από τους τελευταίους εν ζωή εκφραστές της αίγλης του παρελθόντος για τις τέχνες, στη γειτονική μας χώρα.
Κι όπως είναι αναμενόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις, το κερασάκι στην τούρτα της λαμπρής του καριέρας δεν ήταν άλλο από τις διακρίσεις. Για την ακρίβεια, πολλά κερασάκια, μιας κι αυτές δεν ήταν λίγες. Κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης ταινίας, το 1978, για την υπέροχη «Μια Ξεχωριστή Μέρα»και είχε άλλες πέντε υποψηφιότητες για τα Βραβεία Οσκαρ.
Γεννημένος το δέκατο πρωινό του Μαΐου, το 1931, στο Τρεβίκο της Καμπανίας, ο Σκόλα μπήκε στα 22 του στον χώρο του κινηματογράφου. Η αρχική του απασχόληση ήταν πάνω στη συγγραφή τμημάτων σεναρίων, ποτέ –όμως- δεν έγραψε ολόκληρο σενάριο, τουλάχιστον στα πρώτα του βήματα. Πρέπει να περάσουν 11 χρόνια για να σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία κι αυτό γίνεται το 1964 με το «Let’s Talk About Women».
Τα χρόνια περνούν κι ο Σκόλα κερδίζει σταδιακά έδαφος, έδαφος στο πεδίο της αναγνώρισης. Το 1974 κάνει την πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο διεθνές στερέωμα, με το «We All Loved Each Other So Much», το οποίο μιλά για την μετά Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πολιτική σκηνή της Ιταλίας. Η ταινία αποσπά το Χρυσό Βραβείο στο 9ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας και αποτελεί την καλύτερη προπόνηση γι αυτό που θα ακολουθήσει. Δύο χρόνια μετά έρχεται διάκριση για την ταινία «Brutti, sporchi e cattivi», στο Φεστιβάλ Καννών και το 1978 το παγκόσμιο κοινό υποκλίνεται στον Σκόλα για το «Μια Ξεχωριστή Μέρα» («Una Giornata Particolare») το οποίο είχε κυκλοφορήσει έναν χρόνο νωρίτερα. Η Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης Ταινίας είναι δική του, όπως και η παντοτινή συμπάθεια της Σοφίας Λόρεν και του Μαρτσέλο Μαστροϊάνι, οι οποίοι πρωταγωνιστούν σε έναν έργο-ύμνο στη διαφορετικότητα και καταπέλτη κατά του φασισμού που κρύβουν οι κοινωνίες μέσα τους.
Ομως, η πορεία του Σκόλα δεν σταματά εκεί. Οι ταινίες του συνεχίζουν να γίνονται εμπορικές επιτυχίες και τα σχόλια στον Τύπο για τη δουλειά του είναι κολακευτικά. Ειδικά για τα «That Night in Varennes», «What Time Is It?» και «Captain Fracassa’s Journey».
Ηταν μια γεμάτη καριέρα, ήταν μια καριέρα γεμάτη σεμνότητα και πολιτιστικό πλούτο.
Ο Σκόλα άφησε την τελευταία του πνοή σε πολυκλινική της Ρώμης. Για τη μεγάλη αυτή απώλεια έγραψε στο twitter -μεταξύ άλλων- ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι, ο οποίος είπε ότι ο θάνατος του «μαέστρου» Σκόλα «αφήνει ένα τεράστιο κενό στον ιταλικό Πολιτισμό».
Από την πλευρά του ο Ντάριο Φραντσεσκίνι ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού της Ιταλίας, αποχαιρέτησε – επίσης μέσω twitter – «έναν σπουδαίο δάσκαλο, έναν εκπληκτικό άνθρωπο που έμεινε νέος μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του». Με μια φωτογραφία του Μαστρογιάνι και της Λόρεν είπε το δικό της «αντίο» στον Σκόλα η γαλλίδα ηθοποιός Φρεντερίκ Μπελ.
Ολα τα ιταλικά media κινούνται με αφιερώματα στην καριέρα του. Εδώ τα όσα γράφει η Repubblica κι εδώ το αφιέρωμα της La Stampa.